ΑΠΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Ή ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ?

Αποσυγκέντρωση ή αποκέντρωση;

Ο Χάρης Δούκας και ο Μιχάλης Κατρίνης στις θέσεις που έχουν εκφράσει αναφέρονται ρητά στην αποκέντρωση.

Για τον Ν. Ανδρουλάκη δεν συζητάμε διότι, ό,τι και να επαγγέλλεται εφάρμοσε στην πράξη το πλέον συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας.

Εξάλλου, είναι ο μόνος πρόεδρος που ακόμα και σήμερα δεν λειτούργησε Τομέα Αυτοδιοίκησης. Παρά τις επισημάνσεις των δημάρχων από όλη την Ελλάδα, αρνήθηκε να δημιουργήσει Τομέα Αυτοδιοίκησης.

Γιατί ο Π. Γερουλάνος επέλεξε να σταθεί απέναντι στην ιστορική θέση του ΠΑΣΟΚ;

 

Σε μια διακήρυξη 27 σελίδων με τίτλο «Αναγέννηση», η κυρίαρχη κεντρική πολιτική θέση που αναδεικνύεται είναι η αποσυγκέντρωση.

Η αποσυγκέντρωση εμφανίζεται σε κάθε σελίδα ως λύση για κάθε πρόβλημα.

Γιατί όμως αποσυγκέντρωση και όχι αποκέντρωση που αποτελεί την ιστορία του ίδιου του ΠΑΣΟΚ και την μεγάλη παρακαταθήκη του Ανδρέα Παπανδρέου;

 

Γιατί αγνοεί και το Σύνταγμα της Ελλάδας που ορίζει ως Συνταγματική υποχρέωση την αποκέντρωση;

Να θυμίσουμε εδώ ότι πολλοί συνταγματολόγοι κρίνουν αντισυνταγματική την καθυστέρηση και τις παλινωδίες στην ολοκλήρωση της αποκέντρωσης στη χώρα μας.

 

Ο ορισμός της αποκέντρωσης σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ

 

Ο ορισμός που δίνει στην αποκέντρωση ο ΟΟΣΑ θεωρείται από τους πλέον έγκυρους όχι μόνο γιατί λαμβάνει υπόψη του τα διεθνή στοιχεία των κρατών μελών του, αλλά και γιατί συνάδει με τον Ευρωπαϊκό Χάρτη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και τις γενικές κατευθυντήριες γραμμές της UN – Habitat, για την ενδυνάμωση των τοπικών αρχών.

 

Ο ορισμός αυτός είναι:

 

« Η αποκέντρωση συνίσταται στη μεταφορά εξουσιών, αρμοδιοτήτων και πόρων από την κεντρική κυβέρνηση στους ΟΤΑ, οι οποίες ορίζονται ως νομικές οντότητες εκλεγμένες με καθολική ψηφοφορία και με κάποιο βαθμό αυτονομίας»

Με βάση τον ορισμό του ΟΟΣΑ οι ΟΤΑ διοικούνται από πολιτικούς φορείς και διαθέτουν τα δικά τους περιουσιακά στοιχεία και προσωπικό. Μπορούν να αυξήσουν τα έσοδα τους από ίδιους πόρους, όπως οι φόροι, τα τέλη, τα έσοδα κινητής και ακίνητης περιουσίας και διαχειρίζονται τον δικό τους προϋπολογισμό. Οι ΟΤΑ έχουν επίσης συγκεκριμένη εξουσία λήψης αποφάσεων διαθέτοντας το δικαίωμα να θεσπίζουν και να επιβάλλουν γενικές ή συγκεκριμένες αποφάσεις.

 

Είναι φανερό ότι σε αυτόν τον ορισμό, η αποκέντρωση δεν αφορά μόνο στη μεταβίβαση αρμοδιοτήτων και πόρων. Πρόκειται για την αναμόρφωση των σχέσεων μεταξύ της κεντρικής κυβέρνησης και των άλλων βαθμίδων δημόσιας διοίκησης.

 

Αποκέντρωση και Αποσυγκέντρωση

 

Η αποκέντρωση και η αποσυγκέντρωση χρησιμοποιείται, από ορισμένους, εναλλακτικά και προκαλείται σύγχυση.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον Δρ. Οικονομικών ΤΑ, Ράλλη Γκέκα, με ανάλυσή του το 2019 και την δημοσίευση από την ΚΕΔΕ, είναι σημαντικά διαφορετικές έννοιες.

Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει μεταφορά αρμοδιοτήτων, πόρων και εξουσίας από το κεντρικό κράτος στις εκλεγμένες ΤΑ.

Στη δεύτερη περίπτωση, υπάρχει μια χωρική μετατόπιση της διαχείρισης από την κεντρική κυβέρνηση στις μονάδες που είναι εγκατεστημένες σε περιοχές (χωρική διοίκηση της κεντρικής κυβέρνησης, υπουργικά τμήματα, τοπικές υπηρεσίες κ.λπ.). Αυτές οι υπηρεσίες είναι μέρος της εθνικής διοίκησης και αντιπροσωπεύουν την κεντρική κυβέρνηση σε εδαφικό επίπεδο.

Σε αντίθεση με την ΤΑ, οι αποκεντρωμένες κρατικές υπηρεσίες είναι ένα ιεραρχικό μέρος του επιπέδου της κεντρικής κυβέρνησης.

 

Στην πράξη, η διάκριση μεταξύ συστημάτων αποκέντρωσης και αποσυγκέντρωσης είναι μια πρόκληση διαφορετικών συστημάτων. Σε πολλές χώρες συνυπάρχουν αποκεντρωμένα και αποσυγκεντρωτικά συστήματα, όπως στην Εσθονία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Πολωνία και τη Σουηδία.

 

Στη χώρα μας κλασσικό παράδειγμα αποσυγκέντρωσης είναι οι Γενικές Γραμματείες Αποκεντρωμένης Διοίκησης. Και μόνο ο τίτλος τους οδηγεί σε παρανοήσεις. Υπενθυμίζεται ότι ο θεσμός αυτός δημιουργήθηκε από τον «Καλλικράτη» για να μεταφερθούν οι κρατικές εκείνες αρμοδιότητες (δάση υδατικοί πόροι κλπ), που σύμφωνα με το Σύνταγμα, δεν μπορούσαν να αποκεντρωθούν στις αιρετές περιφέρειες και τους δήμους.

Ο ΟΟΣΑ επισημαίνει ότι σε ορισμένες χώρες, η συνύπαρξη αποκεντρωμένων και αποσυγκεντρωμένων συστημάτων δημιουργεί ένα περίπλοκο σύστημα διακυβέρνησης. Αυτό μπορεί να είναι πολύ συγκεχυμένο, ιδιαίτερα στο επίπεδο κατανομής των αρμοδιοτήτων, με αποτέλεσμα να προκαλείται ένταση και να μειώνεται η διαφάνεια και η υπευθυνότητα στη διαχείριση.

 

Ο όρος αποσυγκέντρωση παραπέμπει σε διαφορετικό οικονομικό μοντέλο. Αποδυναμώνει την κοινωνική οικονομία και την ενίσχυση των μικρομεσαίων.

Ένα παράδειγμα που γίνεται αμέσως κατανοητό είναι ότι την ενεργειακή δημοκρατία μπορούν να αναπτύξουν φορείς αυτοδιοίκησης και άλλοι κοινωνικοί φορείς. Όχι όμως το κράτος, έστω αποσυγκεντρωμένο.

 

Ο όρος αποσυγκέντρωση παραπέμπει σε διαφορετικό μοντέλο δημοκρατίας.

Η λογοδοσία, η διαφάνεια, η διαύγεια και ο έλεγχος μεταφέρονται στο κεντρικό επίπεδο. Σε αντίθεση με την αποκέντρωση που μπορεί να ασκείται δημοκρατική συμμετοχή, έλεγχος και διαφάνεια στο βασικό κύτταρο της δημοκρατίας.

 

Γιατί επιλέχθηκε, επομένως, ο όρος αποσυγκέντωση που αφορά μια χωρική κατανομή διαχείρισης της κεντρικής εξουσίας, από τον όρο αποκέντρωση που αποτελεί την ιστορική προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ για την μεταφορά πόρων, εξουσίας και αρμοδιοτήτων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;

Υπάρχει τάση για ιδεολογική μετατόπιση από την ιστορική θέση του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ προς ένα πιο συγκεντρωτικό μοντέλο κεντρικής εξουσίας;

Πρόκειται για λάθος ή για αλλαγή φυσιογνωμίας;

Στην περίπτωση λάθους θα χρειαστεί η διόρθωση ολόκληρης της διακήρυξης. Την απάντηση μπορεί να δώσει μόνο ο ίδιος ο εκφραστής αυτής της διακήρυξης.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ

Η ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές είναι μονόδρομος.

Ο νέος πρόεδρος και η νέα ηγεσία έχουν βαρύ φορτίο επιστροφής στις ρίζες με σύγχρονες προσαρμογές.

Το ΠΑΣΟΚ είναι το μόνο στην χώρα που μπορεί να αναστήσει την ελπίδα της Δημοκρατικής Ελλάδας. Γιατί το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι το μόνο κόμμα που εφάρμοσε προοδευτικές και Σοσιαλιστικές πολιτικές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επικαλέστηκε την προοδευτική πολιτική αλλά ως κυβέρνηση ποτέ δεν την εφάρμοσε. Ειδικά σήμερα με Κασσελάκη πρόεδρο έχει εγκλωβιστεί ολοκληρωτικά στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Μετά τη συμφωνία του Μάαστριχτ τα προοδευτικά κόμματα αντιμετώπισαν μια σοβαρή πρόκληση καθώς υιοθέτησαν ή ανέχθηκαν νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Αυτή η τάση σε βάθος τριακονταετίας απέδειξε ότι όχι μόνο μειώνει τις δυνάμεις τους, αλλά ενισχύει την ακροδεξιά.

  • Οι ιδιωτικοποιήσεις, με τη μεταφορά δημόσιων υπηρεσιών και επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα.
  • Η απορρύθμιση εργασίας και παραγωγής, με τη μείωση των κανονισμών που περιορίζουν την ασύδοτη επιχειρηματική δραστηριότητα, τα καρτέλ και τα μονοπώλια.
  • Η Μείωση των Δημόσιων Δαπανών, με τον περιορισμό της κρατικής παρέμβασης και των κοινωνικών δαπανών.
  • Η Ρευστοποίηση των Κοινωνικών Δεσμών με στόχο την κατάργηση του πυρήνα της οικογένειας και τη δημιουργία ατόμων χωρίς παιδεία, περιπλανώμενων σε μια άμορφη μάζα.
  • Η Αποξένωση από τη Δημοκρατία, με τη λειτουργία της πολιτικής σε ελεγχόμενο από τα συμφέροντα περιβάλλον που μετατρέπει τα κόμματα Ανώνυμες Εταιρείες υποκαταστήματα του οικονομικού κατεστημένου. Κοινοβούλιο και κράτος αντί να παράγουν πολιτική εκτελούν τις οδηγίες των λόμπυ.

 

Η διολίσθηση σε αυτές τις πολιτικές σταδιακά αλλά σταθερά οδήγησαν στην Απώλεια Ταυτότητας και Αξιοπιστίας των Σοσιαλιστικών και Δημοκρατικών Προοδευτικών Παρατάξεων.

Όταν τα προοδευτικά κόμματα υιοθετούν νεοφιλελεύθερες πολιτικές, χάνουν την παραδοσιακή τους ταυτότητα. Οι ψηφοφόροι δεν βλέπουν πια σε αυτά έναν υπερασπιστή των κοινωνικών δικαιωμάτων και της ισότητας, αλλά μια προέκταση των κεντροδεξιών κομμάτων. Αυτό οδήγησε σε απώλεια αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης.

Οδήγησε σε αποξένωση των Βασικών Υποστηρικτών στρωμάτων και τάξεων. Τα προοδευτικά κόμματα, υποστηρίζοντας νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αποξενώνουν τους παραδοσιακούς υποστηρικτές τους. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μικρομεσαίοι και τα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, που πλήττονται περισσότερο από αυτές τις πολιτικές, αισθάνονται προδομένοι και αναζητούν άλλες πολιτικές λύσεις.

Η απογοήτευση και η αποξένωση των ψηφοφόρων από τα προοδευτικά κόμματα οδήγησε στην ενίσχυση της ακροδεξιάς.

Η ακροδεξιά εκμεταλλεύεται την ανησυχία και τον θυμό των πολιτών, προσφέροντας απλοϊκές λύσεις σε σύνθετα προβλήματα και προωθώντας ένα ρητορικό αφήγημα που εστιάζει στην ταυτότητα και την ασφάλεια.

 

Ποιος από τους υποψήφιους προέδρους του ΠΑΣΟΚ έχει το ιδεολογικό υπόβαθρο να έρθει σε ρήξη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές;

Ποιος θα παρουσιάσει ένα πλαίσιο σοβαρής κριτικής στο νεοφιλελευθερισμό και το περίγραμμα ενός συνεκτικού σχεδίου πολιτικών που υπηρετούν τον λαό;

Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέτυχε. Απέτυχε να ορθώσει κριτικό λόγο στο νεοφιλελευθερισμό, απέτυχε να προωθήσει πολιτικές έξω από το κάδρο των κυρίαρχων οικονομικών πολιτικών.

 

Επιχείρησε κάποιες, λίγες, τεχνικές παρεμβάσεις σε πολιτικές της κατεστημένης οικονομίας και στο πλαίσιο αυτό το ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε το 68,88% των διατάξεων νόμων της ΝΔ.

 

Για να επανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και να αντιμετωπίσουν την άνοδο της ακροδεξιάς, τα προοδευτικά κόμματα και φυσικά το ΠΑΣΟΚ πρέπει να επανεξετάσουν τις πολιτικές τους και να επανασυνδεθούν με τις βασικές τους αξίες:

 

  • Να τολμήσει επιστροφή στις Ρίζες με σύγχρονες πολιτικές.
  • Να επανεξετάσει και επαναπροσδιορίσει τις βασικές αρχές και αξίες του Κινήματος.
  • Να προωθήσει πολιτικές που υποστηρίζουν την κοινωνική δικαιοσύνη, την ισότητα και την προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
  • Να τολμήσει πολιτικές που υποστηρίζουν την Εθνική Ασφάλεια απέναντι στον Τουρκικό επεκτατισμό και την παράνομη μετανάστευση.
  • Να υποστηρίξει πολιτικές που ενισχύουν τη δημογραφική αναγέννηση με πρωτοποριακές μορφές αποκέντρωσης και κοινωνική ασφάλεια ιδιαίτερα στην εργαζόμενη μητέρα.
  • Να φέρει στο επίκεντρο την Κοινωνική Αλληλεγγύη. Την ενίσχυση των κοινωνικών πολιτικών και των δημόσιων υπηρεσιών, με στόχο την υποστήριξη των πιο ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας. Την επάνοδο της απρόσκοπτης πρόσβασης στην υγεία και την εκπαίδευση.
  • Να προκαλέσει και όχι να απομακρύνει την Ενεργή Συμμετοχή των Πολιτών. Την προώθηση της συμμετοχικής δημοκρατίας, δίνοντας φωνή στους πολίτες και ενισχύοντας τη διαφάνεια και τη λογοδοσία στην πολιτική διαδικασία.
  • Να δικτυωθεί με Συμμαχίες και Συνεργασίες. Με τη δημιουργία συμμαχιών με κοινωνικά κινήματα, συνδικάτα και άλλες προοδευτικές δυνάμεις, για την αντιμετώπιση των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Αυτής της μορφής η συνεργασία μπορεί να προσφέρει μια πιο ολοκληρωμένη και ισχυρή απάντηση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες.
  • Να αλλάξει ριζοσπαστικά την πολιτειακή εξουσία και να εισάγει μορφές αποδυνάμωσης του πρωθυπουργικοκεντρικού μοντέλου, ενίσχυσης του ελέγχου του Κοινοβουλίου και του Συντάγματος, ισότητας και διαφάνειας των εκπροσώπων του λαού.

Ο κομματικός διαγκωνισμός για την κατάκτηση κάποιου χωρίς ιδεολογία Κέντρου προκαλεί ιδεολογικό συνωστισμό σε άχρωμες πολιτικές διαχείρισης του πλαισίου που θέτει το σάπιο οικονομικό κατεστημένο.

Αυτό ακριβώς έχει υποστεί το ΠΑΣΟΚ, με εμφανέστερο τρόπο από άλλες προεδρίες, με τις προεδρίες Βενιζέλου και Ανδρουλάκη.

Η υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών από τα προοδευτικά κόμματα και το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε ότι οδηγεί σε μείωση της υποστήριξής τους και ενισχύει την άνοδο της ακροδεξιάς.

Για να αντιμετωπίσει αυτήν την πρόκληση, το ΠΑΣΟΚ όπως και τα άλλα προοδευτικά κόμματα, πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του.

Μόνο έτσι θα μπορέσει να επανακτήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να αντιμετωπισθεί η άνοδος της ακροδεξιάς.

Από τους υποψήφιους, θεωρώ την λιγότερο σοβαρή υποψηφιότητα της Μ. Αποστολάκη. Εκτός των άλλων που προσάπτεται στην πολιτική της ιστορία, ως παιδί του Βενιζέλου συνωστίζεται στην περιοχή της άχρωμης πολιτικής.

Στην ίδια περιοχή κινούνται, εάν εκδηλώσουν υποψηφιότητα, η Γιαννακοπούλου και η Διαμαντοπούλου.

Ο Μιχάλης Κατρίνης παρόλο που έδειξε κάποια στοιχεία ιδεολογικής σχέσης με τις ρίζες του ΠΑΣΟΚ, αυτοπαγιδεύτηκε με την αρχική συνεργασία του με Ανδρουλάκη.

Χάρης Δούκας και Π. Γερουλάνος έχουν παρουσιάσει δείγματα ριζοσπαστικής σκέψης. Μένει να το εξελίξουν και να το αποδείξουν.

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2023: ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ ΜΙΑΣ ΚΑΤΩΤΕΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στο ιστορικό ρεκόρ των 404,68 δις€ σκαρφάλωσε το δημόσιο χρέος της Ελλάδας! Ενώ στην εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού 2023, το Υπουργείο οικονομικών διατυπώνει την άποψη ότι στο τέλος του 2023 θα διαμορφωθεί σε 395,03 δις ευρώ. Τεράστιο χρέος.

Πολλοί ρωτούν γιατί αναγκασθήκαμε να μπούμε στο μνημόνιο με 330 δις€ χρέος ενώ τώρα είμαστε τυπικά εκτός μνημονίου;
Η απάντηση είναι ότι το Ελληνικό χρέος βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και έχει μια περίοδο προστασίας μέχρι το 2032.
Η απάντηση είναι δηλαδή ότι η Ελλάδα μέχρι το 2032 θα πρέπει να έχει εκπονήσει και υλοποιήσει ένα Σχέδιο Οικονομικής Ανάπτυξης (ΣΟΑ) ώστε το χρέος της να μην αποτελεί πρόβλημα μέχρι τότε.

Είναι συνεπώς εθνική υποχρέωση να έχει συμφωνηθεί μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης ή διαφορετικά να έχει εκπονηθεί από την κυβέρνηση το ΣΟΑ και ο προϋπολογισμός 2023 να αποτελεί βήμα προς την υλοποίηση του σχεδίου.

Όλα τα σοβαρά κράτη και οι σοβαρές πολιτικές δυνάμεις κινούνται με αυτόν τον τρόπο. Για παράδειγμα ο Εμμανουέλ Μακρόν προανήγγειλε ήδη από το 2021 ένα πρόγραμμα που θα επιτρέψει στη Γαλλία να εισέλθει στις νέες οικονομικές και παραγωγικές συνθήκες με αξιώσεις. Στον φετινό προϋπολογισμό εξειδίκευσε το πρόγραμμα “Γαλλία 2030”, για το οποίο προβλέπονται 54 δις σε χρονικό ορίζοντα πενταετίας.

Σήμερα, ταυτόχρονα με τον προϋπολογισμό, διατίθενται κάποια πρώτα στοιχεία: Ήδη, 25 δις έχουν δεσμευτεί για περισσότερα από 3.200 έργα από 3.500 δικαιούχους, εκ των οποίων το 50% αποτελείται από μικρομεσαίες επιχειρήσεις, διευκρινίζει η Γαλλική προεδρία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Εμανουέλ Μακρόν επιδιώκοντας να πετύχει την προβολή της Γαλλίας στην πρώτη γραμμή της τεχνολογικής και βιομηχανικής καινοτομίας μέχρι το 2030, στοχεύει σε επενδυτικό πρόγραμμα που διατηρεί και ενδυναμώνει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις της Γαλλίας.

Ακούσατε κάτι αντίστοιχο για τον προϋπολογισμό της Ελλάδας;

Ούτε από την κυβέρνηση ούτε από την αντιπολίτευση μέχρι στιγμής.

Οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης ορθά επισημαίνουν το διαρθρωτικό πρόβλημα που εκφράζεται με τα τερατώδη ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου.
Μέχρις εκεί. Κάποιες προτάσεις που ακολουθούν είναι αποσπασματικές.

Ωστόσο η χώρα δεν χρειάζεται απλά ευχολόγια για την αξιοποίηση του συγκριτικού πλεονεκτήματος της Αγροδιατροφικής παραγωγής στην Ελλάδα.

Χρειάζεται καθαρή στόχευση με σημαία την συλλογικότητα. Αλλά κυρίως χρειάζεται το πρόβλημα και το μειονέκτημα να γίνει πλεονέκτημα και προτέρημα.

Το δημογραφικό μπορεί να γίνει πλεονέκτημα εάν αξιοποιηθεί συλλογικά και οργανωμένα αντιστροφή ανάπτυξης από τα αστικά κέντρα στις κοινότητες της περιφέρειας.

Όπως ακριβώς οι ενεργειακές κοινότητες που σαμποτάρισε η κυβέρνηση της ΝΔ για να ωφεληθούν οι μεγάλοι πάροχοι, τα μεγάλα συμφέροντα, απέδωσαν πλούσια οφέλη σε άλλε χώρες, έτσι και οι νέες κοινότητες παραγωγικής διαβίωσης μπορούν να αποδώσουν μια επαναστατική αλλαγή στην Ελληνική οικονομία, στο δημογραφικό και στην ελπίδα που έχουμε χάσει.

Οι εξοπλισμοί μπορούν να γίνουν ατμομηχανή της οικονομίας εάν πάψουν να θεωρούνται βάρος και γίνουν με κριτήριο την ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας.
Παγκοσμίως, όπου αναπτύχθηκε αμυντική βιομηχανία έγινε μήτρα τεχνολογικών καινοτομιών και ατμομηχανή σύγχρονης βιομηχανικής και παραγωγικής ανάπτυξης.
Το δίλημμα δημόσια ή ιδιωτική είναι ψευτοδίλημμα που απλά λειτουργεί ως τροχοπέδη.
Η Ελλάδα τώρα έχει την μεγάλη ευκαιρία, με την εξαίρεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων για την επίτευξη πλεονάσματος. Μεγάλη ευκαιρία γιατί αυτή η απόφαση συνοδεύεται από την επεξήγηση ότι οι δαπάνες κατά πλειοψηφία πρέπει να αφορούν αγορές από χώρες της Ε.Ε.

Δυστυχώς η μόνη συζήτηση που ακούμε μέχρι σήμερα είναι για τα επιδόματα, την ακρίβεια και την φτωχοποίηση. Συζήτηση ανιαρή για μείωση του ΦΠΑ ή αύξηση των επιδομάτων!

Χωρίς ριζοσπαστικές προτάσεις αλλαγής/αντιστροφής του κοινωνικού μοντέλου ανάπτυξης που θα φέρει δικαιοσύνη στο κοινωνικό μέρισμα κάθε Έλληνα, δεν υπάρχει προοπτική.

Με καταγγελτικό λόγο χωρίς ουσία, ή με δήθεν υπεύθυνο πολιτικό λόγο αποστεωμένο από τα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που πρέπει να συνοδεύουν τη ριζική αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου που μας οδήγησε στην πτώχευση, η συζήτηση κυβέρνησης-αντιπολίτευσης εγκλωβίζεται στην κυρίαρχη πολιτική της ΝΔ και αναπαράγει την κυριαρχία των μεγάλων συμφερόντων στο πολιτικό σύστημα.

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ 3ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΕΤΣΙ ΤΗΝ ΤΙΜΟΥΜΕ

Μισό αιώνα σχεδόν από την τραγωδία της Κύπρου οι κίνδυνοι για το έθνος διαρκώς αυξάνονται και τείνουν να αποκτήσουν μορφή χιονοστιβάδας.

Το ΝΑΤΟ αρνείται να πάρει θέση για την εισβολή και κατοχή της Κύπρου. Επιδοκιμάζει τη χρήση βίας και επιθετικότητας μέλους της. Επιδοκιμάζει εμμέσως πλην σαφώς την επίθεση Τουρκικών στρατευμάτων σε Έλληνες στρατιωτικούς, όπως συνέβη στην Κύπρο, παρότι είναι συμμαχικές χώρες εντός του ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ αποδέχεται με τη σιωπή του την ευθέως και επισήμως διακηρυγμένη θέση απειλής πολέμου -Casus Belli- ενός μέλους της συμμαχίας, της Τουρκίας, εναντίον άλλου της Ελλάδας.

Το ΝΑΤΟ ενώ έχει διακηρύξει ότι εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο δεν υποχρεώνει τα μέλη του να εφαρμόσουν το διεθνές δίκαιο αυτό τουλάχιστον που έχει προσλάβει οριστικό και υποχρεωτικό χαρακτήρα. Ανέχεται και επιβραβεύει τον Τουρκικό αλυτρωτισμό τον Τουρκικό επεκτατισμό και αναθεωρητισμό.

Το ΝΑΤΟ αποδέχεται την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας ενός μέλους της συμμαχίας εναντίον άλλου μέλους της συμμαχίας.

Όμως η ενότητα του Λαού στην απόφασή του να αντιμετωπίσει ανυποχώρητα τον εξωτερικό κίνδυνο και κάθε επιβουλή ενάντια στην ακεραιότητα της εθνικής μας παρουσίας, δεν δικαιώνει την απραξία της κυβέρνησης στους κρίσιμους αυτούς τομείς.

Είναι βαθιά η ανησυχία του ελληνικού Λαού, γιατί η κυβέρνηση με πρωτοφανή υποχωρητικότητα δηλώνει δεδομένη και αποφεύγει να εγείρει τα μεγάλα θέματα που απασχολούν το έθνος, στο πλαίσιο της συμμαχίας.

Μια συμμαχία που δεν εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο, επιτρέπει την επιθετικότητα ενός μέλους της εναντίον άλλου μέλους και δεν υποχρεώνει τα μέλη της να σεβαστούν τις ομόφωνες τουλάχιστον αποφάσεις του ΟΗΕ αντιθέτως σφυρίζει αδιάφορα όταν γίνονται και επιθέσεις στις ειρηνευτικές δυνάμεις του ΟΗΕ, παύει να είναι συμμαχία. Αυτή δεν είναι συμμαχία είναι η φωλιά των γκρίζων λύκων.

Τέτοιες συμμαχίες ουδέποτε καταγράφηκαν ιστορικά γιατί δεν επιβίωσαν και η κυβέρνηση οφείλει να το επισημάνει εντός της συμμαχίας και να χρησιμοποιήσει όλα τα όπλα που της παρέχει η ίδια η συμμαχία.

Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να θέσει βέτο στο δόγμα Λουνς και να πρωτοστατήσει ώστε η  συμμαχία να γίνει ισότιμη μεταξύ των μελών, με προσήλωση στο διεθνές δίκαιο. Διαφορετικά η συμμαχία δεν έχει μέλλον και δεν θα μπορεί να λάβει καμία απόφαση χωρίς να υπάρχει στοιχειώδες ηθικό υπόβαθρο. Η συμμαχία ή θα παραλύσει ανεχόμενη τα νταηλίκια ορισμένων χωρών ή θα αποκτήσει τη θέση που της αξίζει στο διεθνές δίκαιο. Αυτή θα ήταν η θέση μιας αδέσμευτης κυβέρνησης, γιατί αυτή είναι η θέση του εθνικά υπερήφανου λαού μας αλλά και των περισσοτέρων λαών που βρίσκονται στο ΝΑΤΟ.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα ιδρύθηκε για να προστατέψουμε το έθνος, για να ανοίξουμε το δρόμο που οδηγεί στην αδέσμευτη λαϊκή κυριαρχία και τη δημοκρατία. Σ’ αυτά τα πλαίσια πρέπει να ερμηνευτεί και η δικιά μας απόφαση να παραμείνουμε, στη διακήρυξη των βασικών αρχών και στόχων, του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος προσαρμοσμένων στις συνθήκες μισού αιώνα μετά.

Μόνο με την ενεργό πολιτική παρουσία των πολιτών, απ’ άκρου εις άκρον της Ελλάδας, θα εξασφαλιστούν τόσο η εθνική μας ανεξαρτησία όσο και η λαϊκή κυριαρχία. Ήρθε η ώρα να περάσουμε από την παθητική αναμονή στην ενεργό λαϊκή παρουσία για τη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας μας.

Μεταβλήθηκε η πατρίδα μας σε ξέφραγο αμπέλι, για να διαβρωθεί η οικονομία μας από το ντόπιο μεταπρατικό και παρασιτικό κεφάλαιο, μια αδίστακτη οικονομική ολιγαρχία σε αρμονική συνύπαρξη με τις πολυεθνικές.

Η ασυδοσία ντόπιων μηχανισμών εξουσίας, η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο, ο χυδαίος ατομισμός που διαλύει τη συλλογική προσπάθεια και τη συνεκτικότητα της κοινωνίας, οι πελατειακές σχέσεις και η ιδεολογία της ήσσονος προσπάθειας, του καταναλωτισμού, εκπορεύονται από τα μεταπρατικά και παρασιτικά κεφάλαια που δρουν στη χώρα μας.

Αυτός ο εκφυλισμός και η διάβρωση των κοινωνικών δεσμών οδήγησαν σε μια νέα μεγάλη διπλή κρίση. Δημογραφική και υπαρξιακή κρίση αφενός. Ανίατη οικονομική κρίση και κρίση χρέους που προέρχεται από το σαθρό παραγωγικό μοντέλο και τροφοδοτείται από το αθεράπευτο έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου αφετέρου.

Διπλή κρίση που οδήγησε στον μαρασμό της ελληνικής υπαίθρου, γιατί δεν αποδίδει ο ιδρώτας του αγρότη, επαναλαμβάνει και συνεχίζει τη μετανάστευση με τη μορφή λαμπρών μυαλών επιστρέψει τα εργασιακά δικαιώματα στην προ ΠΑΣΟΚ εποχή, στην προσφορά φτηνής και απάνθρωπης εργασίας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έρχεται σε αντίθεση με τις διακηρυγμένες θέσεις της και αντί να συμβάλλει στη σύγκλιση οικονομιών και κοινωνικών στρωμάτων οδηγεί μια νέα κούρσα ανισοτήτων που διευρύνονται τόσο στο εσωτερικό των κρατών όσο και μεταξύ κρατών.

Η Ε.Ε. έχει εγκλωβιστεί σε πολυδαίδαλες διαδικασίες που οδηγούν στην αδράνεια, την αργοπορημένη αντίδραση και τις φυγόκεντρες τάσεις. Δεν μπορεί να προχωρήσει ούτε σε πολιτική ούτε σε αμυντική ολοκλήρωση και αρκείται να απολαμβάνει των προνομίων ημετέρων της γραφειοκρατίας και των υπόγειων συμφωνιών.

Η Ε.Ε. σε μια εποχή που αναμετρώνται ο αυταρχισμός με τη δημοκρατία επιλέγει όλες τις λάθος πολιτικές που οδηγούν στην ενίσχυση αυταρχικών συστημάτων εξουσίας στο εσωτερικό της. Η απειλή του νεοφασισμού πλησιάζει να γίνει ρυθμιστική πολιτική δύναμη με σοβαρό σταθμό τις επερχόμενες Ευρωεκλογές.

Η απάθεια της Ελληνικής κυβέρνησης μπροστά σε αυτά τα φαινόμενα είναι παροιμιώδης αλλά απολύτως εξηγήσιμη. Είναι η πολιτική της Ευρωπαϊκής δεξιάς, στην οποία ανήκει η δεξιά της Ελλάδας. Είναι η πολιτική που ευνοεί την υπερσυγκέντρωση κεφαλαίων στα χέρια λίγων και οδηγεί στην αύξηση των ανισοτήτων.

Μια αδέσμευτη από συμφέροντα κυβέρνηση θα έβαζε σε όλα τα επίπεδα διαπραγματεύσεων την ανατροπή αυτών των πολιτικών στην Ε.Ε. και θα διαμόρφωνε τις συμμαχίες που θα οδηγούσαν σε πολιτική και αμυντική ολοκλήρωση αλλά και στην μείωση των ανισοτήτων την σύγκλιση των οικονομιών και των κοινωνικών στρωμάτων.

Μια αδέσμευτη και διορατική κυβέρνηση θα έθετε ως κυρίαρχο θέμα την επιβολή κανόνων λειτουργίας των ψηφιακών κολοσσών και των χρηματοοικονομικών κέντρων στη διακίνηση κεφαλαίων.

Μια κυβέρνηση με πίστη στη λαϊκή κυριαρχία, θα εξοστράκιζε τις πολιτικές που οδηγούν στην αγκαλιά του αυταρχισμού θα εφάρμοζε την εμβάθυνση της δημοκρατίας στην χώρα μας καθιστώντας την υπόδειγμα και θα απαιτούσε ανάλογες πρακτικές στην Ε.Ε. εντός της οποίας πολλές κυβερνήσεις και ακόμη περισσότεροι λαοί είναι έτοιμοι και επιθυμούν να εκσυγχρονίσουν το σύστημά τους με διαφάνεια και δημοκρατία.

Μια κυβέρνηση με βαθιά δημοκρατική παιδεία θα δεχόταν ότι η αναστολή ολοκλήρωσης της αποκέντρωσης στην αυτοδιοίκηση, που εφαρμόζει, είναι πλέον αντισυνταγματική πράξη και θα απέδιδε πόρους και εξουσίες πλήρους αποκέντρωσης στην αυτοδιοίκηση.

Η πορεία προς την υποτέλεια, την υπονόμευση των εθνικών μας συμφερόντων, τη διάβρωση της λαϊκής κυριαρχίας, τον οικονομικό μαρασμό και την εκμετάλλευση του Έλληνα εργαζόμενου πρέπει να ανακοπεί. Αντίθετα, πρέπει να προχωρήσουμε με θάρρος και αποφασιστικότητα στη θεμελίωση μιας νέας Ελλάδας.

Η εθνική ανεξαρτησία είναι αναπόσπαστα δεμένη με τη λαϊκή κυριαρχία, με τη δημοκρατία σε κάθε φάση της ζωής του τόπου, με την ενεργό συμμετοχή του πολίτη σ’ όλες τις αποφάσεις που τον αφορούν.

Μα είναι ταυτόχρονα συνυφασμένη με την απαλλαγή της οικονομίας μας από τον έλεγχο του ξένου μονοπωλιακού και ντόπιου μεταπρατικού κεφαλαίου, που διαμορφώνει την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτική και την πολιτιστική μας πορεία σύμφωνα με τα συμφέροντα όχι του Λαού, αλλά της οικονομικής ολιγαρχίας.

Για να απολαμβάνει ο αγρότης το προϊόν του ιδρώτα του και της γης του, για να απολαμβάνει ο εργάτης, ο βιοτέχνης, ο μισθωτός, ο υπάλληλος, ο απλός Έλληνας, το προϊόν του μόχθου του. Για να καταπολεμηθεί αποτελεσματικά η εντυπωσιακή εισοδηματική ανισότητα ανάμεσα σε γεωγραφικές περιφέρειες και κοινωνικά στρώματα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Ελλάδα.

Υπάρχει μόνο ένας, εθνικά αποδεκτός, δρόμος να ανακοπεί το μαράζωμα του Ελληνισμού, η μείωση του πληθυσμού που οδεύει σε λιγότερο από 8 εκατομμύρια Έλληνες μέχρι το 2050

Χρειάζεται ένα σοκ που θα προκαλέσει δημογραφική έκρηξη.

Υπάρχει μόνο ένας δρόμος, οικονομικά αποδεκτός, που θα ανακόψει την παρακμή με το χρέος και το έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου.

Χρειάζεται ένα παραγωγικό οικονομικό σοκ που θα επιταχύνει την προσαρμογή του παραγωγικού μοντέλου και της οικονομίας στη νέα ψηφιακή εποχή. Χρειάζεται αλλαγή μοντέλου που θα κάνει κορυφαία την Ελληνική παραγωγική βάση στην κυκλική οικονομία, την πρόσβαση της σε σπάνιες γαίες, την ενεργειακή της αυτάρκεια πρωτίστως με Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας,βασισμένες στην ενεργειακή δημοκρατία και την εφαρμογή αυτοματισμών, ρομποτικής και της λεγόμενης Τεχνητής Νοημοσύνης-ΑΙ

Το διπλό, δημογραφικό και αναπτυξιακό σοκ έχει ως θεμέλιο τρεις βασικές αρχές.

  • Την αρχή της προστασίας της μητρότητας, της εργαζόμενης μητέρας και των ανήλικων παιδιών με ειδικό πλαίσιο κινήτρων και διευκολύνσεων, με ένα νέο κοινωνικό σύστημα στην υπηρεσία τους και μια νέα μορφή εκπαίδευσης στον αντίποδα του διαβρωμένου και υποβαθμισμένου εκπαιδευτικού συστήματος.
  • Την αρχή της προστασίας της ποιότητας εργασίας, της ποιότητας ζωής και αξιοπρεπούς διαβίωσης. Στη νέα εποχή των αυτοματισμών οφείλουμε να διασφαλίσουμε το δικαίωμα της εργασίας σε όλους τους Έλληνες.
  • Την αρχή του υγιούς ανταγωνισμού και της υγιούς επιχειρηματικότητας με σαφή προτεραιότητα την μείωση των περιφερειακών ανισοτήτων, την ανάδειξή των Ελληνικών περιφερειών σε πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον ιδιαίτερο σεβασμό στην προστασία του περιβάλλοντος.

Για να επιτύχει το διπλό, δημογραφικό και αναπτυξιακό σοκ χρειάζεται να συμμετέχει ενεργά ο Λαός στον προγραμματισμό της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής πορείας της Χώρας. Για να εξασφαλιστεί η εργασία και η κατοικία και η ισότιμη υγειονομική περίθαλψη σε όλους τους Έλληνες.

 

Για να καταργηθούν τα προνόμια των λίγων, που επανέρχονται στην προ ΠΑΣΟΚ εποχή, στην ιατρική, νοσοκομειακή και φαρμακευτική περίθαλψη. Για να προστατευτούν η μητέρα, το παιδί, τα γερατειά.

Η διακήρυξη των αρχών του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος μπορεί να προκαλέσει μια νέα εκκίνηση για τη στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.

Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα. Θεμελιακή αρχή του Κινήματος ήταν και είναι η απόλυτα κατοχυρωμένη δημοκρατική διαδικασία -από τη βάση μέχρι την ηγεσία-, με απόλυτη ισοτιμία όλων των μελών που θα το στελεχώσουν.

Το πρόγραμμα θα συναποφασιστεί με διαδικασίες από την βάση, περιφερειακά συνέδρια, κεντρικό συνέδριο και δημοψηφίσματα. Όλο αυτό στα πλαίσια μιας κατοχυρωμένης δημοκρατικής διαδικασίας.

Έχει ο Λαός μας πικρή πείρα από τους κομματικούς σχηματισμούς του παρελθόντος, στους οποίους επιστρέφουμε, που στηρίζονταν στη φεουδαρχική σχέση ανάμεσα σε ηγέτες και βουλευτές, ανάμεσα σε βουλευτές και κομματάρχες, ανάμεσα σε κομματάρχες και ψηφοφόρους.

Από κομματικούς μηχανισμούς που είχαν αντικαταστήσει τις αρχές, το πρόγραμμα και τις δημοκρατικές διαδικασίες με το ρουσφέτι και το παρασκήνιο. Καθολικό είναι το αίτημα για πολιτικούς οργανισμούς αρχών, που να τους διακρίνει η ελεύθερη δημοκρατική έκφραση της βάσης, για να δεσμεύεται η ηγεσία στις πολιτικές αποφάσεις και για να υπάρχει συνέπεια και συνέχεια.

Η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.

Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας.

Οι οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές επιδιώξεις του εργαζόμενου Ελληνικού λαού -εργατών, αγροτών, μισθωτών, υπαλλήλων, νεολαίας, μικροεπαγγελματιών και βιοτεχνών-, η θεμελίωση μιας κοινωνίας χωρίς αλλοτρίωση και γραφειοκρατία, θα πραγματοποιηθούν με τη συνεχή λαϊκή επαγρύπνηση, έλεγχο και κινητοποίηση.

Εμείς, τα ιδρυτικά μέλη και όλοι οι αγωνιστές, όπως τότε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα κάλεσε επαναλαμβάνουμε την έκκληση προς τον Ελληνικό Λαό να οργανωθεί στις τάξεις του απαιτώντας να έχει τον λόγο, σε οργανώσεις βάσης, να συμμετάσχει άμεσα και αυτοδίκαια στην παραπέρα διαμόρφωση του προγράμματός του, στη λήψη όλων των αποφάσεων και στην ανάδειξη των στελεχών του σε όλα τα επίπεδα. Έτσι θα συνεχίσουμε με νέα ένταση και αποφασιστικότητα τον αγώνα για μια ανεξάρτητη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα.

ΑΞΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Το κείμενο προσδοκά να υπάρχει διαδραστικότητα.

Να διαβάζεται εύκολα και να μη γίνεται βαρετό βυθιζόμενο σε ατελείωτες περιγραφές. Αυτή είναι τεχνική που χρησιμοποιούν ορισμένα κόμματα για να μειώνουν τη συμμετοχή ουσιαστικού διαλόγου.

Να αφήνει πολλά σημεία που επιδέχονται περαιτέρω ανάλυση ώστε να ενθαρρύνεται η συμμετοχή με παρατηρήσεις, αναλύσεις και διαφορετική προσέγγιση.

Το μήνυμα των εκλογών.

Το αποτέλεσμα των εκλογών είχε διπλό μήνυμα.

 

Α.  Η ΝΔ κυριάρχησε απόλυτα ως κυβερνητική επιλογή.

Η κυριαρχία της ΝΔ οφείλεται στην επικράτηση της ως η μοναδική κυβερνητική επιλογή που προσέδιδε σταθερότητα και ασφάλεια στον λαό. Μετά από 12 χρόνια κρίσεων, περιπέτειας και πειραματισμών ο λαός ήθελε ηρεμία, προοπτική ασφάλεια.

Η σύγκριση ως κυβερνητική επιλογή έγινε με την κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ που στη συνείδηση του λαού εγγράφηκε ως η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης με αλλοπρόσαλλές επιλογές πειραματισμούς ακραίους ερασιτεχνισμούς και τεράστια ανασφάλεια.

Η σύγκριση έγινε και μεταξύ κυβέρνησης 2019 και αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Η ΝΔ πέτυχε να αποκρούσει την υβριδική εισβολή στη Θράκη που αιφνιδίως έκανε ο Ερντογάν χρησιμοποιώντας ισλαμικό πληθυσμό προσφύγων και μεταναστών. Δεν ήταν απλά ένα επεισόδιο του μεταναστευτικού αλλά είχε στρατηγικό σχεδιασμό. Η επιτυχία αυτή της κυβέρνησης δημιούργησε τα πρώτα ακλόνητα θεμέλια αισθήματος ασφάλειας. Όσοι συνέκριναν μάλιστα με τη διαχείριση προσφυγικού-μεταναστευτικού από τον ΣΥΡΙΖΑ είχαν καταλυτική μεταστροφή οπτικής.

Ακολούθησαν οι κρίσεις: υγειονομική του Covid-19, γεωπολιτική της «Γαλάζιας Πατρίδας» με την Τουρκία και μετά της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία, ενεργειακή με το αέριο και το πετρέλαιο, οικονομική με τον πληθωρισμό. Σε όλες τις περιπτώσεις υπήρξε Ιανός αντιμετώπισης. Από την μια κάποιες θετικές κινήσεις αντίδρασης, ορισμένες θετικές και επί της ουσίας, που ελάμβαναν ωστόσο υψηλά επικοινωνιακά χαρακτηριστικά και άριστα οργανωμένη επικοινωνιακή προώθηση. Από την άλλη αστοχίες που δημιουργούσαν κενά ορισμένα εκ των οποίων θα τα βρούμε ως πρόβλημα στο μέλλον.

Η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία εδραίωσε το αίσθημα ασφάλειας. Η αύξηση του χρέους κατά 50 δις υποβαθμίστηκε καθώς συγκρινόταν με την αύξηση του χρέους όλων των κρατών της Ευρωζώνης.

Οι κρίσεις ιστορικά, με εξαίρεση την οικονομική, για την περίοδο που διαρκούν, ενισχύουν την κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία. Είναι μια τάση των λαών όλου του κόσμου.

Η απάντηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε τα ίδια χαρακτηριστικά της περιόδου 2012-15. Δολοφονία χαρακτήρων, πόλωση χωρίς ουσία θέσεων, δαιμονοποίηση αντιπάλων, ασάφεια προγραμματικών θέσεων και φυσικά άρνηση των βασικών αποφάσεων που προσέφεραν ασφάλεια όπως την αμυντική συμφωνία της Γαλλίας και τα εξοπλιστικά ή από την αντίθετη πλευρά την καταγγελία της κυβέρνησης για τους μετανάστες στο Αιγαίο ή τον φράχτη και την περίφημη Μαρία στον Έβρο. Ακραίες ενέργειες ταύτισης με «περίεργες» ΜΚΟ ελεγχόμενες από το εξωτερικό.

Η αξιωματική αντιπολίτευση πορεύτηκε με τις ίδιες ιδεοληψίες του 2015 και με την ίδια πολιτική συμπεριφορά αγνοώντας τις νέες συνθήκες. Η πραγματικότητα την εκδικήθηκε. Ο λαός την αποκαθήλωσε από την προοπτική να αποτελέσει νέα κυβερνητική επιλογή.

Το τελικό αποτέλεσμα επιβεβαίωσε και δύο κανόνες για τους οποίους υπάρχουν διεθνείς μελέτες που τους επιβεβαιώνουν.

  • Οι κρίσεις διαχείρισης και τα δυστυχήματα δεν αλλάζουν την τάση που έχει διαμορφωθεί. Οι υποκλοπές εφόσον δεν έλαβαν την διάσταση απειλής για τη δημοκρατία και το δυστύχημα των Τεμπών δεν θα επηρέαζαν την τάση που είχε ήδη διαμορφωθεί. Όπως ακριβώς έγινε με τον σεισμό της Τουρκίας.
  • Τα επιδόματα αν και είναι γνωστό ότι αποτελούν μέσον πρόχειρης πολιτικής ενίοτε πελατειακής σχέσης ωστόσο είναι ευπρόσδεκτα και αξιολογούνται θετικά. Στην Ελλάδα υπάρχουν τουλάχιστον δύο γνωμικά «Έν τή παλάμη καί ούτω βοήσωμεν» «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει»

 

Β. Ο κατακερματισμός της αντιπολίτευσης δίνει ευκαιρίες πολιτικής ανακατάταξης

Η οκτακομματική Βουλή με ξεδοντιασμένη την αξιωματική αντιπολίτευση δίνει τη δυνατότητα κάποια δύναμη να έρθει στο προσκήνιο.

Στρέφει το ενδιαφέρον στην κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ και στην μάχη του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής να κάνει την αντιμετάθεση ή αλλιώς την προσπέραση και να βρεθεί οιονεί αξιωματική αντιπολίτευση.

Θεωρητικά. Ωστόσο η σύνθεση αυτής της Βουλής έχει δύο μεγάλα μυστικά.

Η Πλεύση Ελευθερίας είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι πολιτικές θέσεις τους πηγάζουν από την ίδια κουλτούρα, την ίδια πολιτική παιδεία των ηγετικών ομάδων που είναι κυρίαρχες στις δύο παρατάξεις. Η διαφορά είναι το στυλ των επικεφαλής. Όσοι περιμένουν ότι η βουλή θα δώσει λύση, θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Στη βουλή ο οξύς λόγος ακροβατικών με διπλό νόημα λεκτικών επιθέσεων ανάρμοστων αλλά με δυσκολία να περάσουν το ποινικό κατώφλι, η Τραμπική σχολή που υπηρετεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου, εφόσον βρει έκφραση θα υπερισχύσει. τώρα μάλιστα που δεν είναι ο Τσίπρας στην απελπισία τους να μην καταστεί το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής ηγετική δύναμη, ενδεχομένως να δελεαστούν από την ιδέα συνεργασίας με την Πλεύση, ανακτώντας το αριθμητικό πλεονέκτημα της μομφής στην κυβέρνηση. Εάν το πράξουν θα συμβεί η αντίστροφη απορρόφηση του ΣΥΡΙΖΑ από την Πλεύση.

Ο Βελόπουλος και άλλοι ακροδεξιοί χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια εργαλεία του λαϊκισμού που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας και η Κωνσταντοπούλου μόνο που μπορεί πλέον να αναλάβουν αυτοί τα ηνία της ηγεσίας των ακραίων λαϊκιστών και να ενισχύσουν περεταίρω τη θέση τους στο πολιτικό σύστημα. Σε πολλές χώρες έγιναν και γίνονται μέχρι και κυβερνήσεις.

Οι πολλαπλοί ανταγωνισμοί της κατακερματισμένης αντιπολίτευσης θα είναι ένα στοιχεία ισχυρής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση και πιθανών ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό.

Αξιόπιστη μη λαϊκιστική πολιτική δύναμη θα γίνει εκείνη που θα αξιοποιήσει το όπλο της κοινωνίας και στη βουλή θα είναι επικουρική η δράση της.

Σε αυτή την πολιτική συγκυρία, σε όλον τον κόσμο, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα η πολιτική μάχη είναι η μεταξύ αυταρχισμού και δημοκρατίας.

Αυτές οι εκλογές ανέδειξαν δυστυχώς μια διολίσθηση στον αυταρχισμό των δύο μοναδικών κομμάτων που θα περιμέναμε να αντισταθούν.

Ο κ. Τσίπρας αντί να ανοίξει διαδικασίες αντικατάστασης και ενίσχυσης του δημοκρατικού προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ, με γνήσια Σταλινική κίνηση ζητάει την επιβεβαίωση να παραμείνει και με λευκή επιταγή. Με καθυστέρηση τριών ημερών και μετά από αυτή την ανάλυση τελικά παραιτήθηκε. Η παραίτησή του ανοίγει έναν ακόμη διάδρομο εξελίξεων που θα επηρεάσει τις εντός βουλής εξελίξεις.

Ο κ. Ανδρουλάκης έχει αποφύγει κάθε εμπλοκή της οργάνωσης του Κινήματος και της κοινωνίας στη διαμόρφωση αποφάσεων. Αποφάσισε αιφνιδίως να υιοθετήσει την παράδοξη θέση για συγκυβέρνηση είτε με τη ΝΔ είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ παρακάμπτοντας την ομόφωνη απόφαση του β΄ συνεδρίου «ούτε με τη ΝΔ ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ» Μια παράδοξη θέση που έδωσε λαβή για νέες πιέσεις στις συμπληγάδες του δικομματισμού και κυρίως έθεσε υποσυνείδητα στο λαό το ερώτημα του πολιτικού αμοραλισμού.

Το ΠΑΣΟΚ Κίνημα Αλλαγής ξεκίνησε με μια δυναμική άνω του 18% δημοσκοπικά μετά την απώλεια της Φώφης και την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ως προέδρου και κατέληξε με καταγεγραμμένο 11,8% παρά την αποκαθήλωση του ΣΥΡΙΖΑ από τον λαό και τις κοσμογονικές αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων. Παρά το πλεονέκτημα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων και την κατά πολύ μεγαλύτερη προβολή στα μέσα. Έτσι το να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο, με μια μικρή για τα δεδομένα αύξηση, όταν έσπασαν οι κρουνοί δεν βοηθάει να επιτύχεις σοβαρούς στόχους στο μέλλον.

Το πολιτικό μήνυμα των εκλογών προς το ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει ξεπεράσει την κρίση εμπιστοσύνης του λαού. Η κρίση εμπιστοσύνης θα ξεπεραστεί και θα γίνει κύμα ελπίδας για τον λαό όταν κληθεί ο λαός να πάρει μέρος στις αποφάσεις. Τότε ΠΑΣΟΚ και λαός θα υπογράψουν ένα νέο συμβόλαιο με εγγυητή τη Συμμετοχική Δημοκρατία.

Η πολιτική απάντηση στην μάχη της δημοκρατίας κατά του αυταρχισμού ξεκινάει από τον δημοκρατικό χώρο και τον εκφραστή του. Όποιος πιστεύει ότι εκπροσωπεί τη Δημοκρατική Παράταξη πρέπει να το αποδείξει με πράξεις δημοκρατικής εμβάθυνσης και με ισχυρότερο τρόπο από το παρελθόν. Όποιος δημοκρατικός χρησιμοποιεί αυταρχικές μεθόδους θα καταλάβει ότι υπάρχουν άλλοι αυθεντικοί του αυταρχισμού και ικανότεροι που θα κερδίσουν το στοίχημα.

Σε αυτό το έργο του Δημοκρατικού χώρου δεν υπάρχει περιθώριο να μείνουν οι δημοκρατικοί πολίτες θεατές. Έχουν την υποχρέωση να αναλάβουν πρωτοβουλίες στη βάση. Τα μέλη και την κοινωνία. Πρωτοβουλίες που θα διευκολύνουν ή θα ενθαρρύνουν τις ηγεσίες να ακολουθήσουν τον δρόμο της κοινωνίας. Έτσι θα υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο από αυτό που μας επιφυλάσσουν κάποιες δυνάμεις στη Βουλή.

ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΞΕΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΣΤΗ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ

Μια νέα Αραβική περιφερειακή υπερδύναμη δημιουργείται. Μετά την αποχώρηση των ΗΠΑ από την Μέση Ανατολή ξεκίνησε σκληρός ανταγωνισμός μεταξύ των χωρών για την κάλυψη του κενού και τον αυτοκρατορικό έλεγχο της περιοχής.

Η κορυφαία σύγκρουση ήταν μεταξύ των Σουνιτικών δυνάμεων. Το Κατάρ είχε τον πλούτο αλλά δεν είχε τα κρίσιμα μεγέθη. Η Σαουδική Αραβία είχε πλούτο αλλά δεν είχε εκσυγχρονισμό και οργάνωση κρίσιμων μεγεθών, τα ΗΑΕ ήταν κάπου στο ενδιάμεσο και η Αίγυπτος, η μέχρι πρότινος φυσική ηγεσία, παραπαίει και δεν μπορεί να βρει τον δρόμο της.

Οι συνθήκες αυτές διαγνώσθηκαν από την Τουρκία η οποία είχε τα μεγέθη αλλά όχι τον πλούτο. Έσφαλε ωστόσο σε δύο επίπεδα. Δέχθηκε να κάνει την εμπροσθοφυλακή του Κατάρ, παίρνοντας θέση ανάμεσα στα δύο Σουνιτικά στρατόπεδα Κατάρ-Σαουδική Αραβία και, για μία δεκαετία, με περισσή αμετροέπεια επιχείρησε να αναστηλώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία οδηγούμενη σε ρήξη με την Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ και Αίγυπτο.

Τις τελευταίες ημέρες ωστόσο άρχισε να διαφαίνεται η στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας που με επιμέλεια και υπομονή φιλοτέχνησε μέσα στη δεκαετία.

Κατ’ αρχάς η Σαουδική Αραβία ώθησε τον ΟΠΕΚ να μειώσει ξανά την παραγωγή πετρελαίου, μια χειρονομία που θα μπορούσε επίσης να έχει επιπτώσεις στον πληθωρισμό στην Ευρώπη και στη στρατιωτική δύναμη του Πούτιν στην Ουκρανία.

Ενώ πολλοί ξεκίνησαν αναλύσεις του τύπου ότι προσπαθεί να βοηθήσει τη Ρωσία, στην πραγματικότητα εκμεταλλεύεται την ανάγκη της να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική μείωσης της παραγωγής πετρελαίου.

Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε τις χρήσεις που σκοπεύει να κάνει το Ριάντ στον πετρελαϊκό πλούτο που θα εισρεύσει με την αύξηση των εσόδων του από την επιδιωκόμενη αύξηση των τιμών.

Σύμφωνα με τους διακηρυγμένους στόχους του είναι, να εκσυγχρονίσει όχι μόνο τη δική του οικονομία, αλλά και αυτή ενός άρρωστου βορειοαφρικανικού γίγαντα, της Αιγύπτου.

Οι περικοπές που αποφάσισε ο ΟΠΕΚ είναι να μειώσει την προσφορά του πετρελαίου κατά 1,1 εκατ. βαρέλια από τον Μάιο. Η Ρωσία, η οποία είναι μέρος του ΟΠΕΚ+, θα μειώσει επίσης ελαφρώς την παραγωγή της. Ο υπολογισμός είναι ότι αυτές οι περικοπές χρησιμεύουν στην αύξηση των τιμών, αυξάνοντας τα έσοδα των παραγωγών: αυτό βέβαια θα μπορούσε να βοηθήσει την πολεμική προσπάθεια του Πούτιν ο οποίος, μετά τις δυτικές κυρώσεις, πουλά το πετρέλαιο του, σε μειωμένες τιμές, κυρίως στην Κίνα και την Ινδία.

Ωστόσο αυτή η αύξηση τιμών απέχει πολύ από τις τιμές που έφτασε το αργό πετρέλαιο τον Μάρτιο του 2022 αμέσως μετά την εισβολή στην Ουκρανία, στα 125 δολάρια το βαρέλι.

Ο ΟΠΕΚ και η Ρωσία ελπίζουν να τον ωθήσουν από το σημερινό επίπεδο των 80 στα 90 δολάρια το βαρέλι, με τη βοήθεια της κινεζικής οικονομικής ανάκαμψης που τροφοδοτεί την κατανάλωση στη χώρα αυτή.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για μια επιθετική κίνηση που ο 37χρονος Σαουδάραβας πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν έκανε αδιαφορώντας, τουλάχιστον, για τις επιπτώσεις σε όλη τη Δύση.

Οι ΗΠΑ, και ακόμη περισσότερο η Ευρώπη και οι σύμμαχοι τους όπως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα, έχουν συμφέρον να μετριάσουν τις τιμές του πετρελαίου για να συγκρατήσουν τον πληθωρισμό.

Αλλά με το σύνθημα «Πρώτα οι Σαουδάραβες» δεν διστάζει να μπει σε πορεία σύγκρουσης με τα αμερικανικά συμφέροντα, παρά τη στρατιωτική βοήθεια που λαμβάνει από την Ουάσιγκτον.

Η Άλλη μεγάλη έκπληξη υπέρβασης της ΣΑ που έγινε τις τελευταίες ημέρες ήταν η διπλωματική απόψυξη των σχέσεων μεταξύ Ριάντ και Τεχεράνης, μια επιχείρηση που «υπογράφει» με τη διαμεσολάβηση της Κίνας ο Σι Τζινπίνγκ.

Η Κίνα για πρώτη φορά στην περιοχή, αποκτά τόσο σημαίνοντα ρόλο επιρροής μέσω της διαμεσολάβησης σε μια σύγκρουση που δεκαετίες τώρα αποξένωσε τις δύο πλευρές, τα δύο μεγάλα Μουσουλμανικά δόγματα των Σιιτών και Σουνιτών.

Η Σαουδική Αραβία χρησιμοποίησε την Κίνα, προκαλώντας ανησυχία στον Λευκό Οίκο, για να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τον διακηρυγμένο εχθρό του, το Ιράν.

Η Κίνα με την πράξη αυτή ουσιαστικά παραμερίζει και σε αυτό το πεδίο τον ρόλο της Ρωσίας η οποία υποχωρεί στη διεθνή σκακιέρα.

Η γέφυρα που δημιουργήθηκε μεταξύ Ιράν και Σαουδικής Αραβίας αποδείχθηκε λειτουργική για τη μείωση των αβεβαιοτήτων και τη στρατηγική σταθερότητα στον Περσικό Κόλπο.

Μόλις προχθές σε μια πανηγυρική διάσκεψη, ήλθαν σε συμφωνία με τους Χούθι (επισήμως: κίνημα Ανσαρουλάχ) για ειρήνευση στη σπαρασσόμενη από το 2014 Υεμένη. Η αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων Ιράν-Σαουδικής Αραβίας έφερε πολύ γρήγορα την απαγκίστρωση της Σαουδικής Αραβίας από τέσσερα μέτωπα στα οποία αιμορραγούσε.

Αντί λοιπόν να περιγράφουμε με επιφανειακό τρόπο μια Σαουδική Αραβία που πλησιάζει το Πεκίνο ή τη Μόσχα, πρέπει να δούμε τη στρατηγική της Σαουδικής Αραβίας ως συνεπή με τη λογική μιας πραγματικής δύναμης, αυτόνομης και αποφασισμένης να διεκδικήσει τα δικά της συμφέροντα.

Μεταξύ των προτεραιοτήτων που έχει δημοσιοποιήσει ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν είναι ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας του.

Ως μοντέλο θεωρείται το Ντουμπάι, περιλαμβάνει δηλαδή την προσέλκυση τουρισμού, επιχειρήσεων με ταυτόχρονη μείωση της εξουσίας των κληρικών και μέτρια απελευθέρωση των ισλαμικών κανόνων.

Σε επίπεδο υποδομών, υπάρχουν τα μεγάλα εργοτάξια που πρόκειται να μεταμορφώσουν τη φυσιογνωμία της Σαουδικής Αραβίας.

Το γιγάντιο τουριστικό θέρετρο υπό κατασκευή στην Ερυθρά Θάλασσα, το οποίο θα έχει έκταση ίση με αυτή ολόκληρου του Βελγίου. η μεγαλούπολη υψηλής τεχνολογίας 500 δισεκατομμυρίων δολαρίων υπό κατασκευή στη μέση της ερήμου, 33 φορές το μέγεθος της Νέας Υόρκης.

Αυτά είναι τα έργα βιτρίνας, πίσω από τα οποία βρίσκεται μια στρατηγική που στοχεύει στη διαφοροποίηση της οικονομίας της Σαουδικής Αραβίας καθιστώντας την λιγότερο εξαρτημένη από το πετρέλαιο.

Τα αυξημένα έσοδα από το πετρέλαιο προορίζονται να αυξήσουν τη χρηματοδότηση των επενδύσεων προς όλες τις κατευθύνσεις, από παραδοσιακούς τομείς όπως ο τουρισμός έως τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Η βασική δύναμη πυρός που τροφοδοτεί τις επενδύσεις είναι το κρατικό επενδυτικό ταμείο που διαχειρίζεται 650 δισεκατομμύρια δολάρια.

Η νέα αραβική αυτοκρατορία ήδη έχει μια σημαντική διεθνή προβολή και μια δικτύωση κρατών.

Δανείζει και επενδύει σε πολλές περιοχές του κόσμου, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Υπαγορεύει τους όρους της. Συχνά ενεργεί σε συνεννόηση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Με αυτόν τον τρόπο, έχει κερδίσει τεράστια επιρροή στην Αίγυπτο, μια χώρα κλειδί για την επιρροή που ασκούσε ιστορικά το Κάιρο στον ισλαμικό κόσμο και στη Βόρεια Αφρική.

Το Σουδάν είναι επίσης μεταξύ των πρώτων αποδεκτών νέων επενδύσεων από το σαουδαραβικό κρατικό επενδυτικό ταμείο. Άλλα 24 δισεκατομμύρια δολάρια (ανακοίνωση 2022) έχουν κατανεμηθεί σε εθνότητες για να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα.

Ο ομφάλιος λώρος που δένει την Αίγυπτο με τη Σαουδική Αραβία δεν είναι κάτι καινούργιο. Από το 2013 έως το 2020, το Ριάντ πλήρωσε 46 δισεκατομμύρια δολάρια στο Κάιρο, συμπεριλαμβανομένων δανείων από την κεντρική τράπεζα, άμεσες επενδύσεις, «φιλικές» προμήθειες πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Στο παρελθόν, ωστόσο, πολλά από αυτά τα κεφάλαια δωρίστηκαν ή δανείστηκαν με ευνοϊκούς όρους. Και μερικές φορές η Αίγυπτος, βυθιζόμενη από τη μια κρίση στην άλλη, δεν μπορούσε να τους επιστρέψει. Τώρα απαιτεί ως αντάλλαγμα να μπουν κομμάτια της αιγυπτιακής οικονομίας υπό τον έλεγχο της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό συγκλίνει με ίδιο αίτημα του ΔΝΤ για ιδιωτικοποιήσεις.

Πολλοί δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν την πρόσφατη-2022, μεγάλη στήριξη στην Τουρκία με 5 δις δολάρια. Ήταν μια ακόμη επιθετική κίνηση του διάδοχου πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν υποχρεώνοντας τον Ερντογάν να ζητήσει εμπράκτως συγνώμη και να ανοίξει τον δρόμο διείσδυσης της ΣΑ στην Τουρκική οικονομία.

Βέβαια η ΣΑ πριν τεθεί επικεφαλής ενός σχηματισμού Αραβικής Αυτοκρατορίας με την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ, το Σουδάν, πρέπει πρώτα να πολεμήσει τους δαίμονές της.

Η Σαουδική Αραβία υστερεί έναντι του Μπαχρέιν, του Κατάρ και των ΗΑΕ ως επιθυμητός προορισμός σύμφωνα με την κατάταξη της HSBC.

Νέα μέτρα έχουν εξαγγελθεί που αποσκοπούν στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων και εργαζομένων. Αποτελούν μέρος της φιλοδοξίας του Σαουδάραβα διαδόχου πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν να ανοίξει τη χώρα στις διεθνείς αγορές, στοχεύοντας η πρωτεύουσα Ριάντ μέχρι το 2030, να γίνει μεταξύ των 10 μεγαλύτερων οικονομικά πόλεων του κόσμου και διπλασιάζοντας τον πληθυσμό της σε τουλάχιστον 15 εκατομμύρια!

Το 2030 χρονιά ορόσημο που θα φιλοξενήσει το παγκόσμιο κύπελο που διεκδικεί από κοινού με την Αίγυπτο και την Ελλάδα!

Ωστόσο υπάρχουν παρά πολλά παραδοσιακά εμπόδια που σχετίζονται με την αυστηρή πολιτική του βασιλείου. Την ερμηνεία και εφαρμογή του ισλαμικού νόμου.

Οι εταιρείες υποχρεώνονται να συμμορφωθούν με τους πρόσφατους κανόνες της Σαουδικής Αραβίας που για να συναλλάσσονται οι διεθνείς εταιρείες με κρατικές οντότητες θα πρέπει να έχουν δημιουργήσει περιφερειακά γραφεία στη χώρα μέχρι τον Ιανουάριο του 2024.

Αυτό ίσως μειώσει τον ρόλο του Ντουμπάι-ΗΑΕ, που αποτελεί τον κύριο επιχειρηματικό και τουριστικό κόμβο της Μέσης Ανατολής, και είναι εδώ και καιρό η προεπιλεγμένη επιλογή για τους ξένους.

Μέχρι τα τέλη του 2022, σχεδόν 80 εταιρείες έχουν υποβάλει αίτηση για άδειες για να μεταφέρουν την έδρα τους στο Ριάντ, δήλωσε ο Σαουδάραβας υπουργός Επενδύσεων Khalid Al-Falih σε πρόσφατη συνέντευξη, προσθέτοντας ότι η πόλη θα γίνει «η μεγάλη πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής, πολιτικά και οικονομικά.

Παρά την πρόσφατη χαλάρωση ορισμένων κανόνων, το αλκοόλ, οι εξωσυζυγικές σχέσεις και η ομοφυλοφιλία τιμωρούνται ως “ηθικά εγκλήματα” και υπάρχουν περιορισμένες επιλογές όσον αφορά τις κατοικημένες περιοχές δυτικού τύπου και τα διεθνή σχολεία.

Αν και στον σταρ του ποδοσφαίρου Κριστιάνο Ρονάλντο έχει επιτραπεί να ζήσει με την κοπέλα του Τζορτζίνα Ροντρίγκεζ ως παράνομο ζευγάρι, αφού εντάχθηκε στην Αλ Νασρ μια ομάδα ποδοσφαίρου της Σαουδικής Αραβίας πέρυσι, ελάχιστοι άλλοι έχουν το ίδιο προνόμιο. Οι αλλοδαποί διαμαρτύρονται επίσης για το χρόνο που χρειάζεται για να εξασφαλιστεί μια βίζα εργασίας, ακόμη και όταν οι τουριστικές κάρτες είναι πιο εύκολο να αποκτηθούν.

Παραμένουν τα ερωτηματικά εάν προλάβουν να προετοιμαστούν οι υποδομές, διασφαλίζοντας ότι θα υπάρχει διαθέσιμη στέγαση, νερό, αν το οδικό σύστημα μπορεί να αντέξει και ούτω καθεξής.

Το έλλειμμα κατοικιών στο Ριάντ είναι ήδη εμφανές και έχει αυξήσει σημαντικά το κόστος ενοικίασης. Το ετήσιο κόστος για ένα διαμέρισμα δύο υπνοδωματίων σε μια από τις καλύτερες γειτονιές του Ριάντ έχει αυξηθεί κατά σχεδόν 12% τον περασμένο χρόνο σε περίπου 181.000 SAR (48.260 $), σύμφωνα με τον Faisal Durrani, συνεργάτη και επικεφαλής της έρευνας για τη Μέση Ανατολή της παγκοσμίως γνωστής εταιρείας συμβούλων και μεσιτείας Knight Frank.

Όπως εξήγησαν αυτό οφείλεται γιατί περισσότεροι ξένοι επαγγελματίες που μετακινούνται στο Ριάντ, αντιμετωπίζουν περιορισμένη διαθεσιμότητα στις κατοικίες που προτιμούν οι Δυτικοί Περιοχές δηλαδή με χαλαρούς κανόνες ενδυμασίας, γυμναστήρια και πισίνες αλλά και γιατί καταγράφεται μια αυξανόμενη τάση των νεαρών Σαουδαράβων να μετακινούνται στην πρωτεύουσα για να έχουν περισσότερες ευκαιρίες εργασίας.

Υπάρχουν λαμπερά και φουτουριστικά σχέδια συγκροτημάτων που ανακοινώθηκαν εφέτος, μέσα και γύρω από το Ριάντ, όπως το Mukaab – που χαρακτηρίζεται ως «ο πρώτος βιωματικός προορισμός στον κόσμο» που θα στεγάζει εμπορικούς, οικιστικούς χώρους λιανικής και πολιτιστικούς χώρους, αλλά το πολυαναμενόμενο masterplan για την επέκταση του Ριάντ έχει καθυστερήσει για πολλοστή φορά.

Το μετρό, το οποίο επρόκειτο να ολοκληρωθεί έως το 2019, δεν έχει ακόμη ανοίξει. Η κορυφή του παγόβουνου των προβλημάτων που είναι εμφανή βρίσκεται στην πρόσφατη απόλυση του επικεφαλής της Βασιλικής Επιτροπής για την πόλη του Ριάντ, της οντότητας που είναι υπεύθυνη για την εφαρμογή του γενικού σχεδίου, υποδηλώνοντας απογοήτευση από τον διάδοχο λόγω έλλειψης προόδου.

Ωστόσο, πολλά έχουν αλλάξει στη Σαουδική Αραβία. Πληθώρα γυναικών εντάχθηκε στο εργατικό δυναμικό μετά την κατάργηση του αυστηρού ενδυματολογικού κώδικα, του διαχωρισμού φύλου και των περιορισμών οδήγησης και ταξιδιού. Έχει επίσης περιορισθεί η δύναμη του υπερσυντηρητικού θρησκευτικού κατεστημένου που προσπάθησε να επιβάλει τα διατάγματά του με τη βία σε όλους, πολίτες και μη.

Αλλά την ίδια στιγμή οι ξένοι που έρχονται στη Σαουδική Αραβία πρέπει να θυμούνται ότι οποιαδήποτε κριτική στην ηγεσία και το σύστημα μπορεί να οδηγήσει σε απέλαση, φυλακή ή χειρότερα.

Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα επιβάλλουν παρόμοιους περιορισμούς στην ελευθερία της έκφρασης, αλλά έχουν αποποινικοποιήσει τη συμβίωση, έχουν επιτρέψει τον πολιτικό γάμο και έχουν καταργήσει τα τέλη για άδειες ποτών.

Καθώς το Ντουμπάι γίνεται μια πιο ανεκτική πόλη, η μετακίνηση στο Ριάντ μπορεί να φαίνεται υποβάθμιση. Εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι το βάθος των πλεονεκτημάτων του Ριάντ, η αξιοποίηση των οποίων φαίνεται ότι έχει δρομολογηθεί. Η ισορροπία με τα ΗΑΕ θα βρεθεί. Ίσως λίγο δυσκολότερα να συμβεί το ίδιο με την παραδοσιακή Αραβική υπερδύναμη, την Αίγυπτο, η οποία ωστόσο βρίσκεται σε δυσχερέστερη θέση.

Το 2030 δεν είναι τόσο μακριά, ίσως είναι ο λόγος που όλα δείχνουν ότι το τελικό πλαίσιο της γεωπολιτικής σκακιέρας θα έχει διαμορφωθεί από το 2040 έως το 2050 οπότε, εάν όλα πάνε ομαλά, η τελική ισορροπία μεταξύ Κίνας-ΗΠΑ και ο ρόλος των περιφερειακών δυνάμεων Ρωσίας-ΕΕ-Αραβίας-Ινδίας-Νότιο-Ανατολικής Ασίας κλπ, μπορεί να ανοίξει μια νέα εποχή στην ιστορία.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ! Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΗΤΑΝ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ ΧΑΡΗΣ!

Τι πικρές αλήθειες αποκαλύπτονται πάντα με το πέρασμα του χρόνου!

Στις 12 Φεβρουαρίου του 2019 τέθηκε σε εφαρμογή στον ΟΗΕ η συμφωνία των Πρεσπών.

Για τους λογικούς Έλληνες ήταν μια απροσδόκητη, περίεργη ήττα της Ελλάδας σε χρόνο περίεργα νεκρό τον Ιούνιο του 2018.

Μια ήττα που έγινε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς δημοκρατική συναίνεση, από την κυβέρνηση του Σύριζα με καταγγελίες εκ των υστέρων και για εξαγορά βουλευτών.

Όπως όλα τα ιστορικά γεγονότα ωστόσο, με το χρόνο αποκαλύπτονται πολλές πτυχές της αλήθειας.

Η βασική παράμετρος που οδήγησε σε αυτή την ήττα της Ελλάδας ήταν η ανταπόδοση χάρης στις ΗΠΑ.

Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα του πρώην προέδρου Ομπάμα καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι η καθοριστική παρέμβαση των ΗΠΑ να προστατέψει την Ελλάδα από το GREXIT ήταν μια πράγματι μεγάλη χάρη των ΗΠΑ προς την Ελλάδα.

Η εμμονική στρατηγική του Σόϊμπλε, της Γερμανικής άρχουσας τάξης και της Μέρκελ να δημιουργήσουν την Ευρωζώνη του Βορρά διώχνοντας χώρες του Νότου και ειδικά την Ελλάδα, είχε βρει τον σύμμαχό της στο πρόσωπο του Τσίπρα με εκτελεστή τον Βαρουφάκη.

Η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ήταν πλέον σίγουρη το 2015 χάρις στους χειρισμούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την στρατηγική της Μέρκελ και του Σόϊμπλε. Η κυβέρνηση είχε μάλιστα εκπονήσει το περίφημο plan-X το οποίο προέβλεπε και συσσίτια για τον κόσμο. Ένα πλάνο που όλοι «φρόντισαν» να αποσιωπηθεί-ξεχαστεί.

Η δε ακροδεξιά φύση του Καμμένου τότε υπουργού Άμυνας αποτυπώθηκε στη φράση “ο στρατός εγγυάται την τάξη”!!! Μια φράση που μόνο αυταρχικό-ολοκληρωτικό καθεστώς θα εκστόμιζε και ήταν προάγγελος του τι θα συνέβαινε με την έξοδο από την Ευρωζώνη. Μια φράση που ποτέ δεν καταδικάσθηκε από τον Τσίπρα.

Τι έσωσε την Ελλάδα;

Όσο και να φαίνεται περίεργο η Ελλάδα σώθηκε από την προσάρτηση της Κριμαίας (2014) που οδήγησε την αλλαγή πλεύσης των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας του Πούτιν. Το περίεργο είναι ότι η Ελλάδα για τον ίδιο λόγο «πλήρωσε» την παραχώρηση της Μακεδονικής ονομασίας σε όλα τα άλλα πλην της κεντρικής ονομασίας της τότε FYROM.

Οι ΗΠΑ είχαν ήδη διαμορφώσει στρατηγική έναντι του Πούτιν και δεν ήθελαν ανοικτά μέτωπα στην περιοχή, δεν ήθελαν η Ελλάδα να πέσει στην επιρροή του Πούτιν λόγω των οικονομικών συνθηκών που θα διαμορφωνόταν. Ο Ομπάμα παρενέβη, η Μέρκελ υποχώρησε, ο Τσίπρας έκανε την περίφημη κωλοτούμπα προφανώς διαπραγματευόμενος ότι θα έχει πολιτική συνέχεια, άρα δεν θα διωχθεί.

Να θυμίσουμε ότι μετά την αποτυχία του GREXIT τρεις μήνες αργότερα, ο Σόϊμπλε αποχώρησε από τη Γερμανική κυβέρνηση για να συνεχίσει η Μέρκελ απερίσπαστη.

Ωστόσο στο ίδιο κάδρο της στρατηγικής των ΗΠΑ ήταν να αποσπάσουν και τα Σκόπια από τη Ρωσική επιρροή. Έτσι δόθηκε το δώρο από τον Τσίπρα ο οποίος είχε εγκλωβιστεί στα μεγάλα πολιτικά παιχνίδια χωρίς ίσως να καταλαβαίνει τι του γίνεται.

Σε εκείνη τη φάση της συμφωνίας των Πρεσπών, μαζί με τις ΗΠΑ έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο και η Μέρκελ, στο πλαίσιο της ευρύτερης Γερμανοποιήσης-Τουρκοποίησης των Δυτικών Βαλκανίων.

Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι μερικά χρόνια αργότερα οι ΗΠΑ θα έκαναν θρύψαλα τον άξονα Ρωσίας-Γερμανίας-Τουρκίας!

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΜΠΑΙΓΜΟ ΓΙΑ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΓΝΗΣΙΑΣ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ

Που είναι το 7,75%; Ποιες αλχημείες το ροκάνισαν και οι αυξήσεις στις συντάξεις ήταν 20€-30€ για κύριες συντάξεις από 900€ έως 1.300€; Όπως καταγγέλλουν πολλοί συνταξιούχοι θυμήθηκαν το 0+0=14% του πατέρα Μητσοτάκη!!!

Με πληθωρισμό που τρέχει με επίσημο ρυθμό στο 10% και συντάξεις με πραγματικές αυξήσεις στο 2,5% και οι μισές σχεδόν στο 0% συντελείται μια νέα ανακατανομή εισοδήματος σε βάρος των συνταξιούχων.

Ήρθε η ώρα για έναν απολογισμό που θα βάζει το μαχαίρι στο κόκκαλο.

Μετά την κοροϊδία των «αυξήσεων» στις συντάξεις για να καταλάβουμε τι πραγματικά εκπροσωπεί κάθε πολιτική δύναμη και πόση αξιοπιστία έχει στις προτάσεις της-εάν έχει προτάσεις-, αναδημοσιεύουμε τα στοιχεία από τις εκθέσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους-ΓΛΚ.

Οι εκθέσεις του ΓΛΚ, αποκρύπτονται συστηματικά από τους εκπροσώπους των μεγάλων κομμάτων αλλά και εν γένει από τον δημόσιο διάλογο και τα media.

Οι εκθέσεις είναι αδιάψευστο τεκμήριο για τις μεγάλες περικοπές των συντάξεων και ειδικά σε βάρος όσων ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους προς τα ταμεία.

 

Α΄ Μνημόνιο για τους συνταξιούχους οι περικοπές πλησίασαν περίπου τα 20 δις €.

Σύμφωνα με αυτές η ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» Λοβέρδου-Κουτρουμάνη με τους ν. 3863/2010 (ΦΕΚ Α’ 115/15-7-2010) και 3865/2010 (ΦΕΚ Α’ 120/21-7-2010) για τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αντίστοιχα, οι αρχές και τα επιμέρους ζητήματα των οποίων συμφωνήθηκαν μεταξύ της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου και δανειστών στα πλαίσια του α’ Μνημονίου (ν. 3845/2010, ΦΕΚ Α’ 65/6-5-2010).

Το συνολικό κόστος των περικοπών των συντάξεων και Δώρων του α’ Μνημονίου για τους συνταξιούχους ανήλθε περίπου στα 20 δις €.

 

Β΄ Μνημόνιο για τους συνταξιούχους οι περικοπές ανήλθαν περίπου στα 35 δις €.

Βασικός εφαρμοστικός νόμος του β’ Μνημονίου ήταν ο ν. 4093/2012 («νόμος Βρούτση»), Η κυβέρνηση Σαμαρά επέφερε τις μεγαλύτερες και ευρύτερες περικοπές στις κύριες και επικουρικές συντάξεις καθώς και την οριστική κατάργηση των τριών Δώρων-επιδομάτων (δηλαδή της 13ης και 14ης σύνταξης και του 13ου και 14ου, μισθού) τόσο για τους συνταξιούχους, όσο και για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Μια μόνιμη και βασική κατάκτηση του Κοινωνικού Κράτους, το Δώρο Χριστουγέννων, το Δώρο Πάσχα και το Επίδομα Αδείας για συνταξιούχους και μισθωτούς, που σεβάστηκαν όλες οι κυβερνήσεις σε Ευρώπη και Ελλάδα, καταργήθηκε εν μια νυκτί.

Το συνολικό κόστος των περικοπών Βρούτση, της δεύτερης αυτής «μεταρρύθμισης» ξεπέρασε τα 35 δις €.

 

 

Γ΄ Μνημόνιο περισσότερα από 35 δις € οι απώλειες για τους συνταξιούχους από την «πρώτη φορά αριστερά»

Η επονομαζόμενη «αριστερή» ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συμφωνήθηκε στα πλαίσια της γ’ Δανειακής Σύμβασης (ν. 4334/2015, ΦΕΚ Α’ 80/16-7-2015) και του γ’ Μνημονίου (ν.4336/2015, ΦΕΚ Α’ 94/14-8-2015), οι δομικές αλλά και φοροεισπρακτικές αρχές της οποίας αποτυπώθηκαν στον ν. 4387/2016 (ΦΕΚ Α’ 85/12-5-2016), τον γνωστό «νόμο Κατρούγκαλου».

Επακολούθησαν και βασικές επί τα χείρω τροποποιήσεις του κυρίως με τους ν. 4472/2017 (ΦΕΚ Α’ 74/19-5-2017) και 4475/2017 (ΦΕΚ Α’ 83/12-6-2017).

Το συνολικό κόστος των παρεμβάσεων-περικοπών του ν. 4387/2016 ανήλθε έως τα τέλη του 2021 σε άνω των 35 δις €.

Δηλαδή στις ήδη προϋπάρχουσες περικοπές στους συνταξιούχους προστέθηκε νέα επιβάρυνση άνω των 35δις € ανεβάζοντας το κόστος όλων των αλλαγών σε βάρος των συνταξιούχων στο δυσθεώρητο ποσό των 90δις€ και πλέον!

Το κόστος αυτό του ν. 4387/2016 αποτυπώνεται και ποσοτικοποιείται στις τρεις (3) σχετικές αναλυτικές Εκθέσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους με αριθ. 141/16/2016, 112/24/2017 και 128/12/2017 που κατατέθηκαν στη Βουλή κατά τη συζήτηση των ν. 4387/2016, 4472/2017 και 4475/2017, αντίστοιχα.

Ο νέος νόμος Βρούτση 4670/2020 (ΦΕΚ Α’ 43/28-2-2020) με κυβέρνηση τον Κυριάκο Μητσοτάκη αποτελεί την τέταρτη απόπειρα «μεταρρύθμισης» του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης (ΣΚΑ)

Τι κάνει αυτός ο νόμος;

Ρητά αναφέρει ότι εφαρμόζει το άρθρο 25 με τις προνομοθετημένες περικοπές από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επί της «θετικής» προσωπικής διαφοράς.

Η τέταρτη ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» (ν. 4670/2020) νομιμοποιεί όλες τις προηγούμενες περικοπές.

Δηλαδή ο ν. 4670/2020:

  • καταργεί τη 13η σύνταξη (άρθρο 47 ν.4670/2020), όπως σκοπίμως κολοβά την είχε θεσπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ με το άρθρο 120 του ν. 4611/2019,
  • νομιμοποιεί όλες τις περικοπές των συντάξεων και την κατάργηση των Δώρων-Επιδομάτων που ο ίδιος ο Βρούτσης είχε θεσπίσει το 2012 και
  • νομιμοποιεί όλες τις περικοπές του νόμου Κατρούγκαλου και κυρίως τον μόνιμο «κόφτη» όλων των παλαιών συντάξεων (πριν το 2016) της προσωπικής διαφοράς.

Στην αιτιολογική του έκθεση, εξάλλου, αναφέρει ότι με τις ρυθμίσεις αυτές το Ασφαλιστικό θα είναι βιώσιμο τουλάχιστον μέχρι το 2070, ενώ γίνεται επίκληση και της «Αναλογιστικής Μελέτης τού Συνταξιοδοτικού Συστήματος Κύριας και Επικουρικής Ασφάλισης 2020-2070», που συνόδευσε το τότε ασφαλιστικό νομοσχέδιο (ήδη ν. 4670/2020) στη Βουλή και στηρίχθηκε, όπως η ίδια μελέτη αναφέρει (σελ. 28), σε αναλογιστικές προβολές βάσει στοιχείων τού έτους 2018!

Ο ν. 4670/2020 στηρίζεται πάνω στον «νόμο Κατρούγκαλου». Θεμελιώνεται, οικοδομείται και αναπτύσσεται πάνω σ’αυτόν και διατηρεί όλες τις βασικές του αρχές. Επιπροσθέτως όμως τον συμπληρώνει, τον ενισχύει και τον θωρακίζει ως προς τον βασικό του σκελετό τροποποιώντας μόνο επιμέρους πτυχές του.

Οι νόμοι Βρούτσι-Κατρούγκαλου έχουν σαφές ιδεολογικό στίγμα και αποτελούν αυθεντική, νεοφιλελεύθερη, πολιτική και οικονομική, «μεταρρύθμιση» που στοχεύει στη σταδιακή απορρύθμιση, αποκοινωνικοποίηση του Συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης ως του κεντρικότερου πυλώνα και διαχρονικό χαρακτηριστικό, του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου.

Και το ερώτημα που τίθεται κατόπιν αυτών είναι πως αντιδρούν οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις επί της ουσίας;
Πως θα επανέλθουν οι συνταξιούχοι σε δικαιότερο καθεστώς;

Ποια είναι η προοδευτική πρόταση του δημοκρατικού χώρου ώστε να γίνει ολική επαναφορά του συνταξιοδοτικού στην τροχιά του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου;

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΜΕ ΑΞΙΕΣ

Έτσι γιόρτασε το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822.

Αξίζει αυτές τις ημέρες να διαβάσουμε εμείς και στα παιδιά μας κείμενα βγαλμένα μέσα από ιστορία του Ελληνισμού

Να αποκτούμε και να δίνουμε πρότυπα σε μία εποχή, κατά την οποία οι νέοι και οι νέες μας αλλά και μεγαλύτεροι αναζητούν πυξίδα στη ζωή τους, αναζητούν σταθερές αξίες για να μην βουλιάξουν μέσα στον βούρκο της απαξίωσης κάθε πτυχής της ζωής.

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

της Πηνελόπη Δέλτα

Στη σκηνή του Ομέρ Βρυώνη οι πασάδες όλοι μαζεμένοι συ-ζητούσαν.
Ήταν ν’ αποφασιστεί, πριν ξημερώσει, αν εσήμανε ή όχι η ώρα να πάρουν το Μεσολόγγι.
Η νύχτα ήταν σκοτεινή, το κρύο δυνατό, η ώρα περασμένη. Μα ειδήσεις είχαν φτάσει και ο Ομέρ είχε συγκαλέσει τους αρχηγούς, ανυπόμονος να τους ανακοινώσει τα μαντάτα και να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση τους.

Έντεκα χιλιάδες στρατός περιέζωνε για δύο ολόκληρους μήνες το χωριό, που ήταν τότε το ερημωμένο. Μεσολόγγι, και δυο δοξασμένοι στρατηγοί, ο Κιουταχής και ο Ομέρ Βρυώνης, αμιλλούνταν ποιος να το πρωτοπορεί. Τα οχυρώματα ήταν χωματένια, μισογκρεμισμένα κι ελεεινά. Μέσα – πού να το ήξεραν τότε οι Τούρκοι! – τριακόσια εξήντα παλικάρια όλα όλα, διαφέντευαν την ημέρα και ξανάχτιζαν τη νύχτα τις χαλάστρες που άνοιγαν στον τοίχο τα τούρκικα κανόνια.

Από καιρό επέμενε ο Κιουταχής πως μόνο με το σπαθί και τη φωτιά θα βάλουν γνώση στους Γκιαούρηδες και θα φέρουν σε λογαριασμό τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο και τον Μάρκο Μπότσαρη, που πεισμάτωναν στην τρέλα τους ή να ελευθερώσουν τη χώρα ή να ταφούν μες στα ερείπια της.

Μα ο Ομέρ Βρυώνης, που μελετούσε την κατάκτηση του Μοριά και που ήθελε το Μεσολόγγι στρατιωτική του βάση, επέμενε να το πάρει με το καλό.
Και λόγια βαριά ανταλλάχτηκαν μεταξύ στους δυο στρατηγούς.

Γιατί τους είχαν παίξει οι Γκιαούρηδες και πολύτιμος καιρός πήγε χαμένος σε συζητήσεις και διαπραγματεύσεις· ώσπου, ένα πρωί, ξαφνισμένοι είδαν οι πασάδες τον περήφανο στόλο του Ισούφη* να σκορπά και να χάνεται μπρος σε επτά υδραίικα καραβάκια, που με απλωμένα τα πανιά μπήκαν στη λιμνοθάλασσα και προκλητικά άραξαν στο Μεσολόγγι.

Κι όταν συνήλθαν από τη σάστισή τους οι πασάδες και παραπονέθηκαν και αγρίεψαν και πρόσταξαν την πόλη να παραδοθεί, τους αποκρίθηκε αυθάδικα ο Μάρκος Μπότσαρης:

– Αν θέλετε τον τόπο μας, ελάτε να τον πάρετε.

Άφριζε ο Κιουταχής, γιατί είχε μπει πια μέσα ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης με εφτακόσιους Μανιάτες, μαζί και ο Ζαΐμης, μαζί και ο Δεληγιάννης. Έβριζε και φώναζε ο οργισμένος πασάς, πως ξεφόρτωσαν πια τα υδραίικα καράβια όπλα και πολεμοφόδια και πως ποτέ πια δε θα παραδοθεί το Μεσολόγγι, αν δε χαθούν πρώτα πολλοί πιστοί και αν δεν πνιγούν οι Γκιαούρηδες στο αίμα.

Λόγια πικρά είχε ξεστομίσει ο Κιουταχής και βαριά το έφερε ο Ομέρ Βρυώνης, τάχα πως αυτός είχε ταπεινώσει το γένος των πιστών από πονοψυχιά για μια φούχτα σκύλους άπιστους.

Και το έφερε βαριά, γιατί, μες στα τραχιά λόγια του Κιουταχή, διέβλεπε την άλλη κατηγορία, που δόλια την κρυφομετάλεγαν φθονεροί αντίζηλοι του, τάχα πως γκιαούρικο αίμα έτρεχε και στις δικές του φλέβες, και γι’ αυτό λιποψυχούσε κάθε φορά που είχε να το χύσει σφάζοντας χριστιανούς.

Είχε περάσει νύχτες άυπνες, ξαπλωμένος στη σκηνή του ο αγέρωχος Αρβανίτης, γιατί το έβλεπε και αυτός πως η κατάσταση άρχιζε να γίνεται κρίσιμη στο τούρκικο στρατόπεδο. Μετά την καταστροφή της Πέτας, σαν του έστειλαν οι Ρωμιοί το Βαρνακιώτη* για συνεννόηση, το νόμισε μεγάλο θρίαμβο που τον κατάφερε να προσκυνήσει και να προδώσει εκείνους που τον έστειλαν και όμως, από τότε, πολλοί οπλαρχηγοί ξανάπιασαν τα βουνά κι έκοβαν τις συγκοινωνίες και όπλιζαν τους πληθυσμούς κι έφερναν χίλιες δυσκολίες στους πιστούς· και το κρύο είχε πιάσει, οι βροχές είχαν πλημμυρίσει το στρατόπεδο, το ψωμί σπάνιζε και οι στρατιώτες άρχισαν να γρινιάζουν. Και ύστερα από δυο ολόκληρους μήνες ούτε κατά μια σπιθαμή δεν είχε προχωρήσει η επιχείρηση του περήφανου πασά.

Μα επιτέλους, τώρα είχαν φτάσει οι ειδήσεις που με τόση αγωνία τις περίμενε! Η τύχη είχε γυρίσει, ο Αλλάχ ήταν μαζί του. Τώρα ήλθε η ώρα να διαψεύσει το θρύλο της χριστιανικής του καταγωγής. Αύριο θα πνίξει το Μεσολόγγι στο αίμα.

Ξημέρωνε παραμονή Χριστουγέννων. Πλάι στη σκηνή, σπαρμένη πλούσια μαξιλάρια και χαλιά, όπου ο Ομέρ Βρυώνης είχε συγκαλέσει τους πασάδες, σ’ ένα χωριστό διαμέρισμα, ανάμεσα στις αποσκευές του στρατηγού, ένας δούλος έψηνε καφέδες.

Oι ταπεινώσεις είχαν γύρει τις λιγνές του πλάτες, και βαθιά χαράκια είχαν σκάψει οι συλλογές ανάμεσα στα φρύδια και γύρω στο κλειστό του στόμα. Σκυμμένος πάνω σ’ ένα μαγκάλι, φαίνουνταν παραδομένος στη δουλειά του, τα μάτια καρφωμένα στο μπακιρένιο μπρικάκι.

Ο Ομέρ χτύπησε τα χέρια του.

– Γιάννη, φώναξε, φέρε καφέδες.

Και στο γραμματικό, που παράμερα στέκουνταν και περίμενε, έδειξε το τραπέζι και πρόσταξε:

– Εσύ, κάθισε αυτού και γράφε.Ο Γιάννης έχυσε με προσοχή τον καφέ σε τέσσερα πέντε ζάρφια, και τα έφερε με το δίσκο μέσα στη σκηνή. Ο Ομέρ Βρυώνης, περπατώντας απάνω-κάτω, υπαγόρευε ένα γράμμα προς τον Βαρνακιώτη:

«Μάθε», έλεγε, «πως αύριο θα γευματίσω στο Μεσολόγγι».- Αύριο, είπε μέσα του ο Γιάννης, δε θα γευματίσεις στο Μεσολόγγι, -πρώτα ο Θεός ..
Μα το πρόσωπό του δεν άλλαξε, ούτε φαίνουνταν να προσέχει εκείνα που έλεγαν γύρω του. Ένα-ένα, με αργές κινήσεις, ακούμπησε τα ζάρφια με τον καυτό καφέ εμπρός σε κάθε πασά, προσέχοντας μη χυθεί ούτε κόμπος από το μυρωδάτο ποτό.

– Φέρε και άλλους, πρόσταξε ο Βρυώνης, δείχνοντας μ’ ένα νόημα των μαύρων φρυδιών του πως τα ζάρφια ήταν λιγότερα από τους πασάδες.
Και χωρίς να σταθεί, με τα χέρια πίσω στη ράχη και τα μάτια χάμω, εξακολούθησε να υπαγορεύει τις τελευταίες του διαταγές στον Βαρνακιώτη:
«Κοίταξε να μάθεις πού πάει ο στρατός που φεύγει για την Ακαρνανία, και βάσταξε τους αμαρτωλούς που έχουν προσκυνήσει, ώσπου να μάθεις πως πήρα το Μεσολόγγι. Είσαι υπεύθυνος για το Βραχώρι.»
Απότομα στάθηκε εμπρός στον Ισμαήλ Χατζημπέντο, που, αργοκουνώντας το κεφάλι, κάτι σιγομουρμούριζε του Ισμαήλ Πασά.
– Φοβάσαι; τον ρώτησε περιφρονητικά.
Οι δυο πασάδες σώπασαν.
Έριξε ο Αλβανός μια πλαϊνή ματιά του Κιουταχή, που σιωπηλά και ακατάδεχτα παρακολουθούσε τα κρυφομιλήματα των δυο Ισμαήλιδων, και με οργή, χτυπώντας το χέρι του στο τραπέζι φώναξε:
– Ή αύριο ή ποτέ.
Και γυρνώντας στον Ισμαήλ Χατζημπέντο, χαμογέλασε και είπε:
– Μη φοβάσαι, πασά μου, τώρα πια ο Αλλάχ είναι μαζί μας, όλα μάς έρχονται δεξιά!
Με το κεφάλι, χαμογελώντας τον εγκαρδίωνε ο Άγος Βαστάρας.
– Πε τους, πε τους, πασά μου, τα μαντάτα. Και τους τα είπε ο Ομέρ Βρυώνης.
Έφευγε, λέγει, στρατός από μέσα από το Μεσολόγγι για τα δυτικά παράλια της Ακαρνανίας, όπου σκοπό είχε να σφάξει τους πληθυσμούς, ίσως και να αρπάξει το Βραχώρι που το φύλαγε ο Βαρνακιώτης, και να συλλάβουν τον Βαρνακιώτη ή να τον πείσουν να γυρίσει μαζί τους.
Κρυμμένος μες στα βούρλα είχε δει κάποιος άνθρωπός του τις ετοιμασίες στα ελληνικά καράβια. 500 άντρες της φρουράς ετοιμάζουνταν να φύγουν με τρεις από τους αρχηγούς. Θα έφευγαν αύριο βράδυ, παραμονή των Χριστουγέννων. Τα ξημερώματα της μεγάλης τους εορτής, οι Γκιαούρηδες θα μαζεύουνταν όλοι στις εκκλησίες τους, για τη χριστουγεννιάτικη λειτουργία· αυτή ήταν η κατάλληλη ώρα …
Ο Κιουταχής τον διέκοψε μ’ ένα νόημα κατά τον Γιάννη, που στο πλαϊνό διαμέρισμα, ανακούρκουδα εμπρός στο μαγκάλι, ανακάτωνε τον καφέ στο μπρίκι.
– Αυτός; έκανε ο Βρυώνης χωρίς να χαμηλώσει τη φωνή. Και μ’ ένα αρνητικό σήκωμα του κεφαλιού πρόσθεσε:
– Μπα, δε μιλάει αυτός!

– Μα είναι Γκιαούρης! ψιθύρισε ο άλλος.
Ο Ομέρ χαμογέλασε.
– Δε μιλάει αυτός, είναι άνθρωπός μου, είπε με τρόπο που ν’ ακούσει ο Γιάννης. Έπειτα, έχω τη γυναίκα του και τα παιδιά του στα χέρια μου. Το ξέρει πως αν ακουστεί τίποτα απ’ όσα λέμε… με το χέρι του έκοψε τον αέρα: Έννοια σου! … Δε μιλάει αυτός.
Κάθισε στο ντιβάνι, αντίκρυ στο δούλο του, κι εξακολούθησε τις εξηγήσεις του.
Το ανατολικό μέρος της χώρας είναι το πιο αδύνατο· από κει θα γένει το γιουρούσι, όταν σημάνει το σήμαντρο που θα καλεί τους Χριστιανούς στις εκκλησίες. Συνάμα όμως θα γένει μια ψευτοπροσβολή από άλλο μέρος του οχυρώματος, έτσι που κι αν μείνουν μερικοί φρουροί στους τοίχους, θα τρέξουν εκεί και θ’ αφήσουν αφύλαχτο το ανατολικό μέρος …
Ο Γιάννης με τα μάτια καρφωμένα στο μπρικάκι του, άκουε κάθε λέξη· φαίνουνταν παραδομένος στον καφέ που φούσκωνε, κανένα νεύρο του προσώπου του δεν κούνησε. Και όμως στην καρδιά του ήταν χαλασμός.

Τη γυναίκα του, τα παιδιά του τα είχε ξεχάσει· του τα θύμισε τώρα ο πασάς. Ναι, ήταν στην Άρτα, αιχμαλωτισμένοι σαν κι αυτόν, όμηροι στα χέρια του Ομέρ Βρυώνη. Και του ήταν γραφτό ν’ ακούσει όλες τις ετοιμασίες και ν’ αφήσει την καταστροφή να συντελεστεί, αλλιώς η γυναίκα του και τα παιδιά του …
Σιγανά έχυσε τον καφέ στα ζάρφια, προσέχοντας μη σκορπιστεί το καϊμάκι· την αγαπούσε πολύ την όμορφη γυναίκα του, τα τρελαίνουνταν τα παιδιά του. Για να μη κακοπάθουν αυτά δούλευε τόσον καιρό τον Τούρκο, και τον δούλευε πιστά. Το ήξερε πως θα πλήρωναν με το κεφάλι τους κάθε του πληροφορία· ώστε έπρεπε να καθίσει ήσυχος, να βουλώσει το στόμα του, ν’ αφήσει το μοιραίο να συντελεστεί.
Μοίρασε πάλι τους καφέδες και πήρε τ’ αδειανά ζάρφια. Μα και οι πασάδες τώρα σηκώνουνταν, η συνεδρίαση είχε τελειώσει. Όλοι ήταν πια σύμφωνοι, η επίθεση θα γίνουνταν τα Χριστούγεννα, την ώρα της λειτουργίας των Γκιαούρηδων.
Ένας-ένας χαιρέτησαν το στρατηγό και αποτραβήχτηκαν να ξαναπάν να κοιμηθούν, ώσπου να έλθει η ώρα της ετοιμασίας.

Ο Ομέρ Βρυώνης τυλίχθηκε στη σαμουρένια κάπα του και ξαπλώθηκε στο σοφά.
– Όχι, είπε του Γιάννη, που ρωτούσε αν θα γδυθεί. Δεν έχω καιρό σήμερα για πούπουλα· κλείσε τον μπερτέ και πήγαινε, δεν σε θέλω πια.
Έσβησε τα κεριά ο Γιάννης, κατέβασε το κρεμαστό χαλί που χώριζε τη σκηνή του αφέντη από το διαμέρισμα με τις αποσκευές, και ξαπλώθηκε κοντά στο μαγκάλι να ζεσταθεί.
Έτρεμε πολύ, τώρα που δεν τον έβλεπαν πια, και τα δόντια του χτυπούσαν από σύγκρυο.
Έτσι λοιπόν είχαν αποφασίσει οι πασάδες αύριο χριστουγεννιάτικα θα παίρνανε το Μεσολόγγι. Μα αυτός αποφάσιζε πως δεν θα το πάρουν … Ναι, αυτός, ο δούλος του Ομέρ Βρυώνη, ο φτωχός Γιάννης Γούναρης από τα Γιάννινα, έτσι το ήθελε, να σωθεί το Μεσολόγγι.
Μα θα μπορέσει να το σώσει;
Το ήξερε αυτός πως βίγλες είχε παντού στους τοίχους απάνω. Τις έβλεπε, σαν έβγαινε να κυνηγήσει πουλιά για το τραπέζι του αφέντη του, που φύλαγαν μέρα και νύχτα άγρυπνα. Ούτε σκιά δεν άφηναν να σιμώσει. Θα του έριχναν ευθύς, αν έκανε να πλησιάσει. Και ούτε και σημείο δεν μπορούσε να κάνει, γιατί θα τον ένιωθαν οι Τούρκοι φρουροί. Δεν τον πείραζε που θα τον σκότωναν, μια φορά πεθαίνει ο άνθρωπος και γλιτώνει από την τούρκικη σκλαβιά. Μα που δε θα μάθαιναν οι πολιορκημένοι το καταχθόνιο σχέδιο των πασάδων …
Σηκώθηκε στον άγκωνά του, τα μάτια καρφωμένα στη φωτιά. Τα κάρβουνα είχαν χωνέψει, σκιές κοκκινόμαυρες κυμάτιζαν στη θρακιά με κάθε πνοή που περνούσε.
Μα ο Γιάννης δεν τα έβλεπε· έβλεπε τη γυναίκα του, νέα και όμορφη, χλωμούλα η καημένη, γιατί ήλιος δεν τη θωρούσε έτσι που ζούσε, μόνη, κρυμμένη πίσω από τα κλειστά παντζούρια της … Έβλεπε τα παιδάκια του, τα δυο του αγοράκια, όλο ζωή και σκανταλιά- γελούσαν συχνά, τα καημένα, γιατί ήταν μικρά και δεν είχαν καταλάβει ακόμα, στην αγκαλιά της μάνας, το βάρος της σκλαβιάς. Και τώρα έπρεπε να τα θυσιάσει …
Η καρδιά του ράγιζε. Ήταν άραγε ανάγκη; Μπορούσε και να μην είχε ακούσει τα λόγια των πασάδων …

Έσπρωξε την κουβέρτα του και σηκώθηκε αργά, ξεκρέμασε το τουφέκι του, που κρέμουνταν σ’ ένα καρφί και βγήκε έξω.
Γλυκοχάραζε η παραμονή των Χριστουγέννων, μα καμιά χαρά δεν ήταν στη φύση· όλη την εβδομάδα είχε ρίξει βροχή, το στρατόπεδο, μουσκεμένο, ήταν λίμνη απέραντη από λάσπη.
Και το Μεσολόγγι θα γίνουνταν αύριο λίμνη απέραντη από αίμα χριστιανικό … γιατί έτσι το αποφάσισαν οι πασάδες …
– Ε, μπάρμπα-Γιάννη, για πού;
Ο Γιάννης σήκωσε τα μάτια και γνώρισε το σταβλίτη του Ομέρ, που ετοιμάζουνταν για την πρωινή του προσευχή.
Τον χαιρέτησε με το χέρι χωρίς να σταματήσει.
– Πάω να σκοτώσω θαλασσοπούλια, του αποκρίθηκε, για το μεζέ του αφέντη.
Του φώναξε ο Τούρκος:
– Μη σε δουν με το τουφέκι οι Γκιαούρηδες, και σε πάρουν για πολεμιστή!
Και χαχανίζοντας γονάτισε στην ψάθα του, γυρισμένος κατά την ανατολή.
Ο Γιάννης δεν αποκρίθηκε· με ήσυχο, τακτικό βήμα τράβηξε για τη λιμνοθάλασσα.
Το βράδυ εκείνο της παραμονής των Χριστουγέννων, ο γραμματικός του Μακρή, ο Θανάσης, γύριζε, μονάχος μες στο μονόξυλό του, από το Ανατολικό, το ηρωικό νησάκι στην είσοδο του κόλπου, που μόνο πια έμενε ελεύθερο σ’ όλη την περιφέρεια, μαζί με το Μεσολόγγι. Η ξηρά ήταν όλη στα χέρια των Τούρκων, μόνη συγκοινωνία έμενε πια από τη θάλασσα.
Βιάζουνταν να φθάσει στο Μεσολόγγι για να κάνει Χριστούγεννα με τους δικούς του και για ν’ αποχαιρετήσει τους αρχηγούς Τσόγκα, Γρίβα και Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που έφευγαν με τα καράβια το ίδιο εκείνο βράδυ. Πεντακόσιοι άντρες διαλεγμένοι έφευγαν μαζί τους για επιχείρηση μυστική.
Από τότε που είχαν ξεφορτώσει τα Υδραίικα καράβια άντρες, τουφέκια και τροφές, οι Τούρκοι είχαν σταματήσει τις επιχειρήσεις τους το καταλάβαιναν πως από χορτασμένους δεν το παίρνουν το Μεσολόγγι, και τους άφηναν ήσυχους ώσπου να πεινάσουν πάλι.
Χαμογέλασε ο Θανάσης. Πείνα το Μεσολόγγι δε φοβούνταν πια όσο βαστούσαν τη θάλασσα τα Υδραίικα καράβια …
Μ’ αφού τους άφηναν οι Τούρκοι ελεύθερα τα χέρια, καλό ήταν να δουν αν δε γίνεται τίποτα από το Βραχώρι …
Έξαφνα, στην ακρογιαλιά είδε ο Θανάσης έναν άνθρωπο που με το μαντήλι τού έγνεφε να πλησιάσει.
Γύρισε τη βάρκα του κατά την ξηρά.
– Ποιος είσαι; φώναξε, και τι θέλεις;
– Έλα, μη φοβάσαι … είμαι φίλος, του αποκρίθηκε ο άλλος.
Ο Θανάσης σίμωσε και ξεχώρισε καλά τον άνθρωπο. Είχε σκυφτούς τους ώμους και φαίνουνταν κατάκοπος τα ρούχα του ήταν πιτσιλισμένα λάσπες, σαν να είχε κάνει μακριά πορεία, και στο χέρι βαστούσε τουφέκι κυνηγού.
Ο Θανάσης έσπρωξε το μονόξυλό του στην αμμουδιά, κοντά του.
– Τι θέλεις; τον ρώτησε από μέσα από τη βάρκα. Ο άλλος έριξε πίσω του μια ματιά, βεβαιώθηκε πως είναι μόνος, και σκύβοντας είπε γρήγορα:
– Τρέξε στο Μεσολόγγι, πες τους πως τα χαράματα θα γίνει γιουρούσι· ξέρουν πως φεύγουν οι αρχηγοί, πως παίρνουν πεντακόσιους άντρες, και την ώρα της λειτουργίας θα σας ριχθούν οι Τούρκοι.
Ο Θανάσης πήδηξε στην ξηρά.
– Ποιος είσαι; ρώτησε τον άγνωστο, και ποιος σου τα ‘πε όλα αυτά;
– Είμαι ο κυνηγός του Ομέρ Βρυώνη, και είμαι από τα Γιάννινα, Χριστιανός. Ο Θανάσης τον έσπρωξε με αηδία, κι έκανε να ξα-ναμπεί στη βάρκα· μα ο άλλος τον βάσταξε από το μανίκι.
– Μη με υποψιάζεσαι και μη με αποδιώχνεις, είπε βραχνά. Τρέξε να τους τα πεις, αλλιώς πάει το Μεσολόγγι.
Η φωνή του μαρτυρούσε τέτοια αγωνία, που ο Θανάσης ταράχθηκε
– Πώς τα ‘μαθες αυτά που λες; ρώτησε.
– Τα λέγανε οι πασάδες αναμεταξύ τους, ήμουν εκεί και άκουσα.

– Ποιοι ήταν οι πασάδες;
Ο άγνωστος τους ονόμασε και του εξήγησε με δυο λόγια σε ποιο μέρος θα χτυπήσουν οι Τούρκοι, γιατί ήξεραν πως ήταν το πιο αδύνατο.
– Θα κάνουν ψεύτικο γιουρούσι από αλλού, μην τους πιστέψετε.
Ο Θανάσης τον άκουε, αλλά δίσταζε ακόμα.
– Αν είσαι Χριστιανός, γιατί δεν πολεμάς μαζί μας, παρά δουλεύεις τον Τούρκο; ρώτησε.
Εκείνος έκανε να απαντήσει, το στόμα του τεντώθηκε νευρικά, μα καμιά φωνή δε βγήκε, κι έσμιξε τα χέρια.
Ο Θανάσης τον λυπήθηκε.
– Έλα μαζί μου, του είπε, τι ανάγκη τους έχεις; Έπειτα αν γυρίσεις τώρα θα σε σκοτώσουν.
Ο ξένος σήκωσε το πρόσωπό του, η όψη του ήταν αναλυμένη…
– Το τι θα γίνω εγώ, δεν πειράζει, μα έχει στα χέρια του τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου …
Τα μάτια του ξαφνικά γέμισαν δάκρυα· πέταξε πάνω τα χέρια του και γύρισε και χάθηκε στο σουρούπωμα.
Ο Θανάσης δε δίστασε πια. Πήδηξε στο μονόξυλό του, και βιαστικά έκανε για το Μεσολόγγι.
Ήταν νύχτα βαθιά σαν έφθασε. Τρεχάτος πήγε στου Μακρή και του είπε όσα άκουσε, κι ευθύς φώναξε κείνος τους άλλους αρχηγούς, που αμέσως σταμάτησαν τα καράβια, έτοιμα για να σαλπάρουν. Κατά διαταγή του Μαυροκορδάτου, ο Γρίβας αποβίβασε βιαστικά εκατό του άντρες, και με τον Τσαλαφατίνο και τον Κουμουντουράκη έτρεξαν κι έπιασαν τα οχυρώματα. Την ίδια ώρα ο αρχιεπίσκοπος μάζεψε τους παπάδες και διέταξε να κλείσουν όλες οι εκκλησίες, και να ειδοποιηθούν τα ποίμνια πως λειτουργία χριστουγεννιάτικη δε θα γίνει, παρά θ’ αγρυπνήσουν οι Χριστιανοί όλοι στους τοίχους απάνω.
Ο Μάρκος Μπότσαρης και ο Λόντος, με τετρακόσια τους παλικάρια, είχαν πιάσει το κέντρο όπου ήταν η πύλη του οχυρώματος ο Ζαΐμης με άλλους εξακόσιους πήραν τη δυτική μεριά, και μεγάλη δύναμη από χίλιους διακόσιους άντρες, με τον Γρίβα, τον Μακρή, τον Ραζικότσικα και τον Δελιγιάννη, σκορπίστηκαν στο ανατολικό μέρος όπου ήταν να γίνει το γιουρούσι, ενώ άλλοι έπιαναν τα χαμηλά σπίτια εμπρός, κατά τον κάμπο, και άλλοι, κρυμμένοι στη σκιά, στα πόδια του τοίχου, περίμεναν σιωπηλά.
Σύννεφα πυκνά σκέπαζαν τον ουρανό. Παντού σκοτάδι.
Από την άλλη μεριά του τοίχου οκτακόσιοι Τούρκοι τοιχοπηδηχτάδες, όλοι άντρες διαλεγμένοι και γεροί, με σχοινιά, μπήκαν σιωπηλά στο χαντάκι που περιτριγύριζε το οχύρωμα και κρύφθηκαν μες στα βούρλα, στο ανατολικό μέρος, όπου τα φρούρια ήταν πιο ευκολοπήδηχτα. Δύο χιλιάδες πεζικό, περπατώντας στα νύχια, σίμωσαν κρυφά, έτοιμοι να τους υποστηρίξουν. Πίσω τους, άλλες οχτώ χιλιάδες περίμεναν τη χαραυγή για να ορμήσουν στα οχυρώματα με το πρώτο σύνθημα.
Όλη νύχτα, από τα δυο μέρη του τοίχου, Έλληνες και Τούρκοι παραμόνευαν κρυμμένοι, χωρίς να υποψιάζονται ούτε τούτοι ούτ’ εκείνοι, πόσο κοντά αγρυπνούσε ο εχθρός. Οι εκκλησιές ήταν κλειστές, τα κεράκια σβηστά.
Απάνω στα οχυρώματα, οι παπάδες ψιθυριστά εγκαρδίωναν κι ευλογούσαν τους άντρες. Και σιωπηλά τους έδιναν την ευχή τους.
Έξαφνα, στη νυχτερινή σιωπή, όλα μαζί τα σήμαντρα σήμαναν τη λειτουργία.
Και τότε άρχισε το πανηγύρι.
Από τη μιαν άκρη στην άλλη του τοίχου, και αλαλαγμοί σχίζουν τον αέρα, με τα σπαθιά στα δόντια ορμούν του Ομέρ Βρυώνη οι τοιχοπηδηχτάδες, ρίχνουν τις σκάλες, σκαρφαλώνουν στις επάλξεις, μπήγουν δυο σημαίες.
Μα τα παλικάρια αγρυπνούσαν.
Σαν τοίχο ζωντανό προβάλλουν τα στήθη τους στο ανθρώπινο κύμα που ανεβαίνει με λύσσα, σιωπηλά, αρπάζουν τους ξαφνιασμένους Τούρκους, τους σηκώνουν από το χώμα, τους γκρεμίζουν στο χαντάκι, τρίζοντας τα δόντια τσακίζουν τις σημαίες, ρίχνονται στους καινούριους που σκαρφαλώνουν, τους γκρεμίζουν και αυτούς τα σπαθιά σφυρίζουν θερίζοντας κεφάλια, βροντούν τα τουφέκια σκορπώντας όλεθρο και τρόμο, τα πόδια γλιστρούν στο γλιτσιασμένο από το αίμα χώμα.
Τρεις ώρες βαστά το πανδαιμόνιο.

Κουρασμένοι, πατώντας στα πτώματα, αποτραβιούνται οι Τούρκοι. Δεκατισμένοι, νικημένοι, αποθαρρυμένοι, υποχωρούν και φεύγουν.
Πηδούν από τους τοίχους οι δικοί μας, τους παίρνουν κατά πόδι και τους σκορπούν αλαλιασμένους στον κάμπο. Δώδεκα σημαίες κείτονται στη λάσπη, πεντακόσιοι πεθαμένοι φράζουν το χαντάκι.
Μετριούνται οι δικοί μας, λείπουν έξι παλικάρια.
Η λειτουργία είχε γίνει, αλλά με μπαρούτι και με αίμα. Τ’ ακούν οι οπλαρχηγοί απάνω στα βουνά και κλείνουν το Μακρυνόρος.
Τ’ ακούν και οι Τούρκοι, πως Μαυρομιχάλης και Τσόγκας έπεσαν στην Κατοχή και χάλασαν τους δικούς τους, και τρόμος τους πιάνει. Σαν από μαύρο σύννεφο βροντοκυλά το άκουσμα πως Καραϊσκάκης και Οδυσσέας τραβούν για το Μεσολόγγι, και πανικός τους ταράζει. Παραμονή Aη-Βασίλη, νύχτα, σηκώνουν οι πασάδες το στρατό, και με τέτοια βία φεύγουν που όλα τους τα κανόνια, πολεμοφόδια, τροφές, και έπιπλα ακόμη των πασάδων, μένουν στα χέρια των Ελλήνων, που το άλλο πρωί, ξαφνικά, βλέπουν τον κάμπο έρημο από εχθρούς.
Έτσι γιόρτασε το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του1822.
Κάπου στην Κλεισούρα μέσα, όπου περνά ο δρόμος που από το Μεσολόγγι πηγαίνει στο Βραχώρι, άσπριζε ένα ερημοκλήσι, η Παναγία η Ελεούσα. Ο διαβάτης, που κουρασμένος στέκουνταν να ανασάνει ή έμπαινε στο εκκλησάκι ν’ ανάψει ένα κεράκι, ήξερε πως θα βρει ένα ποτήρι κρύο νερό να σβήσει τη δίψα του, ή μια φωτιά να στεγνώσει τα ρούχα του, αν τον είχε πιάσει μπόρα στο δρόμο.
Φτωχό ήταν το ερημοκλήσι, φτωχό και το κελί του μοναχού που το φύλαγε, γιατί φτωχοί ήταν και οι Χριστιανοί που του είχαν δώσει από το στέρημά τους για να τα χτίσει.
Μα φεύγοντας, ο διαβάτης μελετούσε τη φιλοξενία του ερημίτη, και απορούσε με τη θλιμμένη του ηρεμία και τη σαν απόμακρη φωνή του.
Χρόνια πολλά κάθουνταν εκεί μέσα ο μοναχός, μα κανένας δεν τον γνώριζε, γιατί δεν ήταν από τον τόπο. Ούτε τον άκουσε ποτέ κανείς να πει από πού ήταν και ποιες φουρτούνες τον είχαν ρίξει εκεί. Λόγια πολλά δεν ήξερε ο ερημίτης τα είχε ξεμάθει στη μοναξιά του.

Σκυφτός πάντα και σιωπηλός, κάθουνταν ώρες στην πόρτα του κελιού του, αφηρημένος σε βαθιά θλιμμένη συλλογή, ή βυθισμένος στην ατέλειωτη προσευχή του.
Μόνος και αποτραβηγμένος ζούσε εκεί μέσα, απείραχτος και άγνωστος, μνημονεύοντας την πεθαμένη του αγάπη και τα σφαγμένα του αγγελούδια. Δάκρυα ποτέ δεν είδε κανείς στα μάτια του, τα είχε χύσει όλα σαν έμαθε την εκδίκηση του αφέντη του, που με το αίμα της καρδιάς του δούλου του, είχε πληρώσει την απελευθέρωση του Μεσολογγίου.
Ήταν ο Γιάννης Γούναρης.

Ισούφης: Ισούφ πασάς. Είχε αναλάβει το θαλάσσιο αποκλεισμό του Μεσολογγίου.
Βαρνακιώτης: ο Γεώργιος Βαρνακιώτης διορισμένος στρατηγός των δυνάμεων της Δυτικής Ελλάδας, πήγε με διπλωματική αποστολή στον Ομέρ Βρυώνη, για να δηλώσει ψεύτικη υποταγή.

ζάρφι: μετάλλινο φλιτζάνι.
ανακούρκουδα: επίρρ. οκλαδόν, με λυγισμένα γόνατα.
σαμουρένια: γούνινη.

ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΠΟΨΗ ΠΡΟΣ ΟΣΟΥΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΜΟΝΙΜΗ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ. “ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ”

Για να εξηγήσουμε τι κάνει η Τουρκία και να μην βολοδέρνουμε με διάφορες πολιτικές θέσεις περί μόνιμης ειρήνης με την Τουρκία, εκφράζω…

Μια σύντομη φτωχή άποψη σε δύο σημεία:

Πρώτον, Η Τουρκία προφανώς δεν θέλει να εμπλακεί σε ολοκληρωτικό πόλεμο εάν κρίνει ότι οι επιπτώσεις θα είναι βαριές και μια νίκη θα είναι πύρρειος.

Πάντα ωστόσο σχεδιάζει και κάνει πολεμικές επιχειρήσεις όταν κρίνει ότι ο αντίπαλος βρίσκεται σε πιο αδύναμη θέση.

Ιστορικά έχουμε πάρα πολλά παραδείγματα, τα πρόσφατα σε ότι αφορά μόνο  Ελλάδα και Κύπρο είναι η εισβολή στην Κύπρο, τα Ίμια, η κατάρριψη του Ηλιάκη και άπειρες πολεμικής εξέλιξης καθημερινές ενέργειες.

Φυσικά η μη απάντηση στενεύει την πολιορκία της χώρας που μέσα σε λίγα χρόνια κατέληξε να μην έχει αδιαμφισβήτητα ούτε το μισό Αιγαίο ούτε σπιθαμή από την Ανατολική Μεσόγειο.

Δεύτερον, η Τουρκία έχει ως δόγμα τη διαρκή επέκταση και έχει στρατηγικό σχεδιασμό την επίτευξη των στόχων της επέκτασης.

Στην ουσία αυτός είναι ο συνεκτικός κρίκος όλων των πολιτικών και όλων των κομμάτων της, αυτό που κάνει πολλούς να θεωρούν ότι έχει σχεδιασμένη στρατηγική που κατά έναν μεταφυσικό τρόπο ακολουθούν όλες οι ηγεσίες.

Πολύ απλά η συνέχεια της πολιτικής της είναι η επεκτατική της φύση. Η στρατηγική της που προέρχεται από την αυτοκρατορική της ιστορία προσαρμόζεται στα εξής βήματα:

Προσδιορίζει για κάθε εποχή στόχους. Πολιορκεί την αντίπαλη χώρα και τις αντίπαλες δυνάμεις. Με την πολιορκία έπεσαν στο παρελθόν τα πιο ισχυρά κάστρα, με την πολιορκία που μπορεί να κρατάει και χρόνια, έπεσε και η «απόρθητη» Κωνσταντινούπολη. Και ολοκληρώνει σε κύκλους.

Κάθε κύκλος έχει κορυφή και βάση.

Στην βάση, στο κάτω μέρος βρίσκεται όταν αισθάνεται αδύναμη σε σχέση με τον αντίπαλο ή όταν πρέπει να σχηματίσει συμμαχίες ή όταν τα προσωρινά οφέλη είναι μεγαλύτερα και εξυπηρετούν χωρίς να φαίνονται τα μακροπρόθεσμα.

Η κορυφή του κύκλου είναι συνάρτηση χρονικής συγκυρίας και διεθνών συνθηκών. Είναι όταν ολοκληρωθούν οι προετοιμασίες, έχει αποδώσει η πολιορκία και βρεθεί ο αντίπαλος στην αδύναμη θέση, τότε η εισβολή ή η άλλης μορφής επέκταση συντελείται σαν ώριμο φρούτο.

Δημοφιλέστερα Άρθρα