Η επεκτατική φορολογική πολιτική που προαναγγέλλεται για την επόμενη τριετία σχεδόν παγκοσμίως αλλά με βασικό πυρήνα την ΕΕ μπορεί να διαμορφώσει μια εικόνα φορολογικής βουλιμίας. Η υπερφορολόγηση κάθε δραστηριότητας ακόμη και μη οικονομικής ή καταναλωτικής έχει μια σταθερά. Οι ισχυροί κατά γενική ομολογία βρίσκουν τρόπους να διαφύγουν. Αντιθέτως οι ίδιοι φορολογούμενοι καλούνται να πληρώσουν όλο και περισσότερα. Κάθε απόπειρα κυβερνήσεων να διευρύνουν τη φορολογική βάση προς αυτούς που διαφεύγουν καταλήγει άκαρπη με ελάχιστες πρόσκαιρες εξαιρέσεις.
Αυτή η κατάφορη κοινωνική αδικία είναι που έχει γίνει πλέον ορατή καθώς οι κυβερνήσεις ψάχνουν για όλο και περισσότερους φόρους. Αυτή η κοινωνική αδικία είναι η πρώτη στιβάδα της κρίσης εμπιστοσύνης στην πολιτική και τους πολιτικούς.
Τα Panama papers είναι το πλέον σύγχρονο παράδειγμα των αδιεξόδων του σημερινού μοντέλου. Υποτίθεται ότι η διαρροή εκατομμυρίων σελίδων θα τροφοδοτούσε με υλικό για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Υποτίθεται ότι θα γινόταν χρήση από τις κυβερνήσεις για να πιεστούν ορισμένες πλευρές στη διεύρυνση της φορολογικής βάσης. Ποια ήταν όμως τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα;
Πρώτον διαπιστώθηκε ότι υπήρχαν offshore εταιρείες στις οποίες δεν μπορούσαν να φανούν οι πραγματικοί ιδιοκτήτες καθώς υπάρχουν μεταξύ των άλλων περιοχών ανά την υφήλιο, πολιτείες των ΗΠΑ πχ Νεβάδα όπου καθένας μπορεί να συστήσει εταιρεία χωρίς να φαίνονται τα προσωπικά του στοιχεία και στη συνέχεια αυτή η εταιρεία να συστήσει μια υπεράκτια εταιρεία στον Παναμά ή αλλού. Επομένως το κυνήγι της φοροαποφυγής καταλήγει στον ίδιο περίπου κύκλο νόμιμων ή ημινόμιμων μικρομεσαίων.
Δεύτερον τις πρώτες μόλις ημέρες της δημοσίευσης, ταυτοποιήθηκαν 72 πολιτικοί από όλο τον κόσμο. Όσοι αρχικώς πίστεψαν ότι θα έφερναν σε δύσκολη θέση τον Βλ. Πούτιν γρήγορα αντιλήφθηκαν ότι το μεγάλο διακύβευμα ήταν η κρίση εμπιστοσύνης στην πολιτική και τους πολιτικούς παγκοσμίως. Η εμμονή των πολιτικών να διογκώνουν το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος κάθε χώρας για τις δικές τους κομματικές ανάγκες και σπατάλες ή για τον δικό τους πλουτισμό και ως αντίβαρο να ζητούν βαρύτερη φορολόγηση των ήδη φορολογούμενων, έχει διαμορφώσει την δεύτερη στιβάδα της κρίσης εμπιστοσύνης στην πολιτική.
Η κρίση εμπιστοσύνης όσο διευρύνεται στον λαό, οδηγεί σε ανάγκη για περαιτέρω διεύρυνση εξουσιών. Το ήδη προβληματικό μοντέλο της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης (Repubblica-ΛατίνοΙταλικά ή Republic Αγγλικά) το οποίο καθιέρωσαν επί Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη θέση της Δημοκρατίας/Democracy, ολισθαίνει σε αυταρχικό-ολιγαρχικό. Φαινόμενα σαν του Ντόναλντ Τράμπ, της Αυστρίας και της Λεπέν στη Γαλλία δεν είναι παρά τα συμπτώματα της κρίσης.
