2010-2019 Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Η χρεωκοπία του Ελληνικού κράτους και ο νέος διχασμός σε μνημονιακούς αντιμνημονιακούς ήταν τα κορυφαία στοιχεία της Ελληνικής δεκαετίας.
Η Ελληνική κοινωνία έχασε όλες τις βεβαιότητες και βρέθηκε στη δίνη ενός άτυπου εμφύλιου που πυροδοτήθηκε τόσο από τον ακροδεξιό όσο και από τον αριστερό λαϊκισμό
Πολιτικό επακόλουθο ήταν να αφανισθεί κάθε πολιτική δύναμη ή φωνή που θα μπορούσε να μετατρέψει την καταστροφή σε ευκαιρία ανάταξης.
Οι πολιτικές απάτες, έντεχνες ή απροκάλυπτες και οι συλλογικές αυταπάτες (ιδιαίτερα ότι οι Έλληνες μπορούσαν να μη πληρώσουν το χρέος τους) τροφοδότησαν μια πρωτοφανή στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας τυχοδιωκτική πολιτική ηγεσία.
Η καταστροφή που υπέστη στη 10ετία η ελληνική οικονομία προσομοιάζει με αυτή της Σοβιετικής Ένωσης.
Το μεγαλύτερο και δυσκολότερο να αντιμετωπιστεί πρόβλημα της Ελλάδας παραμένει το εξαιρετικά υψηλό της χρέος σύμφωνα με τη Rabobank.
Το 2008 το ΑΕΠ ανερχόταν σε 252 δισ. ευρώ.
Στα τέλη του 2019 εκτιμάται ότι μπορεί να φθάσει γύρω στα 195 δισ. Ευρώ (βλ. εικόνα του άρθρου)
Το χάσμα μεταξύ του που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό ΑΕΠ και εκεί που θα βρίσκονταν εάν δεν υπήρχε η κρίση, φθάνει στα 150 δισ. ευρώ, ή μέχρι το 70% του ΑΕΠ του 2019.
Η ανεργία έφθασε στο 28% και οι νέοι κατά εκατοντάδες χιλιάδες κατέφυγαν στην οικονομική μετανάστευση.
Οι θεσμοί της κοινωνίας κατέρρευσαν και η διοίκηση παρέλυσε. Μετά την κατάρρευση και της αυτ-απάτης παρέλυσαν και τα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Η ξεχαρβαλωμένη διοίκηση έφθασε στο αποκορύφωμα της εκατόμβης στο Μάτι αλλά οι 102 νεκροί από την φωτιά δεν στάθηκαν ικανοί να χαράξουν μια επαναστατική μεταρρύθμιση και επανεκκίνηση της διοίκησης.
Οι συνεπείς πολίτες τιμωρήθηκαν καθώς κλήθηκαν να σηκώσουν τα βάρη της οικονομίας μόνοι αυτοί και μόνον αυτοί. Η υπερφορολόγησή τους έγινε αιτία να καταρρεύσει και να οδηγηθεί στον αφανισμό το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης.
Ωστόσο αυτοί, οι συνεπείς πολίτες ήταν που έκαναν σωστά τη δουλειά τους κόντρα στις διάχυτες τάσεις αυτοκαταστροφής (και τα στερεότυπα κάποιων ξένων περί του αντιθέτου) και έγιναν οι ανώνυμοι διασώστες της χώρας.
Μαζί τους οι παραδοσιακοί παράγοντες που συνήθως βλέπουμε ως στοιχεία καθυστέρησης της Ελλάδας (οικογενειοκρατία, παραοικονομία, συντεχνιασμός) λειτούργησαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ως σωτήριες λέμβοι στο συνολικό ναυάγιο, ωστόσο δεν είναι αυτοί που μπορούν να οδήγησαν σε ένα νέο μέλλον.
Η αισιόδοξη πλευρά είναι πως, παρότι αυτή η σκοτεινή διάσταση της δεκαετίας κατασπάραξε εσωτερικά την κοινωνική διάρθρωση, η Ελλάδα επέδειξε ξεχωριστές ικανότητες επιβίωσης, αναδίπλωσης, αναστοχασμού.