Τελευταία

    ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

    Αρχική ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

    ΑΞΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Το κείμενο προσδοκά να υπάρχει διαδραστικότητα.

    Να διαβάζεται εύκολα και να μη γίνεται βαρετό βυθιζόμενο σε ατελείωτες περιγραφές. Αυτή είναι τεχνική που χρησιμοποιούν ορισμένα κόμματα για να μειώνουν τη συμμετοχή ουσιαστικού διαλόγου.

    Να αφήνει πολλά σημεία που επιδέχονται περαιτέρω ανάλυση ώστε να ενθαρρύνεται η συμμετοχή με παρατηρήσεις, αναλύσεις και διαφορετική προσέγγιση.

    Το μήνυμα των εκλογών.

    Το αποτέλεσμα των εκλογών είχε διπλό μήνυμα.

     

    Α.  Η ΝΔ κυριάρχησε απόλυτα ως κυβερνητική επιλογή.

    Η κυριαρχία της ΝΔ οφείλεται στην επικράτηση της ως η μοναδική κυβερνητική επιλογή που προσέδιδε σταθερότητα και ασφάλεια στον λαό. Μετά από 12 χρόνια κρίσεων, περιπέτειας και πειραματισμών ο λαός ήθελε ηρεμία, προοπτική ασφάλεια.

    Η σύγκριση ως κυβερνητική επιλογή έγινε με την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ που στη συνείδηση του λαού εγγράφηκε ως η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης με αλλοπρόσαλλές επιλογές πειραματισμούς ακραίους ερασιτεχνισμούς και τεράστια ανασφάλεια.

    Η σύγκριση έγινε και μεταξύ κυβέρνησης 2019 και αξιωματικής αντιπολίτευσης.

    Η ΝΔ πέτυχε να αποκρούσει την υβριδική εισβολή στη Θράκη που αιφνιδίως έκανε ο Ερντογάν χρησιμοποιώντας ισλαμικό πληθυσμό προσφύγων και μεταναστών. Δεν ήταν απλά ένα επεισόδιο του μεταναστευτικού αλλά είχε στρατηγικό σχεδιασμό. Η επιτυχία αυτή της κυβέρνησης δημιούργησε τα πρώτα ακλόνητα θεμέλια αισθήματος ασφάλειας. Όσοι συνέκριναν μάλιστα με τη διαχείριση προσφυγικού-μεταναστευτικού από τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταλυτική μεταστροφή οπτικής.

    Ακολούθησαν οι κρίσεις: υγειονομική του Covid-19, γεωπολιτική της «Γαλάζιας Πατρίδας» με την Τουρκία και μετά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενεργειακή με το αέριο και το πετρέλαιο, οικονομική με τον πληθωρισμό. Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξε Ιανός αντιμετώπισης. Από την μια κάποιες θετικές κινήσεις αντίδρασης, ορισμένες θετικές και επί της ουσίας, που ελάμβαναν ωστόσο υψηλά επικοινωνιακά χαρακτηριστικά και άριστα οργανωμένη επικοινωνιακή προώθηση. Από την άλλη αστοχίες που δημιουργούσαν κενά ορισμένα εκ των οποίων θα τα βρούμε ως πρόβλημα στο μέλλον.

    Η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία εδραίωσε το αίσθημα ασφάλειας. Η αύξηση του χρέους κατά 50 δις υποβαθμίστηκε καθώς συγκρινόταν με την αύξηση του χρέους όλων των κρατών της Ευρωζώνης.

    Οι κρίσεις ιστορικά, με εξαίρεση την οικονομική, για την περίοδο που διαρκούν, ενισχύουν την κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία. Είναι μια τάση των λαών όλου του κόσμου.

    Η απάντηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε τα ίδια χαρακτηριστικά της περιόδου 2012-15. Δολοφονία χαρακτήρων, πόλωση χωρίς ουσία θέσεων, δαιμονοποίηση αντιπάλων, ασάφεια προγραμματικών θέσεων και φυσικά άρνηση των βασικών αποφάσεων που προσέφεραν ασφάλεια όπως την αμυντική συμφωνία της Γαλλίας και τα εξοπλιστικά ή από την αντίθετη πλευρά την καταγγελία της κυβέρνησης για τους μετανάστες στο Αιγαίο ή τον φράχτη και την περίφημη Μαρία στον Έβρο. Ακραίες ενέργειες ταύτισης με «περίεργες» ΜΚΟ ελεγχόμενες από το εξωτερικό.

    Η αξιωματική αντιπολίτευση πορεύτηκε με τις ίδιες ιδεοληψίες του 2015 και με την ίδια πολιτική συμπεριφορά αγνοώντας τις νέες συνθήκες. Η πραγματικότητα την εκδικήθηκε. Ο λαός την αποκαθήλωσε από την προοπτική να αποτελέσει νέα κυβερνητική επιλογή.

    Το τελικό αποτέλεσμα επιβεβαίωσε και δύο κανόνες για τους οποίους υπάρχουν διεθνείς μελέτες που τους επιβεβαιώνουν.

    • Οι κρίσεις διαχείρισης και τα δυστυχήματα δεν αλλάζουν την τάση που έχει διαμορφωθεί. Οι υποκλοπές εφόσον δεν έλαβαν την διάσταση απειλής για τη δημοκρατία και το δυστύχημα των Τεμπών δεν θα επηρέαζαν την τάση που είχε ήδη διαμορφωθεί. Όπως ακριβώς έγινε με τον σεισμό της Τουρκίας.
    • Τα επιδόματα αν και είναι γνωστό ότι αποτελούν μέσον πρόχειρης πολιτικής ενίοτε πελατειακής σχέσης ωστόσο είναι ευπρόσδεκτα και αξιολογούνται θετικά. Στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον δύο γνωμικά «Έν τή παλάμη καί ούτω βοήσωμεν» «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει»

     

    Β. Ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης δίνει ευκαιρίες πολιτικής ανακατάταξης

    Η οκτακομματική Βουλή με ξεδοντιασμένη την αξιωματική αντιπολίτευση δίνει τη δυνατότητα κάποια δύναμη να έρθει στο προσκήνιο.

    Στρέφει το ενδιαφέρον στην κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ και στην μάχη του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής να κάνει την αντιμετάθεση ή αλλιώς την προσπέραση και να βρεθεί οιονεί αξιωματική αντιπολίτευση.

    Θεωρητικά. Ωστόσο η σύνθεση αυτής της Βουλής έχει δύο μεγάλα μυστικά.

    Η Πλεύση Ελευθερίας είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές θέσεις τους πηγάζουν από την ίδια κουλτούρα, την ίδια πολιτική παιδεία των ηγετικών ομάδων που είναι κυρίαρχες στις δύο παρατάξεις. Η διαφορά είναι το στυλ των επικεφαλής. Όσοι περιμένουν ότι η βουλή θα δώσει λύση, θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Στη βουλή ο οξύς λόγος ακροβατικών με διπλό νόημα λεκτικών επιθέσεων ανάρμοστων αλλά με δυσκολία να περάσουν το ποινικό κατώφλι, η Τραμπική σχολή που υπηρετεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, εφόσον βρει έκφραση θα υπερισχύσει. τώρα μάλιστα που δεν είναι ο Τσίπρας στην απελπισία τους να μην καταστεί το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής ηγετική δύναμη, ενδεχομένως να δελεαστούν από την ιδέα συνεργασίας με την Πλεύση, ανακτώντας το αριθμητικό πλεονέκτημα της μομφής στην κυβέρνηση. Εάν το πράξουν θα συμβεί η αντίστροφη απορρόφηση του ΣΥΡΙΖΑ από την Πλεύση.

    Ο Βελόπουλος και άλλοι ακροδεξιοί χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια εργαλεία του λαϊκισμού που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας και η Κωνσταντοπούλου μόνο που μπορεί πλέον να αναλάβουν αυτοί τα ηνία της ηγεσίας των ακραίων λαϊκιστών και να ενισχύσουν περεταίρω τη θέση τους στο πολιτικό σύστημα. Σε πολλές χώρες έγιναν και γίνονται μέχρι και κυβερνήσεις.

    Οι πολλαπλοί ανταγωνισμοί της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης θα είναι ένα στοιχεία ισχυρής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και πιθανών ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό.

    Αξιόπιστη μη λαϊκιστική πολιτική δύναμη θα γίνει εκείνη που θα αξιοποιήσει το όπλο της κοινωνίας και στη βουλή θα είναι επικουρική η δράση της.

    Σε αυτή την πολιτική συγκυρία, σε όλον τον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα η πολιτική μάχη είναι η μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας.

    Αυτές οι εκλογές ανέδειξαν δυστυχώς μια διολίσθηση στον αυταρχισμό των δύο μοναδικών κομμάτων που θα περιμέναμε να αντισταθούν.

    Ο κ. Τσίπρας αντί να ανοίξει διαδικασίες αντικατάστασης και ενίσχυσης του δημοκρατικού προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ, με γνήσια Σταλινική κίνηση ζητάει την επιβεβαίωση να παραμείνει και με λευκή επιταγή. Με καθυστέρηση τριών ημερών και μετά από αυτή την ανάλυση τελικά παραιτήθηκε. Η παραίτησή του ανοίγει έναν ακόμη διάδρομο εξελίξεων που θα επηρεάσει τις εντός βουλής εξελίξεις.

    Ο κ. Ανδρουλάκης έχει αποφύγει κάθε εμπλοκή της οργάνωσης του Κινήματος και της κοινωνίας στη διαμόρφωση αποφάσεων. Αποφάσισε αιφνιδίως να υιοθετήσει την παράδοξη θέση για συγκυβέρνηση είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ παρακάμπτοντας την ομόφωνη απόφαση του β΄ συνεδρίου «ούτε με τη ΝΔ ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ» Μια παράδοξη θέση που έδωσε λαβή για νέες πιέσεις στις συμπληγάδες του δικομματισμού και κυρίως έθεσε υποσυνείδητα στο λαό το ερώτημα του πολιτικού αμοραλισμού.

    Το ΠΑΣΟΚ Κίνημα Αλλαγής ξεκίνησε με μια δυναμική άνω του 18% δημοσκοπικά μετά την απώλεια της Φώφης και την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως προέδρου και κατέληξε με καταγεγραμμένο 11,8% παρά την αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ από τον λαό και τις κοσμογονικές αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων. Παρά το πλεονέκτημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και την κατά πολύ μεγαλύτερη προβολή στα μέσα. Έτσι το να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, με μια μικρή για τα δεδομένα αύξηση, όταν έσπασαν οι κρουνοί δεν βοηθάει να επιτύχεις σοβαρούς στόχους στο μέλλον.

    Το πολιτικό μήνυμα των εκλογών προς το ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει ξεπεράσει την κρίση εμπιστοσύνης του λαού. Η κρίση εμπιστοσύνης θα ξεπεραστεί και θα γίνει κύμα ελπίδας για τον λαό όταν κληθεί ο λαός να πάρει μέρος στις αποφάσεις. Τότε ΠΑΣΟΚ και λαός θα υπογράψουν ένα νέο συμβόλαιο με εγγυητή τη Συμμετοχική Δημοκρατία.

    Η πολιτική απάντηση στην μάχη της δημοκρατίας κατά του αυταρχισμού ξεκινάει από τον δημοκρατικό χώρο και τον εκφραστή του. Όποιος πιστεύει ότι εκπροσωπεί τη Δημοκρατική Παράταξη πρέπει να το αποδείξει με πράξεις δημοκρατικής εμβάθυνσης και με ισχυρότερο τρόπο από το παρελθόν. Όποιος δημοκρατικός χρησιμοποιεί αυταρχικές μεθόδους θα καταλάβει ότι υπάρχουν άλλοι αυθεντικοί του αυταρχισμού και ικανότεροι που θα κερδίσουν το στοίχημα.

    Σε αυτό το έργο του Δημοκρατικού χώρου δεν υπάρχει περιθώριο να μείνουν οι δημοκρατικοί πολίτες θεατές. Έχουν την υποχρέωση να αναλάβουν πρωτοβουλίες στη βάση. Τα μέλη και την κοινωνία. Πρωτοβουλίες που θα διευκολύνουν ή θα ενθαρρύνουν τις ηγεσίες να ακολουθήσουν τον δρόμο της κοινωνίας. Έτσι θα υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που μας επιφυλάσσουν κάποιες δυνάμεις στη Βουλή.

    ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Μια νέα Αραβική περιφερειακή υπερδύναμη δημιουργείται. Μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από την Μέση Ανατολή ξεκίνησε σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών για την κάλυψη του κενού και τον αυτοκρατορικό έλεγχο της περιοχής.

    Η κορυφαία σύγκρουση ήταν μεταξύ των Σουνιτικών δυνάμεων. Το Κατάρ είχε τον πλούτο αλλά δεν είχε τα κρίσιμα μεγέθη. Η Σαουδική Αραβία είχε πλούτο αλλά δεν είχε εκσυγχρονισμό και οργάνωση κρίσιμων μεγεθών, τα ΗΑΕ ήταν κάπου στο ενδιάμεσο και η Αίγυπτος, η μέχρι πρότινος φυσική ηγεσία, παραπαίει και δεν μπορεί να βρει τον δρόμο της.

    Οι συνθήκες αυτές διαγνώσθηκαν από την Τουρκία η οποία είχε τα μεγέθη αλλά όχι τον πλούτο. Έσφαλε ωστόσο σε δύο επίπεδα. Δέχθηκε να κάνει την εμπροσθοφυλακή του Κατάρ, παίρνοντας θέση ανάμεσα στα δύο Σουνιτικά στρατόπεδα Κατάρ-Σαουδική Αραβία και, για μία δεκαετία, με περισσή αμετροέπεια επιχείρησε να αναστηλώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγούμενη σε ρήξη με την Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ και Αίγυπτο.

    Τις τελευταίες ημέρες ωστόσο άρχισε να διαφαίνεται η στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας που με επιμέλεια και υπομονή φιλοτέχνησε μέσα στη δεκαετία.

    Κατ’ αρχάς η Σαουδική Αραβία ώθησε τον ΟΠΕΚ να μειώσει ξανά την παραγωγή πετρελαίου, μια χειρονομία που θα μπορούσε επίσης να έχει επιπτώσεις στον πληθωρισμό στην Ευρώπη και στη στρατιωτική δύναμη του Πούτιν στην Ουκρανία.

    Ενώ πολλοί ξεκίνησαν αναλύσεις του τύπου ότι προσπαθεί να βοηθήσει τη Ρωσία, στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται την ανάγκη της να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική μείωσης της παραγωγής πετρελαίου.

    Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις χρήσεις που σκοπεύει να κάνει το Ριάντ στον πετρελαϊκό πλούτο που θα εισρεύσει με την αύξηση των εσόδων του από την επιδιωκόμενη αύξηση των τιμών.

    Σύμφωνα με τους διακηρυγμένους στόχους του είναι, να εκσυγχρονίσει όχι μόνο τη δική του οικονομία, αλλά και αυτή ενός άρρωστου βορειοαφρικανικού γίγαντα, της Αιγύπτου.

    Οι περικοπές που αποφάσισε ο ΟΠΕΚ είναι να μειώσει την προσφορά του πετρελαίου κατά 1,1 εκατ. βαρέλια από τον Μάιο. Η Ρωσία, η οποία είναι μέρος του ΟΠΕΚ+, θα μειώσει επίσης ελαφρώς την παραγωγή της. Ο υπολογισμός είναι ότι αυτές οι περικοπές χρησιμεύουν στην αύξηση των τιμών, αυξάνοντας τα έσοδα των παραγωγών: αυτό βέβαια θα μπορούσε να βοηθήσει την πολεμική προσπάθεια του Πούτιν ο οποίος, μετά τις δυτικές κυρώσεις, πουλά το πετρέλαιο του, σε μειωμένες τιμές, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία.

    Ωστόσο αυτή η αύξηση τιμών απέχει πολύ από τις τιμές που έφτασε το αργό πετρέλαιο τον Μάρτιο του 2022 αμέσως μετά την εισβολή στην Ουκρανία, στα 125 δολάρια το βαρέλι.

    Ο ΟΠΕΚ και η Ρωσία ελπίζουν να τον ωθήσουν από το σημερινό επίπεδο των 80 στα 90 δολάρια το βαρέλι, με τη βοήθεια της κινεζικής οικονομικής ανάκαμψης που τροφοδοτεί την κατανάλωση στη χώρα αυτή.

    Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια επιθετική κίνηση που ο 37χρονος Σαουδάραβας πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν έκανε αδιαφορώντας, τουλάχιστον, για τις επιπτώσεις σε όλη τη Δύση.

    Οι ΗΠΑ, και ακόμη περισσότερο η Ευρώπη και οι σύμμαχοι τους όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, έχουν συμφέρον να μετριάσουν τις τιμές του πετρελαίου για να συγκρατήσουν τον πληθωρισμό.

    Αλλά με το σύνθημα «Πρώτα οι Σαουδάραβες» δεν διστάζει να μπει σε πορεία σύγκρουσης με τα αμερικανικά συμφέροντα, παρά τη στρατιωτική βοήθεια που λαμβάνει από την Ουάσιγκτον.

    Η Άλλη μεγάλη έκπληξη υπέρβασης της ΣΑ που έγινε τις τελευταίες ημέρες ήταν η διπλωματική απόψυξη των σχέσεων μεταξύ Ριάντ και Τεχεράνης, μια επιχείρηση που «υπογράφει» με τη διαμεσολάβηση της Κίνας ο Σι Τζινπίνγκ.

    Η Κίνα για πρώτη φορά στην περιοχή, αποκτά τόσο σημαίνοντα ρόλο επιρροής μέσω της διαμεσολάβησης σε μια σύγκρουση που δεκαετίες τώρα αποξένωσε τις δύο πλευρές, τα δύο μεγάλα Μουσουλμανικά δόγματα των Σιιτών και Σουνιτών.

    Η Σαουδική Αραβία χρησιμοποίησε την Κίνα, προκαλώντας ανησυχία στον Λευκό Οίκο, για να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τον διακηρυγμένο εχθρό του, το Ιράν.

    Η Κίνα με την πράξη αυτή ουσιαστικά παραμερίζει και σε αυτό το πεδίο τον ρόλο της Ρωσίας η οποία υποχωρεί στη διεθνή σκακιέρα.

    Η γέφυρα που δημιουργήθηκε μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας αποδείχθηκε λειτουργική για τη μείωση των αβεβαιοτήτων και τη στρατηγική σταθερότητα στον Περσικό Κόλπο.

    Μόλις προχθές σε μια πανηγυρική διάσκεψη, ήλθαν σε συμφωνία με τους Χούθι (επισήμως: κίνημα Ανσαρουλάχ) για ειρήνευση στη σπαρασσόμενη από το 2014 Υεμένη. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας έφερε πολύ γρήγορα την απαγκίστρωση της Σαουδικής Αραβίας από τέσσερα μέτωπα στα οποία αιμορραγούσε.

    Αντί λοιπόν να περιγράφουμε με επιφανειακό τρόπο μια Σαουδική Αραβία που πλησιάζει το Πεκίνο ή τη Μόσχα, πρέπει να δούμε τη στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας ως συνεπή με τη λογική μιας πραγματικής δύναμης, αυτόνομης και αποφασισμένης να διεκδικήσει τα δικά της συμφέροντα.

    Μεταξύ των προτεραιοτήτων που έχει δημοσιοποιήσει ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν είναι ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας του.

    Ως μοντέλο θεωρείται το Ντουμπάι, περιλαμβάνει δηλαδή την προσέλκυση τουρισμού, επιχειρήσεων με ταυτόχρονη μείωση της εξουσίας των κληρικών και μέτρια απελευθέρωση των ισλαμικών κανόνων.

    Σε επίπεδο υποδομών, υπάρχουν τα μεγάλα εργοτάξια που πρόκειται να μεταμορφώσουν τη φυσιογνωμία της Σαουδικής Αραβίας.

    Το γιγάντιο τουριστικό θέρετρο υπό κατασκευή στην Ερυθρά Θάλασσα, το οποίο θα έχει έκταση ίση με αυτή ολόκληρου του Βελγίου. η μεγαλούπολη υψηλής τεχνολογίας 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων υπό κατασκευή στη μέση της ερήμου, 33 φορές το μέγεθος της Νέας Υόρκης.

    Αυτά είναι τα έργα βιτρίνας, πίσω από τα οποία βρίσκεται μια στρατηγική που στοχεύει στη διαφοροποίηση της οικονομίας της Σαουδικής Αραβίας καθιστώντας την λιγότερο εξαρτημένη από το πετρέλαιο.

    Τα αυξημένα έσοδα από το πετρέλαιο προορίζονται να αυξήσουν τη χρηματοδότηση των επενδύσεων προς όλες τις κατευθύνσεις, από παραδοσιακούς τομείς όπως ο τουρισμός έως τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

    Η βασική δύναμη πυρός που τροφοδοτεί τις επενδύσεις είναι το κρατικό επενδυτικό ταμείο που διαχειρίζεται 650 δισεκατομμύρια δολάρια.

    Η νέα αραβική αυτοκρατορία ήδη έχει μια σημαντική διεθνή προβολή και μια δικτύωση κρατών.

    Δανείζει και επενδύει σε πολλές περιοχές του κόσμου, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Υπαγορεύει τους όρους της. Συχνά ενεργεί σε συνεννόηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

    Με αυτόν τον τρόπο, έχει κερδίσει τεράστια επιρροή στην Αίγυπτο, μια χώρα κλειδί για την επιρροή που ασκούσε ιστορικά το Κάιρο στον ισλαμικό κόσμο και στη Βόρεια Αφρική.

    Το Σουδάν είναι επίσης μεταξύ των πρώτων αποδεκτών νέων επενδύσεων από το σαουδαραβικό κρατικό επενδυτικό ταμείο. Άλλα 24 δισεκατομμύρια δολάρια (ανακοίνωση 2022) έχουν κατανεμηθεί σε εθνότητες για να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα.

    Ο ομφάλιος λώρος που δένει την Αίγυπτο με τη Σαουδική Αραβία δεν είναι κάτι καινούργιο. Από το 2013 έως το 2020, το Ριάντ πλήρωσε 46 δισεκατομμύρια δολάρια στο Κάιρο, συμπεριλαμβανομένων δανείων από την κεντρική τράπεζα, άμεσες επενδύσεις, «φιλικές» προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου.

    Στο παρελθόν, ωστόσο, πολλά από αυτά τα κεφάλαια δωρίστηκαν ή δανείστηκαν με ευνοϊκούς όρους. Και μερικές φορές η Αίγυπτος, βυθιζόμενη από τη μια κρίση στην άλλη, δεν μπορούσε να τους επιστρέψει. Τώρα απαιτεί ως αντάλλαγμα να μπουν κομμάτια της αιγυπτιακής οικονομίας υπό τον έλεγχο της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό συγκλίνει με ίδιο αίτημα του ΔΝΤ για ιδιωτικοποιήσεις.

    Πολλοί δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν την πρόσφατη-2022, μεγάλη στήριξη στην Τουρκία με 5 δις δολάρια. Ήταν μια ακόμη επιθετική κίνηση του διάδοχου πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν υποχρεώνοντας τον Ερντογάν να ζητήσει εμπράκτως συγνώμη και να ανοίξει τον δρόμο διείσδυσης της ΣΑ στην Τουρκική οικονομία.

    Βέβαια η ΣΑ πριν τεθεί επικεφαλής ενός σχηματισμού Αραβικής Αυτοκρατορίας με την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ, το Σουδάν, πρέπει πρώτα να πολεμήσει τους δαίμονές της.

    Η Σαουδική Αραβία υστερεί έναντι του Μπαχρέιν, του Κατάρ και των ΗΑΕ ως επιθυμητός προορισμός σύμφωνα με την κατάταξη της HSBC.

    Νέα μέτρα έχουν εξαγγελθεί που αποσκοπούν στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων και εργαζομένων. Αποτελούν μέρος της φιλοδοξίας του Σαουδάραβα διαδόχου πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν να ανοίξει τη χώρα στις διεθνείς αγορές, στοχεύοντας η πρωτεύουσα Ριάντ μέχρι το 2030, να γίνει μεταξύ των 10 μεγαλύτερων οικονομικά πόλεων του κόσμου και διπλασιάζοντας τον πληθυσμό της σε τουλάχιστον 15 εκατομμύρια!

    Το 2030 χρονιά ορόσημο που θα φιλοξενήσει το παγκόσμιο κύπελο που διεκδικεί από κοινού με την Αίγυπτο και την Ελλάδα!

    Ωστόσο υπάρχουν παρά πολλά παραδοσιακά εμπόδια που σχετίζονται με την αυστηρή πολιτική του βασιλείου. Την ερμηνεία και εφαρμογή του ισλαμικού νόμου.

    Οι εταιρείες υποχρεώνονται να συμμορφωθούν με τους πρόσφατους κανόνες της Σαουδικής Αραβίας που για να συναλλάσσονται οι διεθνείς εταιρείες με κρατικές οντότητες θα πρέπει να έχουν δημιουργήσει περιφερειακά γραφεία στη χώρα μέχρι τον Ιανουάριο του 2024.

    Αυτό ίσως μειώσει τον ρόλο του Ντουμπάι-ΗΑΕ, που αποτελεί τον κύριο επιχειρηματικό και τουριστικό κόμβο της Μέσης Ανατολής, και είναι εδώ και καιρό η προεπιλεγμένη επιλογή για τους ξένους.

    Μέχρι τα τέλη του 2022, σχεδόν 80 εταιρείες έχουν υποβάλει αίτηση για άδειες για να μεταφέρουν την έδρα τους στο Ριάντ, δήλωσε ο Σαουδάραβας υπουργός Επενδύσεων Khalid Al-Falih σε πρόσφατη συνέντευξη, προσθέτοντας ότι η πόλη θα γίνει «η μεγάλη πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής, πολιτικά και οικονομικά.

    Παρά την πρόσφατη χαλάρωση ορισμένων κανόνων, το αλκοόλ, οι εξωσυζυγικές σχέσεις και η ομοφυλοφιλία τιμωρούνται ως “ηθικά εγκλήματα” και υπάρχουν περιορισμένες επιλογές όσον αφορά τις κατοικημένες περιοχές δυτικού τύπου και τα διεθνή σχολεία.

    Αν και στον σταρ του ποδοσφαίρου Κριστιάνο Ρονάλντο έχει επιτραπεί να ζήσει με την κοπέλα του Τζορτζίνα Ροντρίγκεζ ως παράνομο ζευγάρι, αφού εντάχθηκε στην Αλ Νασρ μια ομάδα ποδοσφαίρου της Σαουδικής Αραβίας πέρυσι, ελάχιστοι άλλοι έχουν το ίδιο προνόμιο. Οι αλλοδαποί διαμαρτύρονται επίσης για το χρόνο που χρειάζεται για να εξασφαλιστεί μια βίζα εργασίας, ακόμη και όταν οι τουριστικές κάρτες είναι πιο εύκολο να αποκτηθούν.

    Παραμένουν τα ερωτηματικά εάν προλάβουν να προετοιμαστούν οι υποδομές, διασφαλίζοντας ότι θα υπάρχει διαθέσιμη στέγαση, νερό, αν το οδικό σύστημα μπορεί να αντέξει και ούτω καθεξής.

    Το έλλειμμα κατοικιών στο Ριάντ είναι ήδη εμφανές και έχει αυξήσει σημαντικά το κόστος ενοικίασης. Το ετήσιο κόστος για ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων σε μια από τις καλύτερες γειτονιές του Ριάντ έχει αυξηθεί κατά σχεδόν 12% τον περασμένο χρόνο σε περίπου 181.000 SAR (48.260 $), σύμφωνα με τον Faisal Durrani, συνεργάτη και επικεφαλής της έρευνας για τη Μέση Ανατολή της παγκοσμίως γνωστής εταιρείας συμβούλων και μεσιτείας Knight Frank.

    Όπως εξήγησαν αυτό οφείλεται γιατί περισσότεροι ξένοι επαγγελματίες που μετακινούνται στο Ριάντ, αντιμετωπίζουν περιορισμένη διαθεσιμότητα στις κατοικίες που προτιμούν οι Δυτικοί Περιοχές δηλαδή με χαλαρούς κανόνες ενδυμασίας, γυμναστήρια και πισίνες αλλά και γιατί καταγράφεται μια αυξανόμενη τάση των νεαρών Σαουδαράβων να μετακινούνται στην πρωτεύουσα για να έχουν περισσότερες ευκαιρίες εργασίας.

    Υπάρχουν λαμπερά και φουτουριστικά σχέδια συγκροτημάτων που ανακοινώθηκαν εφέτος, μέσα και γύρω από το Ριάντ, όπως το Mukaab – που χαρακτηρίζεται ως «ο πρώτος βιωματικός προορισμός στον κόσμο» που θα στεγάζει εμπορικούς, οικιστικούς χώρους λιανικής και πολιτιστικούς χώρους, αλλά το πολυαναμενόμενο masterplan για την επέκταση του Ριάντ έχει καθυστερήσει για πολλοστή φορά.

    Το μετρό, το οποίο επρόκειτο να ολοκληρωθεί έως το 2019, δεν έχει ακόμη ανοίξει. Η κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων που είναι εμφανή βρίσκεται στην πρόσφατη απόλυση του επικεφαλής της Βασιλικής Επιτροπής για την πόλη του Ριάντ, της οντότητας που είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του γενικού σχεδίου, υποδηλώνοντας απογοήτευση από τον διάδοχο λόγω έλλειψης προόδου.

    Ωστόσο, πολλά έχουν αλλάξει στη Σαουδική Αραβία. Πληθώρα γυναικών εντάχθηκε στο εργατικό δυναμικό μετά την κατάργηση του αυστηρού ενδυματολογικού κώδικα, του διαχωρισμού φύλου και των περιορισμών οδήγησης και ταξιδιού. Έχει επίσης περιορισθεί η δύναμη του υπερσυντηρητικού θρησκευτικού κατεστημένου που προσπάθησε να επιβάλει τα διατάγματά του με τη βία σε όλους, πολίτες και μη.

    Αλλά την ίδια στιγμή οι ξένοι που έρχονται στη Σαουδική Αραβία πρέπει να θυμούνται ότι οποιαδήποτε κριτική στην ηγεσία και το σύστημα μπορεί να οδηγήσει σε απέλαση, φυλακή ή χειρότερα.

    Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα επιβάλλουν παρόμοιους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης, αλλά έχουν αποποινικοποιήσει τη συμβίωση, έχουν επιτρέψει τον πολιτικό γάμο και έχουν καταργήσει τα τέλη για άδειες ποτών.

    Καθώς το Ντουμπάι γίνεται μια πιο ανεκτική πόλη, η μετακίνηση στο Ριάντ μπορεί να φαίνεται υποβάθμιση. Εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι το βάθος των πλεονεκτημάτων του Ριάντ, η αξιοποίηση των οποίων φαίνεται ότι έχει δρομολογηθεί. Η ισορροπία με τα ΗΑΕ θα βρεθεί. Ίσως λίγο δυσκολότερα να συμβεί το ίδιο με την παραδοσιακή Αραβική υπερδύναμη, την Αίγυπτο, η οποία ωστόσο βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση.

    Το 2030 δεν είναι τόσο μακριά, ίσως είναι ο λόγος που όλα δείχνουν ότι το τελικό πλαίσιο της γεωπολιτικής σκακιέρας θα έχει διαμορφωθεί από το 2040 έως το 2050 οπότε, εάν όλα πάνε ομαλά, η τελική ισορροπία μεταξύ Κίνας-ΗΠΑ και ο ρόλος των περιφερειακών δυνάμεων Ρωσίας-ΕΕ-Αραβίας-Ινδίας-Νότιο-Ανατολικής Ασίας κλπ, μπορεί να ανοίξει μια νέα εποχή στην ιστορία.

    ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0
    Που είναι το 7,75%; Ποιες αλχημείες το ροκάνισαν και οι αυξήσεις στις συντάξεις ήταν 20€-30€ για κύριες συντάξεις από 900€ έως 1.300€; Όπως καταγγέλλουν πολλοί συνταξιούχοι θυμήθηκαν το 0+0=14% του πατέρα Μητσοτάκη!!!

    Με πληθωρισμό που τρέχει με επίσημο ρυθμό στο 10% και συντάξεις με πραγματικές αυξήσεις στο 2,5% και οι μισές σχεδόν στο 0% συντελείται μια νέα ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των συνταξιούχων.

    Ήρθε η ώρα για έναν απολογισμό που θα βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο.

    Μετά την κοροϊδία των «αυξήσεων» στις συντάξεις για να καταλάβουμε τι πραγματικά εκπροσωπεί κάθε πολιτική δύναμη και πόση αξιοπιστία έχει στις προτάσεις της-εάν έχει προτάσεις-, αναδημοσιεύουμε τα στοιχεία από τις εκθέσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους-ΓΛΚ.

    Οι εκθέσεις του ΓΛΚ, αποκρύπτονται συστηματικά από τους εκπροσώπους των μεγάλων κομμάτων αλλά και εν γένει από τον δημόσιο διάλογο και τα media.

    Οι εκθέσεις είναι αδιάψευστο τεκμήριο για τις μεγάλες περικοπές των συντάξεων και ειδικά σε βάρος όσων ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τα ταμεία.

     

    Α΄ Μνημόνιο για τους συνταξιούχους οι περικοπές πλησίασαν περίπου τα 20 δις €.

    Σύμφωνα με αυτές η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» Λοβέρδου-Κουτρουμάνη με τους ν. 3863/2010 (ΦΕΚ Α’ 115/15-7-2010) και 3865/2010 (ΦΕΚ Α’ 120/21-7-2010) για τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αντίστοιχα, οι αρχές και τα επιμέρους ζητήματα των οποίων συμφωνήθηκαν μεταξύ της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου και δανειστών στα πλαίσια του α’ Μνημονίου (ν. 3845/2010, ΦΕΚ Α’ 65/6-5-2010).

    Το συνολικό κόστος των περικοπών των συντάξεων και Δώρων του α’ Μνημονίου για τους συνταξιούχους ανήλθε περίπου στα 20 δις €.

     

    Β΄ Μνημόνιο για τους συνταξιούχους οι περικοπές ανήλθαν περίπου στα 35 δις €.

    Βασικός εφαρμοστικός νόμος του β’ Μνημονίου ήταν ο ν. 4093/2012 («νόμος Βρούτση»), Η κυβέρνηση Σαμαρά επέφερε τις μεγαλύτερες και ευρύτερες περικοπές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις καθώς και την οριστική κατάργηση των τριών Δώρων-επιδομάτων (δηλαδή της 13ης και 14ης σύνταξης και του 13ου και 14ου, μισθού) τόσο για τους συνταξιούχους, όσο και για τους δημοσίους υπαλλήλους.

    Μια μόνιμη και βασική κατάκτηση του Κοινωνικού Κράτους, το Δώρο Χριστουγέννων, το Δώρο Πάσχα και το Επίδομα Αδείας για συνταξιούχους και μισθωτούς, που σεβάστηκαν όλες οι κυβερνήσεις σε Ευρώπη και Ελλάδα, καταργήθηκε εν μια νυκτί.

    Το συνολικό κόστος των περικοπών Βρούτση, της δεύτερης αυτής «μεταρρύθμισης» ξεπέρασε τα 35 δις €.

     

     

    Γ΄ Μνημόνιο περισσότερα από 35 δις € οι απώλειες για τους συνταξιούχους από την «πρώτη φορά αριστερά»

    Η επονομαζόμενη «αριστερή» ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συμφωνήθηκε στα πλαίσια της γ’ Δανειακής Σύμβασης (ν. 4334/2015, ΦΕΚ Α’ 80/16-7-2015) και του γ’ Μνημονίου (ν.4336/2015, ΦΕΚ Α’ 94/14-8-2015), οι δομικές αλλά και φοροεισπρακτικές αρχές της οποίας αποτυπώθηκαν στον ν. 4387/2016 (ΦΕΚ Α’ 85/12-5-2016), τον γνωστό «νόμο Κατρούγκαλου».

    Επακολούθησαν και βασικές επί τα χείρω τροποποιήσεις του κυρίως με τους ν. 4472/2017 (ΦΕΚ Α’ 74/19-5-2017) και 4475/2017 (ΦΕΚ Α’ 83/12-6-2017).

    Το συνολικό κόστος των παρεμβάσεων-περικοπών του ν. 4387/2016 ανήλθε έως τα τέλη του 2021 σε άνω των 35 δις €.

    Δηλαδή στις ήδη προϋπάρχουσες περικοπές στους συνταξιούχους προστέθηκε νέα επιβάρυνση άνω των 35δις € ανεβάζοντας το κόστος όλων των αλλαγών σε βάρος των συνταξιούχων στο δυσθεώρητο ποσό των 90δις€ και πλέον!

    Το κόστος αυτό του ν. 4387/2016 αποτυπώνεται και ποσοτικοποιείται στις τρεις (3) σχετικές αναλυτικές Εκθέσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με αριθ. 141/16/2016, 112/24/2017 και 128/12/2017 που κατατέθηκαν στη Βουλή κατά τη συζήτηση των ν. 4387/2016, 4472/2017 και 4475/2017, αντίστοιχα.

    Ο νέος νόμος Βρούτση 4670/2020 (ΦΕΚ Α’ 43/28-2-2020) με κυβέρνηση τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποτελεί την τέταρτη απόπειρα «μεταρρύθμισης» του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΣΚΑ)

    Τι κάνει αυτός ο νόμος;

    Ρητά αναφέρει ότι εφαρμόζει το άρθρο 25 με τις προνομοθετημένες περικοπές από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί της «θετικής» προσωπικής διαφοράς.

    Η τέταρτη ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» (ν. 4670/2020) νομιμοποιεί όλες τις προηγούμενες περικοπές.

    Δηλαδή ο ν. 4670/2020:

    • καταργεί τη 13η σύνταξη (άρθρο 47 ν.4670/2020), όπως σκοπίμως κολοβά την είχε θεσπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το άρθρο 120 του ν. 4611/2019,
    • νομιμοποιεί όλες τις περικοπές των συντάξεων και την κατάργηση των Δώρων-Επιδομάτων που ο ίδιος ο Βρούτσης είχε θεσπίσει το 2012 και
    • νομιμοποιεί όλες τις περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου και κυρίως τον μόνιμο «κόφτη» όλων των παλαιών συντάξεων (πριν το 2016) της προσωπικής διαφοράς.

    Στην αιτιολογική του έκθεση, εξάλλου, αναφέρει ότι με τις ρυθμίσεις αυτές το Ασφαλιστικό θα είναι βιώσιμο τουλάχιστον μέχρι το 2070, ενώ γίνεται επίκληση και της «Αναλογιστικής Μελέτης τού Συνταξιοδοτικού Συστήματος Κύριας και Επικουρικής Ασφάλισης 2020-2070», που συνόδευσε το τότε ασφαλιστικό νομοσχέδιο (ήδη ν. 4670/2020) στη Βουλή και στηρίχθηκε, όπως η ίδια μελέτη αναφέρει (σελ. 28), σε αναλογιστικές προβολές βάσει στοιχείων τού έτους 2018!

    Ο ν. 4670/2020 στηρίζεται πάνω στον «νόμο Κατρούγκαλου». Θεμελιώνεται, οικοδομείται και αναπτύσσεται πάνω σ’αυτόν και διατηρεί όλες τις βασικές του αρχές. Επιπροσθέτως όμως τον συμπληρώνει, τον ενισχύει και τον θωρακίζει ως προς τον βασικό του σκελετό τροποποιώντας μόνο επιμέρους πτυχές του.

    Οι νόμοι Βρούτσι-Κατρούγκαλου έχουν σαφές ιδεολογικό στίγμα και αποτελούν αυθεντική, νεοφιλελεύθερη, πολιτική και οικονομική, «μεταρρύθμιση» που στοχεύει στη σταδιακή απορρύθμιση, αποκοινωνικοποίηση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης ως του κεντρικότερου πυλώνα και διαχρονικό χαρακτηριστικό, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου.

    Και το ερώτημα που τίθεται κατόπιν αυτών είναι πως αντιδρούν οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις επί της ουσίας;
    Πως θα επανέλθουν οι συνταξιούχοι σε δικαιότερο καθεστώς;

    Ποια είναι η προοδευτική πρόταση του δημοκρατικού χώρου ώστε να γίνει ολική επαναφορά του συνταξιοδοτικού στην τροχιά του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου;

    ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΧΩΡΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΚΑΙ ΕΠΙΣΙΤΙΣΤΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Η Ενεργειακή ανεξαρτησία και η Επισιτιστική ανεξαρτησία στις σημερινές συνθήκες αποτελούν αναπόσπαστο, θεμελιώδες βάθρο της Εθνικής Ανεξαρτησίας.

    Η Εθνική ανεξαρτησία ουδέποτε υπήρξε πολιτική επιλογή μονοπωλίων και πολυεθνικών. Μπορεί να ενισχυθεί στο πλαίσιο πολυεθνικών οργανισμών όπως για παράδειγμα η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά χρειάζεται η ίδια να αποκτήσει αυτογνωσία του ρόλου της, να εμβαθύνει την πολιτική και αμυντική της ένωση ώστε η στρατηγική της να συμπίπτει και να περιλαμβάνει τις στρατηγικές επιλογές των επιμέρους εθνών.

    Η Εθνική Ανεξαρτησία στηρίζεται πάντα στις δυνάμεις του λαού και των πολιτικών επιλογών του.

    Η Εθνική Ανεξαρτησία, ιστορικά υπηρετήθηκε με συνέπεια και αποφασιστικότητα από τη Δημοκρατική Παράταξη και πάντα χρειάσθηκε η ευρύτερη συναίνεση.

    Στις σημερινές συνθήκες κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν ασχολούνται ούτε σκέφτονται να αποκτήσουν μια υπεύθυνη στρατηγική για την απόκτηση Ενεργειακής και Επισιτιστικής Ανεξαρτησίας.

    Η μεν κυβέρνηση αντί στρατηγικής επιλέγει την επικοινωνιακή προσέγγιση περί δήθεν αντιμετώπισης του προβλήματος. Η επιλογή είναι συνειδητή καθώς τόσο στον ενεργειακό όσο και στον επισιτιστικό τομέα οι πολιτικές της αφορούν τη συγκέντρωση σε λίγους κεντρικά με την ενίσχυση μονοπωλίων-ολιγοπωλίων και την απώθηση της ενεργειακής δημοκρατίας και της αποκέντρωσης ενεργειακών και επισιτιστικών περιφερειακών κέντρων.

    Ακόμη και στο θέμα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και όχι μόνον, ακολουθεί πολιτική ηττοπαθούς ανικανότητας εάν όχι υποτέλειας στην Τουρκική στρατηγική.

    Η δε αξιωματική αντιπολίτευση ουδέποτε ασχολήθηκε ουσιαστικά με θέματα Εθνικής στρατηγικής, άμυνας και ανεξαρτησίας καθώς έχει ιδεολογική απέχθεια σε οτιδήποτε φέρει τον τίτλο «εθνικό». Επικεντρώνει το ενδιαφέρον της στην προσωπική στρατηγική επιβίωσης του προέδρου της Α. Τσίπρα μετά και τις επερχόμενες εκλογικές ήττες που θα συσσωρευθούν στις τρεις προηγούμενες. Η φαιά ουσία όλου του Σύριζα αναλώνεται στον αγώνα επιβίωσής του ως δεύτερη δύναμη που νομοτελειακά κάποτε θα μπορέσει να γίνει κυβέρνηση και πάλι. Επενδύει στη λήθη και την αγανάκτηση και όχι στη διαμόρφωση πολιτικών που θα βοηθήσουν την Ελλάδα.

    Τέλος το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, το μόνο που στο εσωτερικό του έχει δυνάμεις να διαμορφώσουν στρατηγικές Εθνικής Ανεξαρτησίας, φαίνεται ότι χάνει οριστικά το θετικό μομέντουμ στην κοινωνία. Με τις αργές εσωστρεφείς επιλογές της ηγεσίας αυτοεγκλωβίζεται στις μυλόπετρες της δικομματικής πόλωσης ΝΔ-Σύριζα που στο διάστημα μέχρι τις εκλογές θα συντρίψουν κάθε δυναμική που απέκτησε το Κίνημα.

    Η Ελλάδα οδεύει στις εκλογές με πολιτικές εσωστρεφείς, μικροκομματικές φιλομονοπωλιακές, αδύναμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις που ήδη βάλουν την ανεξαρτησία της.

    ΔΕΝ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΤΟΥ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥ ΛΥΚΟΥ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΤΟΥ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Οι συναντήσεις κορυφής είναι πάντα θετικές όταν προετοιμάζονται σωστά και τα θέματα προς συζήτηση βρίσκονται σε καθεστώς ισορροπίας.

    Το ιστορικό των συναντήσεων κορυφής με τον Ερντογάν έχει αποδώσει μια πρωτοφανή ενίσχυση της Τουρκικής πολιτικής, της επιθετικότητας και της κάθε φορά παγίωσης τετελεσμένων και πρόκλησης νέων διεκδικήσεων.

    Φαίνεται ότι το πάθημα δεν έγινε μάθημα. Μετά από κάθε συνάντηση η Τουρκία έκανε ένα νέο βήμα επιθετικών διεκδικήσεων.

    Αυτό έγινε με την επίσημη υϊοθέτηση τη «γαλάζιας πατρίδας», το ίδιο με το «γκριζάρισμα» 150 νησίδων και νησιών, το ΤουρκοΛυβικό σύμφωνο, την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, τη νέα αμφισβήτηση της Θράκης με την «Τουρκική» μειονότητα και περιέργως την επιχείρηση εισβολής με εργαλείο λαθρομετανάστες από όλο το μουσουλμανικό τόξο, την καταπάτηση της Κυρήνεια.

    Την 14 Ιουνίου 2021 εν μέσω απειλών όπως όλοι θυμόμαστε, έγινε συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες. Η «υπακοή» στη Μέρκελ είχε ως συνέπεια να αδειάσει την κινητικότητα Μακρόν και Γαλλίας, η Τουρκία πήρε «πιστοποιητικό καλής διαγωγής» από την Ελληνική Κυβέρνηση για την Ευρώπη, για να μπορέσει αμέσως μετά να γίνει η πολυπόθητη συνάντηση και για τις δύο πλευρές Μπάιντεν-Ερντογάν, χωρίς η Άγκυρα να κάνει πίσω ούτε στο ένα εκατοστό από τις αυθαίρετες απαιτήσεις της.

    Αντιθέτως τις παγίωσε!

    Πριν συμπληρωθούν 24 ώρες από την συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν, ο Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στον ΟΗΕ βετεράνος Διπλωμάτης κ. Σινιρλίογλου απέστειλε στον ΟΗΕ την γνωστή επιστολή όπου με μανιφεστικό τρόπο απευθυνόμενος στην ουσία στην διεθνή κοινότητα ξεδίπλωσε όλες τις αυθαίρετες τουρκικές απαιτήσεις σε βάρος της χώρας μας.

    Να θυμίσουμε ότι στη συνείδηση της διεθνούς κοινότητας το διεθνές δίκαιο δεν είναι μόνο ότι γράφεται σε κείμενα αλλά και ότι εγγράφεται ως πράξη τετελεσμένη και διαρκής.

    Ποια είναι η στάση των δύο χωρών στη διεθνή σκηνή;

    Επί δύο χρόνια η Τουρκία συκοφαντεί τη χώρα μας και η Ελληνική κυβέρνηση απλώς παρακολουθεί την επιχείρηση εμπέδωσης αρνητικού κλίματος για τη χώρα μας!

    Και τώρα που η κρίση στην Ουκρανία κινητοποίησε τα αντανακλαστικά της διεθνούς κοινότητας που αντιλαμβάνεται το πρόβλημα του αναθεωρητισμού, η κυβέρνηση τρέχει να δώσει και πάλι «πιστοποιητικό καλής διαγωγής», απονευρώνοντας και την πρωτοφανή στα χρονικά υποστήριξη της χώρας από το κογκρέσο έναντι της γραφειοκρατίας της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ!

    Την ώρα που οι επιθετικές διεκδικήσεις της Τουρκίας, όπως επισημαίνεται και από πολλούς αναλυτές, μοιάζουν αρκετά με αυτές του Πούτιν προς την Ουκρανία, εμείς ακυρώνουμε το πλεονέκτημα!

    Όπως ο Ρώσος Πρόεδρος διεκδικεί περιοχές της αυτοκρατορικής Ρωσίας, έτσι και ο Ερντογάν ονειρεύεται τις κτήσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

    Όπως ο Πούτιν θέλει «να διορθώσει τα λάθη του Λένιν» (βλ. Δημοκρατία της Ουκρανίας), έτσι και ο Ερντογάν θέλει «να διορθώσει τα λάθη του Κεμάλ» (βλ.Συνθήκη Λωζάνης, σύνορα Τουρκίας).

    Η αποστρατιωτικοποίηση είναι επίσης αίτημα αμφοτέρων, καθώς και οι δύο απαιτούν από τα γειτονικά κράτη να μην εξοπλίζονται ούτε για την άμυνα τους, αλλά τα δικά τους κράτη να είναι ελεύθερα να τα απειλούν.

    Όσο για την κατηγορία περί ναζιστικού κράτους, όπως κατηγορεί ο Πούτιν την Ουκρανία, η Τουρκία έχει βρει την κατηγορία ότι η Ελλάδα πνίγει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

    Η Ελλάδα, ωστόσο, ποτέ δεν έχει κάνει καμπάνια για να αναδείξει τον ρόλο της Τουρκίας στα θέματα αυτά, ενώ το τουρκικό καθεστώς διεξάγει οργανωμένη διεθνή καμπάνια δυσφήμισης της Ελλάδας εδώ και δύο χρόνια.

    Στο θέμα της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, τι έχει καταγραφεί διεθνώς;

    Αυτός ο χάρτης είναι ο μοναδικός επίσημος χάρτης της Ελλάδας που εστάλη στον ΟΗΕ συνοδευόμενος από τις γεωγραφικές συντεταγμένες της υφαλοκρηπίδας και της μελλοντικής ΑΟΖ! Είναι η μόνη Ελληνική προσπάθεια που έγινε το 2011 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου. Έκτοτε νεκρική σιωπή ως προς την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου παρόλο που η Κύπρος την οριοθέτησε και την θεσμοθέτησε!

    Οι συνομιλίες χρειάζονται όταν υπάρχει ισορροπία… Μπορούσε να υπάρξει ισορροπία έναντι των Τουρκικών διεκδικήσεων;

    Βεβαίως εάν η Ελλάδα δεν είχε την ηττοπαθή πολιτική κατευνασμού, βεβαίως εάν η Ελλάδα είχε εθνική στρατηγική και απαντούσε, όχι στους λεονταρισμούς με λεονταρισμούς, αλλά ορθολογικά σε διεθνές επίπεδο βήμα, βήμα απάντηση στην Τουρκική προπαγάνδα και ανάδειξη της επικινδυνότητας της αναθεωρητικής πολιτικής του Ερντογάν και του ακραίου εθνικισμού που αναπτύχθηκε στην Τουρκία.

    Βεβαίως εάν απαντούσε ως όφειλε με την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στην Ανατολική Μεσόγειο και της δυνητικής ΑΟΖ όπως έκανε η Τουρκία.

    Αυτό αφορά κάθε ιστορική φάση του λαού μας με παρόμοια διλήμματα, αναφορικά με το Δίκαιο και την Ισχύ, την Ειρήνη και τη Δημοκρατία, τον κατευνασμό και την ηττοπάθεια.

    Όταν ο γκρίζος λύκος κυκλώνει πεινασμένος, οι αυταπάτες για τον κατευνασμό και την εξημέρωσή του οδηγεί αναπότρεπτα στην ταπείνωση, στον πόλεμο, στην ήττα και στην υποταγή.

    Σε τέτοια ιστορικά διλήμματα το έθνος και ο λαός μας, το δημοκρατικό πολίτευμα και τα κόμματα, οι πολιτικοί ηγέτες και οι πολίτες, έχουν χρέος να απαντήσουν με συναίσθηση της ιστορικής τους ευθύνης.

    Είναι χρέος για τον Ελληνικό λαό και την ηγεσία του, να αφυπνίσουν τις εθνικές ευαισθησίες και τον πατριωτισμό να σφυρηλατήσουν την εθνική λαϊκή ενότητα μέσα από τις αγωνίες και τις ελπίδες, για το κοινό μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας. Μέσα από την κατάκτηση της ιστορικής αυτογνωσίας για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό με αυτοπεποίθηση, με διορατικότητα και αποφασιστικότητα. Χωρίς να παρασύρεται σε ανόητες και ανέξοδες «ψευδοπατριωτικές» ρητορείες αλλά και χωρίς φοβίες και ηττοπάθειες,

    Η ανάδειξη μιας συνεκτικής και ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής με ιεραρχημένους στόχους αποτελεί πλέον ιστορική ανάγκη επιβίωσης.

    Μιας εθνικής στρατηγικής που θα αξιοποιεί μεν στο έπακρο τη γεωστρατηγική, γεωπολιτική και γεωοικονομική θέση της χώρας θα συνοδεύεται δε με τη σθεναρή στάση στη διαφύλαξη της ακεραιότητας και της ασφάλειας, με την ισχυρή αποτρεπτική δύναμη στη διαφύλαξη της Εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, με τους όρους μιας πατριωτικής ανάτασης και ειρήνης, με τους όρους του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, της Δημοκρατίας και της βιώσιμης ανάπτυξης.

    Με απλά λόγια να γίνουμε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, περήφανοι σε μια Ελλάδα αξιοσέβαστη από εχθρούς και φίλους, περήφανοι για τη συμβολή μας στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και ανάπτυξη, περήφανοι για την ενδυνάμωση και εμβάθυνση της Δημοκρατίας ώστε να γίνει ο νέος φάρος στη σύγχρονη εποχή.

    ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΡΙΣΗ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΤΑΙ Η ΜΕΤΕΩΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Η Γερμανίδα ΥΠΕΞ με μήνυμα της στο twitter, ευχαριστεί με εκκωφαντικό τρόπο τη Γερμανία για τη συνεργασία που έχουν Βερολίνο και Άγκυρα και δηλώνει ότι οι δύο χώρες είναι μαζί στην Ρωσο-ουκρανική κρίση.

    Να υπενθυμίσουμε ότι η Τουρκία δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, δεν έχει κλείσει τον εναέριο χώρο της και συμμετέχει στη σύγκρουση με τα UAV που έχει πουλήσει στην Ουκρανία. Η «πράσινη» ΥΠΕΞ υποτίθεται ότι θα έθετε θέματα που έχουν να κάνουν με τον εξοπλισμό της Τουρκίας.

    Η κρίση της Ουκρανίας με την εισβολή της Ρωσίας, ανέδειξε για μια ακόμη φορά την ανεπάρκεια της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.

    Ανεπάρκεια σε σχέση με τη στρατηγική της Τουρκίας που μετά από κάθε κρίση κερδίζει σημαντικό έδαφος σε βάρος της Ελλάδας.

    Από τη δεκαετία του 1950 και μετά η Ελλάδα συρρικνώνεται χάρις στην έξυπνη επιθετική στρατηγική της Τουρκίας που με εξαίρεση τον Ανδρέα Παπανδρέου καμία πολιτική ηγεσία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει.

    Το πρώτο βασικό δόγμα των Τούρκων είναι: «Επίθεση η καλύτερη άμυνα» Βέβαια η επιτυχημένη επίθεση αποφέρει και επιπλέον κέρδη.

    Συγκεκριμένα με τη σημερινή πολεμική κρίση η πολιτική ηγεσία της Ελλάδας χωρίστηκε, κλασικά, σε δύο στρατόπεδα.

    Η κυβέρνηση και άλλες πολιτικές δυνάμεις πρόβαλαν την πρόθεση η Ελλάδα να είναι στην εμπροσθοφυλακή της υποστήριξης του αγώνα του Ουκρανικού λαού. Στο πλαίσιο αυτό έστειλε εκτός από ανθρωπιστικό και στρατιωτικό υλικό, ίσως ευτελούς αξίας αλλά πάντως στρατιωτικό υλικό.

    Η αξιωματική αντιπολίτευση και άλλες πολιτικές δυνάμεις ενέκριναν τις κυρώσεις αλλά διαφώνησαν με την αποστολή στρατιωτικού υλικού.

    Εάν αυτές οι θέσεις εκφραζόταν σε χώρες όπως οι Σκανδιναβικές που έστειλαν και στρατιωτικό υλικό, ή από την Ιταλία που δεν έστειλε το θέμα θα ήταν παράμετρος της πολιτικής τους απέναντι στη Ρωσία. Οι μεν την φοβούνται η δε Ιταλία έχει εξαρτήσεις. Καμία από αυτές δεν θα είχε πρόβλημα πλαγιοκόπησης από άλλη δύναμη που επιβουλεύεται την κυριαρχία τους.

    Στην περίπτωση των ανωτέρω χωρών η θέση είτε αποστολής στρατιωτικού υλικού είτε όχι θα ήταν μια ολοκληρωμένη πολιτική στρατηγική δεδομένου ότι η στάση της Τουρκίας του επιτήδειου ουδέτερου δεν τις επηρεάζει τόσο όσο την Ελλάδα.

    Για την Ελλάδα δυστυχώς η θέση και των δύο πολιτικών στρατοπέδων είναι ημιτελής, μετέωρη και στρατηγικά θα είναι επώδυνη.

    Γιατί; Διότι η στρατηγική της Τουρκία υποχρεώνει να αντιμετωπίσουμε και τη δική της πλαγιοκόπηση.

    Η Τουρκία επέλεξε να μην επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.

    Η Τουρκία είναι το μόνο μέλος του ΝΑΤΟ που δεν συμμετέχει στις κυρώσεις.

    Η Τουρκία είναι το μόνο συνδεδεμένο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα δίνει Ρωσική πρόσβαση στην ενιαία Ευρωπαϊκή αγορά. Σε όλους τους τομείς. Από αεροπορικές συνδέσεις και μεταφορές προϊόντων μέχρι χρηματοπιστωτικές. Βεβαίως με το ανάλογο κέρδος μόνιμης διαμεσολάβησης.

    Να το σκεφτούμε αντίστροφα. Φαντάζεστε τι θα έκανε η Τουρκία εάν η Ελλάδα ήταν η μόνη εξαίρεση στο ΝΑΤΟ και εκείνη ήταν στην εμπροσθοφυλακή των κυρώσεων στη Ρωσία και του εξοπλισμού της Ουκρανίας;

    Η Ελλάδα θα ήταν στην κορυφή της παγκόσμιας εκστρατείας της Τουρκικής διπλωματίας, θα ήταν όχι μόνο κατηγορούμενη αλλά και ήδη στο σκαμνί.

    Για να καταλάβετε πως χειρίζεται την πολιτική στρατηγική η Τουρκία που είναι και κατοχική δύναμη δεν αρκεί που τηρεί αυτή την «επιτήδεια» στάση, ασκεί από πάνω και έντονη κριτική στους πάλαι ποτέ συμμάχους της, του ΝΑΤΟ ενώ η… οργή του Ερντογάν εκφράζεται και απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίθεση η καλύτερη άμυνα!

    Τι κάνει η Τουρκία;

    Επειδή επιλέγει να μην προχωρήσει στην υιοθέτηση κυρώσεων κατά της Ρωσίας, προχωρεί σε επιθέσεις κατά της Ε.Ε. αλλά και του ΝΑΤΟ, υποστηρίζοντας ότι… αδικείται.

    Προσέξτε αντιστροφή!

    Μια χώρα, που είναι συνεχώς σε επιθετική διάταξη και επιβάλλει, χωρίς κόστος, τις πολιτικές της διά της ισχύος, προβάλλει την εικόνα της «διωκόμενης».

    Η Ελληνική κυβέρνηση ενώ επέλεξε να είναι εμπροσθοφυλακή στην υποστήριξη της Ουκρανίας, αποδέχεται τον ρόλο της Τουρκίας με τη σιωπή της. Τότε γιατί να είναι εμπροσθοφυλακή εφόσον το κέρδος θα είναι πάλι στην Τουρκία; Γιατί μπαίνει μπροστά ενώ την ίδια στιγμή υποχωρεί ζητώντας συνάντηση με τον Ερντογάν;

    Εμπροσθοφυλακή σημαίνει ότι έχει το ηθικό πλεονέκτημα να αναδείξει με έντονο τρόπο το πρόβλημα της Τουρκίας και να εγγράψει υποθήκη για την αντιμετώπιση της νέας δυναμικής που θα παρουσιάσει η Τουρκία.

    Νέα δυναμική που θα απορρέει από τα οφέλη της στάσης της και θα συνοδεύεται από νέες διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας.

    Μετά από μια έντονη εκστρατεία στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, την Ε.Ε. δεικτική για τη στάση της Τουρκίας και την ανακήρυξη της ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο, θα είχε νόημα και η συνάντηση με τον Ερντογάν. Η συνάντηση θα γινόταν από πλεονεκτική θέση για την Ελλάδα με ισότητα στη διαπραγμάτευση. Όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση, σήμερα η Ελλάδα έχει να διαπραγματευτεί μόνο το μέγεθος της υποχώρησης και της εκχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων και κυριαρχίας.

    Στη δεύτερη πολιτική άποψη, εάν επέλεγε τη συμμετοχή στις κυρώσεις όπως η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά όχι την εμπροσθοφυλακή με αποστολή στρατιωτικού υλικού αποδέχεται παθητικά τη μοίρα της σε σχέση με την Τουρκία.

    Γιατί είναι και αυτή ημιτελής πολιτική; Διότι τα εθνικά μέτωπα δεν επιτρέπουν η Ελλάδα να είναι μεταξύ των απλών ακολούθων της κατάστασης όπως οι Σκανδιναβοί ή η Ιταλία. Εάν η θέση αυτών των Ελληνικών πολιτικών δυνάμεων είναι αντίθετη στις διεθνείς αντιπαραθέσεις, απλά η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να συμμετάσχει ούτε στις κυρώσεις.

    Είναι η άλλη πολιτική επιλογή που θα υπάκουε σε ολοκληρωμένη στρατηγική της χώρας. Η μη συμμετοχή της είτε θα ήταν ανεκτή όπως και της Τουρκίας είτε θα είχε συμπαρασύρει σε αναγκαστική ευθυγράμμιση και των δύο, είτε τέλος θα ευθυγραμμιζόταν η Ελλάδα επιτυγχάνοντας ρητά ανταλλάγματα.

    Πως διαμορφώνεται τώρα η κατάσταση;

    Ο Ερντογάν τηρώντας στάση επιτήδειου ουδέτερου μετατρέπει την Τουρκία σε χώρα υποδοχής για την παράκαμψη όλων των κυρώσεων στη Ρωσία!

    Οι κυρώσεις θα εκθρέψουν τη δημιουργία μιας νέας δύναμης. Άλλοτε ήταν πειρατές μαυραγορίτες που το σπάσιμο του εμπάργκο τους έκανε μεγαλοκεφαλαιούχους.

    Ο στόχος Ερντογάν είναι να καταστήσει την Τουρκία μια από τις δέκα μεγαλύτερες οικονομικές και στρατιωτικές δυνάμεις. Αυτό θα επιτύχει.

    Οι ευθύνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που στις Ευρω-Ρωσικές σχέσεις θα καταστεί υποχείριο της Τουρκίας είναι τεράστιες!!!

    Οι ευθύνες Ε.Ε.-ΝΑΤΟ-ΗΠΑ μεγάλες

    Οι ευθύνες της κυβέρνησης ανυπολόγιστες καθώς χωρίς την παραμικρή αντίδραση αποδέχονται μια στρατηγική ολοκληρωτική ήττα

    Οι ευθύνες Μητσοτάκη τεράστιες γιατί όχι μόνο δεν αντιδρά αλλά με τη συνάντησή του με τον Ερντογάν επικυρώνει τις πολιτικές του σε βάρος της Ελλάδας και της Ευρώπης.

    Αυτή η μη αντίδραση, η ηττοπαθής πολιτική του κατευνασμού και εάν γίνει συνάντηση με όλα τα πλεονεκτήματα των διεκδικήσεων στα χέρια της Τουρκίας, στρατηγικά θα αποτελέσουν ταφόπλακα για το μέλλον της Ελλάδας ανάλογη και χειρότερη από την συμφωνία της Ζυρίχης του Καραμανλή!

    ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΧΑΣΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΑΠΑΝΤΩ ΜΕ ΕΝΩΤΙΚΗ ΒΑΘΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΘΕΣΗ ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΣΥΜΠΡΟΕΔΡΙΑ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Όλοι προσέγγισαν το εκλογικό αποτέλεσμα της 5/12 για πρόεδρο του Κινήματος Αλλαγής με όρους νίκης και ήττας ή στην καλύτερη περίπτωση ως έκφραση για ανανέωση.

    Τι πραγματικά έδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα και κανένας δυστυχώς δεν ανέδειξε μέχρι σήμερα;

    Στο Κίνημα Αλλαγής, με το ΠΑΣΟΚ μαζί, εκφράζονται δύο μεγάλα κυρίαρχα στο Κίνημα, με ρίζες στην κοινωνία ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα.

    Σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση για πρώτη φορά τα δύο μεγάλα ρεύματα ενώθηκαν σε μια εκλογική σύμπραξη έστω με διαφορετικό στόχο εκλογικής εκπροσώπησης.

    Ενώθηκαν σε μια κοινή εκλογική διαδικασία και απέδειξαν ότι μαζί μπορούν να κάνουν τη διαφορά στο Κίνημα Αλλαγής.

    Τα δύο ρεύματα μαζί, μπορούν να ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό και το ατροφικό παλαιοκομματικό δίπολο που ταλανίζει τον λαό.

    Προσήλθαν 270.000 ψηφοφόροι σε ένα κόμμα του 8,2% επισήμως!!!

    Ρεκόρ ιστορικών διαστάσεων για τέτοια αναλογία.

    Ποιος το πέτυχε; Τα δύο ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα από κοινού.

    Ωστόσο ο τρόπος που προσεγγίζεται το αποτέλεσμα είναι μια από τα ίδια.

    Ο τελικός νικητής θα εφαρμόσει προσωπικές πολιτικές και πολιτικές που εκπροσωπεί το ρεύμα του. Το άλλο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα θα περάσει στην αδράνεια, την αναμονή της φθοράς ή ακόμη την υπονόμευση όπως γίνεται συνήθως και όπως έχει ήδη εφαρμοσθεί στο Κίνημα.

    Το σύνθημα από την αρχή των εκλογών «μόνο ΠΑΣΟΚ» ήταν η θρυαλλίδα που αναβίωσε βαθιά χαρακώματα, ύψωσε τείχη με εκφραστές εκείνη την κομματική νομενκλατούρα που οδήγησε με τις ενέργειές της στη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί όταν το ΠΑΣΟΚ το είχαν καταντήσει δημοσκοπικά στο 2,5% τα μέλη ήταν μηδέν και μόνο μια κομματική νομενκλατούρα που συντηρείτο από αυτό είχε απομείνει. Τώρα βρήκαν ευκαιρία να αποκτήσουν ρόλο.

    Είναι οι ίδιοι που με αφορμή το σύνθημα «μόνο ΠΑΣΟΚ» (το οποίο διασώθηκε χάρη στη Φώφη και το ΚΙΝΑΛ) ύψωσαν διαχωριστικά τείχη, στη διάρκεια των εκλογών, δημιουργώντας προϋποθέσεις διχασμού σε δήθεν ΠΑΣΟΚ και μη ΠΑΣΟΚ που όμως όλοι μαζί είναι στο ΚΙΝΑΛ και εκφράζονται από τις αξίες του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος.

    Δεν θα εκπλήξει δε εάν σε αυτό το σχέδιο του ρόλου που επιχειρούν να «ανακαταλάβουν» εντάσσεται η εξουδετέρωση του άλλου μεγάλου ιδεολογικοπολιτικού ρεύματος εξωθώντας σε απομάκρυνση των στελεχών, πολιτών και ψηφοφόρων που εκφράζονται με αυτό το ρεύμα.

    Σε αυτή την κρίσιμη καμπή για το Κίνημα έρχεται ο ρόλος της ανανέωσης. Ανανέωση είναι η καινοτόμος πολιτική σκέψη η υπέρβαση προσωπικών φιλοδοξιών χάριν του κοινού καλού είναι η εφαρμογή πολιτικών που σπάει το κατεστημένο και τους οπισθοδρομικούς θύλακες εξουσίας.

    Οι εκλογές έστειλαν το μήνυμα!

    Ανανέωση είναι να συμπορευθούν τα δύο μεγάλα ρεύματα έχοντας κοινή πρόσβαση και συμμετοχή στις αποφάσεις. Έχοντας κοινή εκπροσώπηση στη διαδικασία λήψης και εφαρμογής

    Ανανέωση είναι τα δύο μεγάλα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα να συνεργαστούν σε κοινούς αγώνες, να αποκτήσουν ουσιαστική συλλογικότητα και επομένως συντροφικότητα. Είναι μια διαδικασία που έχει ξεχαστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια, δεν μπορεί να αναβιώσει με τεχνητές συγκολλήσεις παρά μόνο με ειλικρινή συλλογική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων και στα όργανα του Κινήματος.

    Ανανέωση είναι η δημιουργία ενός νέου κόμματος στο πεδίο της οργάνωσης με ανοικτή συμμετοχή, εναλλαγή στα όργανα, καθολική ψηφοφορία στη λήψη αποφάσεων και συλλογική εκπροσώπηση στην εφαρμογή τους.

    Πρώτο βήμα είναι να δηλώσουν οι δύο υποψήφιοι ότι όποιος εκλεγεί, στην πορεία προς το συνέδριο θα αποτυπώσει και εφαρμόσει αυτές τις αρχές της συλλογικής ηγεσίας και της Άμεσης Δημοκρατίας φτάνοντας σε επίπεδο κορυφής να θεσμοθετήσει και εφαρμόσει τον θεσμό των συμπροέδρων.

    Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική καθώς ο θεσμός των συμπροέδρων εφαρμόζεται ευρύτατα σε συλλογικές οργανώσεις από τον επιστημονικό χώρο, την οργάνωση συνεδρίων, τον κοινωνικό μέχρι τις πολιτικές οργανώσεις που ορισμένες εξ αυτών έφτασαν στην εξουσία εκπροσωπώντας στο εσωτερικό τους ακριβώς δύο ή περισσότερα ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα.

    Στη συγκυρία που βρισκόμαστε, οι δύο υποψήφιοι απέδειξαν ότι εκπροσωπούν τα δύο μεγάλα, αλλά διαφορετικά ιδεολογικοπολιτικά ρεύματα και επομένως μπορούν να τα εκπροσωπήσουν να κρατήσουν ενωμένα και να κάνουν τη νέα μεγάλη αρχή.

    Αυτή η ανανέωση ρίχνει τείχη, καταργεί χαρακώματα. Η ανακατάληψη μιας παλιάς μορφής εξουσίας είναι καθαρή αναπαλαίωση (ούτε καν ανακύκλωση) βαφτισμένη ανανέωση.

    Η ανανέωση με συλλογικότητα, συναποφάσεις και καθολική συμμετοχή που ενώνει όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά ρεύματα στον χώρο του Κινήματος αποτελεί τη μόνη εγγύηση ότι δεν θα γίνει πισωγύρισμα, δεν χαθεί η μεγάλη ευκαιρία που έδωσαν 270.000 πολίτες με το μήνυμα της συμμετοχής.

    ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΡΑΝ ΑΠΟΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΤΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΑΡΑΒΩΝ ΙΣΡΑΗΛ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Οι Αραβικές χώρες που έχουν ομαλοποιήσει ή διευκολύνουν τις σχέσεις με το Ισραήλ παρακολουθούν αμήχανα και δυσάρεστα τη νέα κλιμάκωση των εντάσεων μεταξύ του Ισραήλ και των Παλαιστινίων, η οποία ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα. Δεδομένης της κατάστασης, οι διπλωματικές στρατηγικές τους έχουν δεχθεί πυρά από πολλές πλευρές.

    Η ένταση δεν υποχωρεί στο Ισραήλ και στα παλαιστινιακά εδάφη, ο κίνδυνος πυρκαγιάς στη Μέση Ανατολή αυξήθηκε επικίνδυνα, οι εκκλήσεις για ηρεμία από τη διεθνή κοινότητα έχουν μεν πολλαπλασιαστεί τις τελευταίες ημέρες, αλλά προς το παρόν, δεν εισακούονται και η κλιμάκωση της βίας συνεχίστηκε.

    Στο Ισραήλ και όχι μόνο πιστεύουν ότι αυτή η σύγκρουση ξεκίνησε με την καθοδήγηση της Τουρκίας. Ήταν στρατηγική κίνηση με πολλαπλές στοχεύσεις. Στόχευε στην πτώση του Νετανιάχου στον οποίο περίμεναν ότι η Ισραηλινή αντιπολίτευση θα απέδιδε την ευθύνη μιας αδιάλλακτης στάσης. Μέχρι στιγμής αυτό δεν συνέβη γιατί οι Ισραηλινοί έμαθαν να θέτουν το εθνικό τους συμφέρον υπεράνω του κομματικού.

    Ο άλλος στόχος του Ερντογάν ήταν να υποχρεώσει το Ισραήλ, δεδομένου ότι δεν είχε δεχτεί να εξομαλύνει τις σχέσεις του με την Τουρκία, να διαπραγματευτεί. Ο μεσολαβητικός ρόλος της Τουρκίας ήταν η μεγάλη στόχευση γιατί έχει την επιρροή στη ΧΑΜΑΣ και θα μπορούσε να επαναφέρει την ομαλοποίηση των σχέσεων της Τουρκίας με το Ισραήλ διατηρώντας τον ρόλο της στην περιοχή. Μια εξέλιξη αυτής της μορφής θα έθετε τον Ερντογάν στη θέση του ηγέτη-προστάτη των απανταχού Μουσουλμάνων

    Απέτυχε ο Ερντογάν και σε αυτόν τον στόχο γιατί πέρα από την καλύτερη γνώση στρατηγικών κινήσεων που έχει το Ισραήλ, υποτίμησε την αντίδραση του Ιράν και της Ρωσίας στην αναγνώριση διαμεσολαβητικού, ηγετικού ρόλου της Τουρκίας στην Παλαιστίνη.

    Η ταυτόχρονα με τις άλλες, μεγάλη στόχευση στην οποία συστρατεύθηκαν τόσο το Ιράν όσο και το Κατάρ ήταν η διάλυση της πρόσφατης συμμαχίας που έγινε μεταξύ Ισραήλ και πολλών Αραβικών χωρών.

    Ενώ οι ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές χώρες ήταν γρήγορες να εκφράσουν την απογοήτευσή τους για αυτό το ξέσπασμα βίας μετά από αρκετές ημέρες συγκρούσεων στο τζαμί Al-Aqsa στην Ιερουσαλήμ, οι αντιδράσεις Αράβων διπλωματών ήταν πιο συγκρατημένες.

    Συγκεκριμένα, παρακολουθώντας τις απαντήσεις από τα κράτη που έχουν εξομαλύνει πρόσφατα τις σχέσεις με το Ισραήλ, όπως το Σουδάν, το Μαρόκο, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν – μια προσέγγιση που, όταν συνέβη, προκάλεσε σοκ στον αραβικό κόσμο, καταλαβαίνουμε ότι δεν έκαναν βιαστικές καταδίκες αλλά είναι και αμήχανα.

    Είναι κατανοητό ότι οι αραβικές χώρες αισθάνθηκαν άβολα με τις εικόνες των συγκρούσεων που προέρχονται από την πλατεία Al-Aqsa, το πιο ιερό μέρος για τους Εβραίους και τη θέση του τζαμιού Al-Aqsa, τον τρίτο ιερότερο χώρο για τους μουσουλμάνους μετά τη Μέκκα και το τζαμί του Προφήτη στη Μεντίνα, Σαουδική Αραβία.

    Τα Εμιράτα και το Μπαχρέιν καταδίκασαν την επιδρομή των Ισραηλινών δυνάμεων ασφαλείας στο τζαμί στις 7 Μαΐου και την καταστολή των προσκυνητών. Το Άμπου Ντάμπι κάλεσε επίσης τις ισραηλινές αρχές να «αναλάβουν την ευθύνη για την αποκλιμάκωση» της βίας.

    Το Μαρόκο, από την πλευρά του, δήλωσε ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις με «βαθιά ανησυχία», προσθέτοντας ότι ο Βασιλιάς Μωάμεθ VI θεωρεί «αυτές τις παραβιάσεις απαράδεκτες και πυροδοτούν εντάσεις».

    Η Σαουδική Αραβία, η οποία δεν έχει ακόμη ομαλοποιήσει τις σχέσεις, αλλά έχει δώσει στους συμμάχους της στον Κόλπο το πράσινο φως για να πλησιάσουν το εβραϊκό κράτος, απέρριψε τη «στρατηγική του Ισραήλ να εκδιώξει δεκάδες Παλαιστινίους από τα σπίτια τους», αναφερόμενη στην απειλή απέλασης παλαιστινιακών οικογενειών από τη συνοικία Sheikh Jarrah στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, η οποία πυροδότησε το ξέσπασμα βίας.

    Αυτές οι αντιδράσεις ήταν μέτριες σε σύγκριση με αυτές του Ιράν και του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος είπε ότι θα κάνει «ό, τι μπορεί για να κινητοποιήσει τον κόσμο, ειδικά τον μουσουλμανικό κόσμο, για να τερματίσει την τρομοκρατία και την ισραηλινή κατοχή».

    Είναι οφθαλμοφανές ότι οι χώρες που έχουν ξεκινήσει μια προσέγγιση με το Ισραήλ κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα λόγω των ισχυρών συναισθημάτων υποστήριξης που προκλήθηκαν από τη βία στην πλατεία του τζαμιού. Βρίσκονται σε αμήχανη και άβολη θέση επειδή η κλιμάκωση της βίας έχει επαναφέρει την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση στην περιφερειακή ατζέντα.

    Οι διαμαρτυρίες που έγιναν στο Μαρόκο και σε άλλες χώρες και η δυσαρέσκεια που μπορεί να γίνει αντιληπτή στις κοινωνίες του Κόλπου, ίσως όχι τόσο σε πολιτικό επίπεδο αλλά στα κοινωνικά δίκτυα, υπενθυμίζουν στους Άραβες ηγέτες ότι το ζήτημα των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων δεν έχει ακόμη επιλυθεί και ότι η κοινή γνώμη εξακολουθεί να συμπαθεί στους Παλαιστίνιους.

    Αυτή είναι η Αχίλλειος πτέρνα, είναι επίσης και απόδειξη της ευθραυστότητας των διαδικασιών συμφιλίωσης και, κατ ‘επέκταση, απόδειξη ότι είναι απίθανο να υπάρξει ειρηνευτική συμφωνία όσο η Ισραηλινο-Παλαιστινιακή σύγκρουση θα συνεχίζεται.

    Η αραβική ειρηνευτική πρωτοβουλία του 2002, που απορρίφθηκε από το Ισραήλ, συνέδεε πάντοτε την επίλυση αυτής της σύγκρουσης με τη συνύπαρξη μεταξύ των λαών και μιας ειρηνευτικής συμφωνίας. Οι συμφωνίες του Αβραάμ (η κοινή δήλωση του 2020 μεταξύ Ισραήλ, ΗΠΑ και ΗΑΕ), από την άλλη πλευρά, προσπάθησαν να παρακάμψουν αυτά τα ζητήματα, με τη φιλοδοξία, και σε κάποιο βαθμό την αφέλεια, να επιτύχουν πολιτική προσέγγιση με το Ισραήλ χωρίς να ληφθεί υπόψη το παλαιστινιακό ζήτημα.

    Η πρωτοβουλία του 2002, η οποία επικυρώθηκε από τον Αραβικό Σύνδεσμο στη Σύνοδο Κορυφής της Βηρυτού, πρότεινε μια ειρήνη που έφτασε στο σημείο να ομαλοποιήσει τις σχέσεις με το Ισραήλ. Αυτό ήταν σε αντάλλαγμα για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα και μια «δίκαιη λύση» στο ζήτημα των Παλαιστινίων προσφύγων.

    Ωστόσο, αν δεν υπάρξει μοιραία κλιμάκωση, η σύγκρουση δεν είναι πιθανό να διακόψει τις υπάρχουσες διαδικασίες προσέγγισης, λένε οι ειδικοί.

    Από την άλλη πλευρά, αυτά τα γεγονότα είναι πιθανό να ωθήσουν ορισμένους περιφερειακούς παίκτες, όπως οι Σαουδάραβες, να επανεξετάσουν τη σκέψη τους.

    Τα Εμιράτα είναι σίγουρα σε μια άβολη θέση σήμερα, αλλά μπορούν να βρεθούν εκτός κάδρου επειδή, σε αντίθεση με τη Σαουδική Αραβία, φύλακα των ιερών τόπων του Ισλάμ, ο ρόλος τους έχει λιγότερο συμβολικό πεδίο στην περιοχή και επειδή έχουν κάποια ευελιξία όσον αφορά διπλωματία.

    Αυτή η κατάσταση θα μπορούσε, ωστόσο, να κάνει τον Σαουδάραβα πρίγκιπα, Mohammed Bin Salman, ο οποίος μέχρι στιγμής έχει συμφωνήσει να ακολουθήσει τη συμβουλή του πατέρα του, να επανεξετάσει τη θέση του.

    Όλα θα εξαρτηθούν από τον Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, εάν θα δείξει αυτοσυγκράτηση από εδώ και πέρα ή θα πυροδοτήσει μια γενικευμένη σύγκρουση. Ίσως μάλιστα να γινόταν η μεγάλη ανατροπή εάν αναγνωρίσει ότι ήρθε η ώρα να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για την αναγνώριση δύο παλαιστινιακών κρατών.

    ΕΝΩΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ-ΑΝΑΝΕΩΝΟΥΜΕ ΤΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ. ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Βρισκόμαστε σε περίοδο μετάβασης του διεθνούς συστήματος και μεταβολής όλων των διεθνών ισορροπιών. Βρισκόμαστε στην αρχή αλλαγής της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής και οδεύουμε σε έναν κόσμο που δεν θα είναι όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

    Διανύουμε περίοδο που εξουσίες και πλούτος συγκεντρώνονται όλο και σε πιο λίγους με κοινωνικούς κραδασμούς που για να αντιμετωπισθούν, οι πολιτικές και οι πολιτικοί επιλέγουν όλο και πιο αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης.

    Η κρίση εμπιστοσύνης όσο μεγαλώνει στους πολίτες, τόσο οδηγεί στην ανάγκη κυβερνήσεων και κομμάτων για περαιτέρω διεύρυνση εξουσιών, που με τη σειρά τους ολισθαίνουν σε αυταρχικές και ολιγαρχικές συμπεριφορές.

    Η κρίση εμπιστοσύνης είναι που οδηγεί επίσης σε φαινόμενα εκμετάλλευσης της από τους ακραίους λαϊκιστές, αριστερούς και δεξιούς.

    Αυτοί οι πολιτικοί, αυτή η πολιτική είναι που συστηματικά δημιουργούν διαρκώς και μεγαλύτερη απόσταση στις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων από τους πολίτες. Η λήψη αποφάσεων με γνώση και νηφαλιότητα από τους ίδιους τους πολίτες είναι εχθρός των κέντρων του συστήματος που θεωρούν εμπόδιο την λαϊκή κυριαρχία.

    Τα συστημικά κέντρα είναι που εφευρίσκουν μεθόδους παράκαμψης των δημοκρατικών διαδικασιών και ευνοούν το έλλειμμα δημοκρατίας. Έλλειμμα Δημοκρατίας που ξεκινάει από το τοπικό επίπεδο, κυριαρχεί στο εθνικό επίπεδο και γίνεται πολυδιάστατο στους υπερεθνικούς οργανισμούς.

    Αυτοί οι πολιτικοί, αυτή η πολιτική είναι που συστηματικά μετέτρεψαν την έννοια της Δημοκρατίας σε πελατειακές σχέσεις, μικροεξυπηρετήσεις και ρουσφέτια. Είναι η πολιτική που θεωρεί ότι ο καθένας φροντίζει για την πάρτη του.

    Δημοκρατία υφίσταται μόνον εκεί όπου υπάρχει ώσμωση των προσωπικών συμφερόντων και φιλοδοξιών με τα συμφέροντα της κοινωνίας των πολιτών. Εκεί όπου επιτυγχάνονται οι κοινοί στόχοι.
    Δημοκρατία σημαίνει διαδικασίες, όπου όλοι έχουν ισότητα στην πληροφόρηση, ίσες ευκαιρίες στη γνώση για να έχουν λόγο, να έχουν όλοι πρόσβαση, ευκαιρία και υποχρέωση συμμετοχής, στη δυνατότητα συνδιαμόρφωσης των αποφάσεων.
    Δημοκρατία σημαίνει προσδιορισμός προβλήματος, διαφάνεια, διαβούλευση, αξιολόγηση, απόφαση, έλεγχος της εξουσίας.

    Εσύ που αισθάνεσαι ότι ανήκεις στη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, με ευαισθησίες σαν οικολόγος, σοσιαλιστής, δημοκράτης, προοδευτικός κεντρώος, ριζοσπάστης της ανανεωτικής αριστεράς, προοδευτικός πολίτης έχεις την απαίτηση να συνδιαμορφώνεις τις αποφάσεις χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.

    Εμπιστεύεσαι τη δημοκρατική προοδευτική παράταξη γιατί δεν έχασε, ποτέ το νήμα που τη συνδέει με τις αρχές και τις αξίες της στο πέρασμα των εποχών. Από το κόμμα του Χαρ. Τρικούπη το κόμμα των Φιλελευθέρων του Ελευθέριου Βενιζέλου την Ένωση Κέντρου μέχρι το ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου.

    Την εμπιστεύεσαι γιατί υπήρξε πάντα ένα γνήσια λαϊκό και πατριωτικό Κίνημα Εθνικής Ανεξαρτησίας, σοσιαλιστικής ιδεολογίας και δημοκρατικής πράξης. Η Εθνική Ανεξαρτησία, η Λαϊκή Κυριαρχία, η Κοινωνική Απελευθέρωση, η σταθερή προσήλωση στη Δημοκρατία και το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα αποτέλεσαν το διαχρονικό πλαίσιο των αρχών, των αξιών  και των στόχων του. Ένα πλαίσιο που αναδεικνύει τον βαθύτατα πατριωτικό, κοινωνικό και δημοκρατικό του χαρακτήρα.

    Αισθάνεσαι δική σου υπόθεση τη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη γιατί είναι πάντα ανοιχτή σε ρεύματα και ιδέες, είναι η παράταξη που σηματοδοτεί τη διαφορά της προόδου από τη συντήρηση, τη δημοκρατία από τον αυταρχισμό, την ουσιαστική προσφορά από τον λαϊκισμό.

    Είναι ο δημοκρατικός πόλος απέναντι στη Δεξιά είναι ο αντίποδας του λαϊκισμού δεξιού και αριστερού. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη είναι η παράταξη των μεγάλων αλλαγών που πηγάζουν από ένα ισχυρό πλειοψηφικό ρεύμα νεωτερικών προοδευτικών πολιτικών και θέσεων που υπηρετούν τον λαό και την πατρίδα. Και κυρίως είναι το κίνημα της νέας γενιάς που πρέπει να οικοδομήσει το δικό της μέλλον.

    Τη νέα εθνική στρατηγική και την προοδευτική διακυβέρνηση που έχει ανάγκη η χώρα δεν μπορούν να υπηρετήσουν ούτε η συντηρητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, ούτε ο τυχοδιωκτικός αριστερός λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ.

    Με τη μεν Ν.Δ. υπάρχουν μεγάλες και αγεφύρωτες ιδεολογικές, πολιτικές και προγραμματικές διαφορές. Διαφορές με τις πολιτικές της Ν.Δ. που ωθούν στην ασυδοσία της αγοράς και την κατάργηση του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους, τον συγκεντρωτισμό των δομών και της σύμφυσης πολιτικών και οικονομικών εξουσιών, στην κλειστή και φοβική κοινωνία, στους ξεπερασμένους συντηρητισμούς και αυταρχισμούς, στην κοινωνική καθυστέρηση.

    Με τον Σύριζα υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές και διακριτές ιδεολογικές, πολιτικές και προγραμματικές διαφορές. Διαφορές που αναδείχθηκαν εμφαντικά με τον τρόπο που άσκησε την εξουσία και ουσιαστικά επανάφερε τη συντηρητική παράταξη στην Κυβέρνηση. Διαφορές με τις πολιτικές που ενίσχυσαν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

    Διέσυραν και ακύρωσαν την προοπτική μιας πραγματικής συμμετοχικής δημοκρατίας με το δημοψήφισμα παρωδία, με την τυχοδιωκτική πολιτική που κατασυκοφάντησε τον θεσμό του δημοψηφίσματος.

    Με τον Σύριζα υπάρχουν σαφείς διαφορές με τη στάση του και ως αντιπολίτευση που δεν μπορεί να σταθεί ως υπεύθυνη και σοβαρή δημοκρατική αντιπολίτευση καθώς ο λαϊκισμός που ενδημεί στις γραμμές του τρέφεται μόνο με διχαστικές επιλογές και ξεπερασμένες πρακτικές.

    Ούτε η ΝΔ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, όποια μορφή κι αν πάρουν, μπορούν να εγγυηθούν τη νέα πορεία της χώρας. Να εκφράσουν με πειστικό τρόπο το νέο πολιτικό περιβάλλον που θα αφήνει πίσω το διχασμό και θα βρει τους νέους κοινούς τόπους για να προχωρήσει η Ελλάδα μπροστά στα επόμενα χρόνια.

    Το δημοψήφισμα ήταν συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην Ελλάδα, ως αναγνώριση (του νομοθέτη σύμφωνα με τους συνταγματολόγους και την ειδική μελέτη του καθηγητή Α. Μανιτάκη) του δημοκρατικού ελλείμματος που προκαλεί η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Δημοψήφισμα με πολιτειακό περιεχόμενο έγινε το 1974. Έκτοτε παρά την κατοχύρωση του συντάγματος, μόνο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου εξέδωσε τον εφαρμοστικό νόμο-Νόμος 4023/2011 – ΦΕΚ 220/Α/24-10-2011 και αμέσως μετά την ανακοίνωση ότι πάει σε δημοψήφισμα το κατεστημένο ανέτρεψε την κυβέρνηση.

    Μια ζωή με τη Δημοκρατική Παράταξη έχεις αποκτήσει το κριτήριο ότι η πολιτική χρειάζεται αναγέννηση.

    Σε αυτή την εποχή των μεγάλων αλλαγών ήρθε η ώρα να ενώσεις τη δύναμή σου και όλοι μαζί να γίνουμε η κινητήρια δύναμη για τη μεγάλη υπέρβαση στη δημοκρατική συγκρότηση της κοινωνίας, όλοι μαζί να οδηγήσουμε την Ελλάδα στο νέο της ιστορικό κύκλο.

    Κάθε πράξη, στον αντίποδα του πολιτικού συστήματος που βασίζει την ύπαρξή του στον φόβο, την παθητικότητα, την αγανάκτηση ή την εξουσιολαγνεία, περιθωριοποιώντας τον πολίτη, είναι πράξη αντισυστημική, είναι πράξη επαναστατική.

    Είναι η δική σου απόφαση που αλλάζει ριζικά τις συνθήκες στον τρόπο λήψης αποφάσεων.

    Είναι δική σου απαίτηση να αλλάξεις τη δημοκρατία με το δημοψήφισμα ως εργαλείο άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας. Να αλλάξει η διαδικασία λήψης αποφάσεων και να ακολουθεί συγκεκριμένο μοντέλο συλλογικής απόφασης.

    Τόσο η διαβούλευση όσο και το δημοψήφισμα μπορούν να αξιοποιήσουν κάθε πρόσφορο αξιόπιστο τεχνολογικό μέσο. Η τεχνολογία, η ηλεκτρονική τεχνολογία δίνει πλέον την ευκαιρία να γίνει η αλλαγή, επιστρέφοντας στις ρίζες της Ελληνικής Άμεσης Δημοκρατίας και σε αποφάσεις με εκστρατείες δημοψηφισμάτων.

    Το δημοψήφισμα ως εργαλείο άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας των πολιτών είναι ένα βήμα εκδημοκρατισμού, αμεσότερης σύγχρονης δημοκρατίας πλήγμα στην καρδιά του συντηρητικού κατεστημένου, βήμα στην πρόοδο.

    200 ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΛΙΓΓΕΝΕΣΙΑΣ: ΤΡΙΑ ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ 3) ΠΟΤΕ ΜΗ ΒΑΣΙΣΤΕΙΣ ΣΕ ΞΕΝΑ ΦΤΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΕΙΣ

    Από
    Konstantinos Mavrakis
    -
    0

    Το σημαντικότερο δίδαγμα της επανάστασης έχει λησμονηθεί τόσο που δεν αναφέρεται σε καμιά επίσημη δήλωση! Η ενότητα προφανώς είναι βασικό συστατικό. Είναι συνακόλουθο κάθε εγχειρήματος που πρέπει να επιτύχει. Αλλά πριν από την ενότητα προϋπόθεση είναι να πετάξεις στο όνειρο με δικά σου φτερά!

    Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αποδείξεις ότι ο αγώνας ενός λαού πρέπει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Όλα τα άλλα έπονται! Τα ιστορικά γεγονότα που οδήγησαν σε αυτό το δίδαγμα, δίδαγμα που οι Έλληνες πλήρωσαν ακριβά για να το μάθουν, βασίζονται στην κλασσική διαίρεσή τους στο Αγγλικό, Ρωσικό και Γαλλικό κόμμα. Πίστεψαν πολλές φορές ότι οι τρεις μεγάλες δυνάμεις μόνο αυτές μπορούν να τους απελευθερώσουν. Όταν βασίστηκαν στις δικές τους δυνάμεις μόνο τότε κατάφεραν να κάνουν το βασικό μεγάλο βήμα που στη συνέχεια η ιστορία τους αντάμειψε έστω και με την υστέρων επέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. Τα γεγονότα που οδήγησαν στην Φιλική Εταιρεία και το αυτοδύναμο εγχείρημα των Ελλήνων επιγραμματικά είναι τα παρακάτω:

    Ρωσία: Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας γίνονταν κατά καιρούς προσπάθειες από ελληνορθόδοξες προσωπικότητες για προσέλκυση βοήθειας από τη Ρωσία ώστε να ελευθερώσει τους Χριστιανούς. Μια από τις πρώτες επαφές ήταν το 1649 από τον πατριάρχη Ιεροσολύμων Παΐσιο και έκτοτε πολλοί ιερωμένοι και έμποροι καλούσαν τον Τσάρο Αλέξιο να πολεμήσει υπέρ των Ελλήνων.

    Επί Τσάρου Μεγάλου Πέτρου Α΄, συνειδητοποιήθηκε η ανάγκη δημιουργίας στόλου και η έξοδος της Ρωσίας στη Μαύρη θάλασσα και στη συνέχεια στη Μεσόγειο όπως αυτό διαφάνηκε στη περίφημη Συνθήκη του Κάρλοβιτς, που αποτέλεσε σταθμό στα δρώμενα της Μεσογείου και ιδιαίτερα στο Αιγαίο. Δημιουργός του ανύπαρκτου μέχρι τότε τσαρικού στόλου ήταν ο ελληνικής καταγωγής Ιβάν Μπότσης. Οι Έλληνες άρχισαν να προσβλέπουν στην ομόθρησκη αυτή δύναμη αναπτύσσοντας έτσι ένα φιλορωσισμό. Το φιλορωσισμό εκείνο ενίσχυσαν ακόμα προφητείες και θρύλοι για την λυτρωτική επέμβαση από ένα ομόθρησκο κράτος, που έβρισκαν πρόσφορο έδαφος και συγκινούσαν όλες τις κοινωνικές τάξεις. Προφητείες που επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα για το «ξανθό γένος»

    Επί βασιλείας της Τσαρίνας Άννας, στη δεκαετία 1730-1740, ο διάσημος στρατάρχης Μιούνιχ ή Μύνιχ προέτρεψε τους ομόδοξους λαούς της Βαλκανικής σε εξέγερση, δρώντας επικουρικά για τους Ρώσους ως αντιπερισπασμός για τους Τούρκους. Το σχέδιο Μύνιχ αποτέλεσε στη συνέχεια δόγμα για τους μετέπειτα ηγεμόνες της Ρωσίας, ιδίως από την Αικατερίνη Β’, που βρισκόταν σε πόλεμο με την Υψηλή Πύλη από τον Ιανουάριο του 1769 προβάλλοντας ως επιχείρημα την προστασία των ομόδοξών της χριστιανών, πολιτική που ακολούθησε έντονα αργότερα και ο Τσάρος Αλέξανδρος Α’ της Ρωσίας.

    Όταν εξερράγη ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος στις 30 Σεπτεμβρίου 1768, η Αικατερίνη Β’ επiχείρησε να εξεγείρει τους χριστιανούς των Βαλκανίων δίνοντας στον πόλεμο το χαρακτήρα σταυροφορίας κατά του ισλαμισμού. Είχε ήδη στείλει λίγους μήνες πριν τους αδελφούς Ορλώφ στη Βενετία από όπου ξεκίνησαν τον συντονισμό.

    Μέχρι το 1770 οι εξεγέρσεις των Ελλήνων στην Πελοπόννησο πήραν διαστάσεις. Ο Ελληνικός στόλος έπλεε ήδη στο Αιγαίο έφθασε στα Δαρδανέλια αλλά τα οχυρωματικά έργα που κατασκεύασαν οι Γάλλοι εμπόδισαν την είσοδο. Τελικά το 1774 με τη συνθήκη του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή οι Ρώσοι αποχώρησαν και οι Έλληνες εγκαταλειμμένοι αντιστάθηκαν μέχρι το 1780 εν τέλει ηττήθηκαν και σφαγιάστηκαν.

    Γαλλία: Οι Έλληνες, μετά την τραγική αποτυχία της αποστολής του Ορλώφ, με δυσκολία πίστευαν σε υποσχέσεις ξένων για την απελευθέρωσή τους. Αλλά ο Βοναπάρτης είχε φανεί στον ορίζοντα σαν φαινόμενο, σαν ο καλός άγγελος που φέρνει την ελευθερία στους καταπιεσμένους. Γι’ αυτό, παρά την πικρή πείρα του παρελθόντος, στους Έλληνες που στέναζαν κάτω από τη σκλαβιά εμφανίστηκε μια ενδόμυχη ελπίδα και περίμεναν από τον Κορσικανό στρατηλάτη την πραγματοποίηση του προαιώνιου πόθου τους, καθώς τον θεωρούσαν σαν το μελλοντικό απελευθερωτή τους.

    Ο Αδαμάντιος Κοραής, εκδίδει το 1801 το «Πολεμικό Σάλπισμα», για τους Έλληνες εθελοντές που υπηρετούσαν στη στρατιά του Βοναπάρτη και για όλο τον Ελληνισμό. Κύρια προσπάθειά του, γράφοντας το έργο αυτό, ήταν να πετύχει μια Γαλλοελληνική συμμαχία στην Ανατολή. Αλλά το εγχείρημα εγκαταλείφθηκε άδοξα όταν απέτυχε η εκστρατεία της Αιγύπτου.

    Ο Ρήγας Φεραίος απευθύνθηκε επίσης στον Ναπολέοντα να παρακαλέσει «τη γενναία και ισχυρή Γαλλία να ελευθερώσει την κλασική αυτή χώρα» και οι Έλληνες είχαν λάβει από τον Βοναπάρτη ενθαρρυντικές απαντήσεις.

    Ωστόσο ο Ναπολέων σε κάθε διαπραγμάτευση με τους Ρώσους για πιθανό διαμελισμό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας απέρριπτε το ενδεχόμενο η Κωνσταντινούπολη να πέσει στα χέρια της Ρωσίας και προτιμούσε να παραμείνει η Οθωμανική αυτοκρατορία ως έχει.

    Σε γενικές γραμμές ο Ναπολέων, εάν είχε πραγματικό ενδιαφέρον για την Ελλάδα περισσότερο γιατί ήθελε να μείνει στην ιστορία ως νέος Μέγας Αλέξανδρος, όσο πιο πολύ ανυψωνόταν και δοξαζόταν τόσο πιο πολύ ξεχνούσε την Ελλάδα και το Ανατολικό ζήτημα.

    Αγγλία: Ιδιαίτερα για τους Άγγλους, μια ανεξάρτητη Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τεράστια ναυτική δύναμη ανταγωνιστική της δικής τους ναυτικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο, ήταν καθαρή απειλή για τα οικονομικά τους συμφέροντα. Κάθε τους προσπάθεια ήταν να ελέγξουν από μέσα τις κινήσεις των Ελλήνων.

    Μια κίνηση αντίστοιχη με αυτή της Φιλικής Εταιρείας, είχε ξεκινήσει στην Αθήνα, το 1813. Ιδρύθηκε τότε η «Φιλόμουσος Εταιρεία», με κεντρικό σκοπό την καλλιέργεια του ελληνικού πνεύματος των νέων, την έκδοση βιβλίων, τη βοήθεια φτωχών σπουδαστών κ.λπ. Ήταν οργάνωση που είχε το βλέμμα της στην Αγγλία και ίσως ήταν ένας από τους λόγους που η οργάνωση ποτέ δεν μπόρεσε να αποκτήσει σοβαρές διαστάσεις.

    Η Αγγλία ήταν τόσο προσηλωμένη στη διατήρηση της ακεραιότητας του Οθωμανικού κράτους που ακόμη και όταν κάτω από την πίεση των αλλεπάλληλων νικών του Ιμπραήμ, η υπό τον Μαυροκορδάτο Ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να γίνει προτεκτοράτο της Αγγλίας, απέρριψε την πρόταση. Το κείμενο εκείνης της πράξης υποτέλειας, συγκέντρωσε τις υπογραφές σχεδόν όλων, με λίγες εξαιρέσεις, των πολιτικών, στρατιωτικών και ναυτικών αρχηγών. Σε διάστημα μιας εβδομάδας η αίτηση προστασίας ή «Πράξις Υποταγής» (Act of Submission) είχε εγκριθεί και από το Βουλευτικό και από το Νομοτελεστικό (1 Αυγούστου 1825). Το πρωτότυπο έγγραφο της «Πράξεως» είχε γραφεί στην αγγλική γλώσσα και στη συνέχεια μεταφράστηκε στα ελληνικά. Η Αγγλία το απέρριψε, ωστόσο ήδη έλεγχε τις ισχυρότερες πολιτικές δυνάμεις των επαναστατημένων Ελλήνων.

    Όπως έχουμε επισημάνει, τα δύο πρώτα χρόνια του αγώνα η ευρωπαϊκή απολυταρχία καταδίκασε την ελληνική επανάσταση και στη βάση των αποφάσεων των δύο Συνεδρίων (Λάυμπαχ/Λουμπιάνα – Βερόνα) συνεργάστηκε ανοικτά, βάρβαρα και απροσχημάτιστα με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Οι ναυτικές δυνάμεις Αγγλίας-Γαλλίας- Αυστρίας μετέφεραν εφόδια και έσπαγαν τους αποκλεισμούς των Ελλήνων στα πολιορκημένα κάστρα, οι πρόξενοί τους είχαν τεθεί στην υπηρεσία της Υψηλής Πύλης με αποστολή να συλλέγουν πληροφορίες υπέρ των Τούρκων.

    Ο αρμοστής των Επτανήσων Maitland έδινε καταφύγιο στα τούρκικα καράβια και δεν δεχόταν τους πληγωμένους Έλληνες, τους αμάχους και τα γυναικόπαιδα που ζητούσαν καταφύγιο στα Επτάνησα. Τα αυστριακά καράβια είχαν αναλάβει τις μεταφορές του τούρκικου στρατού και των εφοδίων. Ως το 1826 οι Έλληνες είχαν χτυπήσει πάνω από 100 αυστριακά πλοία.

    Ο αγώνας επέτυχε μόνον όταν οι μεγάλες δυνάμεις αντιλήφθηκαν ότι οι Έλληνες δημιούργησαν ένα τετελεσμένο μια νέας ισορροπίας στην περιοχή.

    Η Ελληνική Επανάσταση το 1821 πέτυχε καθώς υπήρξε σημαντική δημογραφική εξάπλωση των Ελλήνων εκείνη την περίοδο, πίστη στις δικές τους και μόνο δυνάμεις, πνευματική προετοιμασία και πάνδημη αφοσίωση στον εθνικό στόχο, αποτέλεσμα των άοκνων προετοιμασιών της Φιλικής Εταιρείας.

    Από την άλωση της Κωνσταντινούπολης και μετά είχαν λάβει χώρα αδιαλείπτως αναρίθμητες απόπειρες απελευθέρωσης. Η τελέσφορος διεξαγωγή του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα έστω και τμηματική, και ανολοκλήρωτη ήταν το αποτέλεσμα πλειάδας παραγόντων ισχυρότεροι εκ των οποίων ήταν ο συνδυασμός του συντονισμού και της δικτύωσης μέσω της Φιλικής Εταιρείας με την πίστη στις δικές τους δυνάμεις.

    Το σύγχρονο ελληνικό κράτος βρίσκεται σε κατάσταση δημογραφικής απίσχνασης, αντιμετωπίζει μία παραδοσιακή απειλή ασφάλειας εξ Ανατολών-την νέο-οθωμανική Τουρκία, ενώ αποτελεί ταυτόχρονα τον αποδέκτη πολλαπλών απειλών ασύμμετρης υφής.

    Σε στρατηγικό επίπεδο, απουσιάζει η εγρήγορση που κινεί ένα συλλογικό υποκείμενο προς τα εμπρός. Απουσιάζει η διεκδικητική διάθεση για τα εθνικά δίκαια. Η κυρίαρχη κουλτούρα πολιτικής στρατηγικής προσιδιάζει σε μικρό κρατίδιο, κράτος υποτελές, το οποίο εναποθέτει τις ελπίδες του για επιβίωση στις μεγάλες δυνάμεις. Προφανώς είναι αυτές που ενδεχομένως να συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα, αλλά μόνον όταν αντιληφθούν ότι οι Έλληνες έχουν την στρατηγική, τη δύναμη και την αποτελεσματικότητα να ηγηθούν σε αγώνες που διαμορφώνουν νέες ισορροπίες.

    Ένα επιπρόσθετο δίδαγμα που προκύπτει από την Ελληνική Επανάσταση αφορά την στοχοθεσία και στοχοπροσήλωση στο εθνικό επίπεδο. Οι υπόδουλοι Έλληνες γνώριζαν το διακύβευμα, έδωσαν τα πάντα για την επίτευξη του εθνικού στόχου, αρχικά ενωμένοι και αποφασισμένοι. Όταν παρέκκλιναν του στόχου εξαιτίας των εσωτερικών διχασμών μετά τα δύο πρώτα επιτυχή χρόνια, η Επανάσταση κινδύνευσε με ολοκληρωτική αποτυχία.

    Στο σύγχρονο ελληνικό κράτος απουσιάζει ο στρατηγικός σχεδιασμός, δεν υπάρχει καν η ιεράρχηση των εθνικών συμφερόντων γεγονός ανεξήγητο για ένα κράτος που συγκαταλέγεται μεταξύ των κρατών στρατηγικής σημασίας σε περιφερειακό επίπεδο. Παράλληλα στην χώρα ευδοκιμεί μια κουλτούρα διχασμού κυρίως στο πλαίσιο των ελίτ, που αποπροσανατολίζει δημιουργώντας συνθήκες υιοθέτησης ανερμάτιστων πολιτικών.

    Μία από τις επίσης πολύ σημαντικές πτυχές της Επανάστασης του 1821 που πρέπει να αποτελέσει φάρο για το παρόν και το μέλλον της ελληνικής στρατηγικής αποτροπής έναντι της αναθεωρητικής Τουρκίας έγκειται στην αντιμετώπιση της ασυμμετρίας ισχύος μεταξύ των εμπλεκομένων πλευρών, του υπόδουλου Ελληνισμού και της αχανούς Οθωμανικής αυτοκρατορίας που εκτεινόταν ως τον Περσικό Κόλπο.

    Σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, η Ελλάδα επιβάλλεται να θέσει τις προϋποθέσεις ανάδειξης των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων και να αποτελέσει πόλο έλξης για τις νεότερες και τις μελλοντικές γενιές όπως το οραματίστηκαν οι ηρωικοί, ένδοξοι πρόγονοί μας το 1821.

    1234Σελίδα 1 από 4

    Δημοφιλέστερα Άρθρα

    Δημοφιλεις Κατηγοριες

    © Copyright Mavrakis Economics